ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΙ Η «ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΣ» (ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ)

 

Του Δρ Νικόλαου Ἰακ. Μαρκοζάνη*

Καθώς πλησιάζει ἡ ἑορταστική περίοδος τῶν Χριστουγέννων, γινόμαστε κάθε χρόνο ἀποδέκτες ἐμμέσων καί ἀμέσων μηνυμάτων, πού περισσότερο μᾶς ἀποπροσανατολίζουν παρά μᾶς προετοιμάζουν γιά τό πραγματικό «πνεῦμα» τῶν ἡμερῶν. Δεκαετίες τώρα τεκταίνεται, μέ σταθερά καί μεθοδευμένα βήματα, ἡ ἀποδόμηση τῆς συγκεκριμένης ἑορτῆς, τήν ὁποία διάφορα κέντρα προσπαθοῦν νά μεταλλάξουν καί νά τήν μετατρέψουν, ἀπό ἀμιγῶς θρησκευτική σέ φιέστα ἀκόρεστου καταναλωτικοῦ ζήλου, ξενοιασιᾶς καί ἀχαλίνωτης ἡδυπάθειας.

Τό ἐκκλησιαστικό πνεῦμα τῶν Χριστουγέννων μέ τήν ἐγκράτεια, τήν πνευματική προετοιμασία καί τήν προσμονή τῆς σωτηριώδους Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ σαρώνεται πλέον ἀπό τό πέρασμα τοῦ πληθωρικοῦ καί καλοθρεμμένου Σάντα Κλάους τῆς Coca Cola (καμμία σχέση μέ τόν ἅγιο Βασίλειο ἤ τόν ἅγιο Νικόλαο τῶν Δυτικῶν) μέ τό βροντερό γέλιο καί τά «καλούδια» στόν σάκο του. Μέ τήν μόνη διαφορά ὅτι τά καλούδια αὐτά δέν ἐξασφαλίζουν τήν μέθεξη στήν Θεία Χάρη καί τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς, ἀντιθέτως τήν ὑποθηκεύουν, διότι ἐγκλωβίζουν τό ὑπερουράνιο στό ἐπίγειο καί τό αἰώνιο στό πρόσκαιρο καί παροδικό.

Καί σάν να μήν ἔφταναν ὅλα αὐτά, ἔχει προστεθεῖ καί ὁ συρμός τῆς «πολιτικῆς ὀρθότητας». Ἡ τάση αὐτή εἶναι ἐπηρεασμένη καί διαμορφωμένη ἀπό τό καινοφανές πνεῦμα τῆς συμπεριληπτικότητας καί τῆς ἀνεκτικότητας στήν διαφορετικότητα, στό ὄνομα τῶν ὁποίων μπορεῖ νά δικαιολογηθεῖ κάθε παρέκκλιση καί νά υἱοθετηθεῖ κάθε παραδοξολογία. Μάλιστα, ἡ συγκεκριμένη ἀντίληψη ἔχει πάρει στίς ἡμέρες μας τέτοιες διαστάσεις, πού τείνει νά ἐξελιχθεῖ σέ ἀκραῖο φονταμενταλισμό, μέσα ἀπό ἕναν πιεστικό καί ὑποκριτικό δικαιωματισμό, περί δῆθεν ξενοφοβίας, ὁμοφοβίας καί πολλῶν ἄλλων ὑποτιθεμένων φοβιῶν,

Γιά παράδειγμα, ἡ «πολιτική ὀρθότης» ἔχει ἀντικαταστήσει τήν εὐχή «Καλά Χριστούγεννα» μέ τό «Καλές γιορτές» καί τό «Merry Christmas» μέ τό «Happy Holidays» ἤ μέ -τό χειρότερο ὅλων- «Merry Xmas». Γιά τό τελευταῖο μάλιστα σύνθημα/εὐχή διερωτῶμαι ἄν ἔχουμε καθόλου προβληματιστεῖ τί μπορεῖ νά σημαίνει ἤ καί αὐτό τό ἔχουμε «καταπιεῖ ἀμάσητο», ὅπως καί πάρα πολλά ἄλλα; Τί ὑπονοεῖ τό «Xmas» καί τί σχέση μπορεῖ νά ἔχει μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Σωτήρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου; Μά, ἀπολύτως καμμία.

Καί μακάρι νά ἦταν μόνο αὐτό. Ἡ πονηρία καί ἡ ἐξαπάτηση κρύβεται στήν ὑποτιθέμενη σχέση πού δημιουργεῖ σημειολογικά ἡ λέξη «Χριστούγεννα» (Christmas) μέ τό Xmas, πού φαντάζει ὡς συντομογραφία τοῦ Christmas καί πού δυστυχῶς στίς ἡμέρες μας κοσμεῖ, ὡς λογότυπο, κάθε εἴδους στολίδι, παιγνίδι καί διακοσμητική σύνθεση. Σέ μία ἀπό τίς πολλές ἑρμηνεῖες πού θα μπορούσαν νά διατυπωθοῦν γιά τό συγκεκριμένο σύμβολο (Χ), εἶναι καί τό ὅτι ὄχι μόνο δέν παραπέμπει στόν Χριστό, ἀντιθέτως τόν καταργεῖ, ὁδηγώντας μας, ἐν ἀγνοίᾳ, νά πανηγυρίζουμε τήν διαγραφή τοῦ ἱστορικοῦ Του προσώπου, καθώς καί τῆς Θείας ὑποστάσεως Του μέσα στήν ζωή μας.

Ὅλα αὐτά δέν εἶναι τυχαῖα, ἀλλά ἀπότοκα ἑνός ἐκκοσμικευμένου καί ἀπόλυτα ὑλιστικοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, ὅπου ὁ ἄνθρωπος ἀγωνιωδῶς ἀναζητᾶ, μετά τήν ἀποχριστιανοποίησή του, μία νέα ὑπαρξιακή ταυτότητα, χωρίς ἀναφορά στόν Θεό.

Αὐτό τό πνεῦμα τῆς ἐκκοσμικεύσεως ὑπῆρξε ἡ γενεσιουργός αἰτία τῆς νοθεύσεως τῆς οἰκουμενικῆς προοπτικῆς τοῦ χριστιανισμοῦ, καθώς καί τῆς στρεβλώσεως τῆς ἀγαπητικῆς σχέσεως μεταξύ τῶν ἀνθρώπων καί μεταξύ ἀνθρώπου καί Θεοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀπολεσθεῖ τό ὀντολογικό μας «εἶναι». Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο, ἡ μέν ἔννοια τῆς οἰκουμενικῆς προοπτικῆς ἔχει ἀντικατασταθεῖ, σέ ἐπιδίωξη μιᾶς  παγκοσμιοποιημένης καί ὁμογενοποιημένης κοινωνίας, ἡ δέ ἔννοια τῆς ἀγαπητικῆς σχέσεως ἔχει μεταμορφωθεῖ σέ ἄκριτη ἀνοχή καί συμπεριληπτικότητα τῶν διαφοροτήτων.

Ἐτσι, λοιπόν, ἀφοῦ ἄκοπα καί ἀβίαστα ἀποδεχόμαστε τό κάθε τι, μία μετανεωτερική πραγματικότητα, μέ ἀποθεωμένο τόν ἄνθρωπο καί καθηρημένο τόν Θεό ἐπελαύνει σαρωτικά, ἐκμεταλλευόμενη τήν παθητικότητά μας καί ἐπιβάλλει στανικά τήν νέα ἐποχή τοῦ μετανθρώπου.

Ἐν τέλει, εἶναι βέβαιον, ὅτι δέν ἐπαρκοῦν τά πολύχρωμα λαμπιόνια, οἱ προβολεῖς καί τά λογιῶν πυροτεχνήματα, πού ἔχουν ἀντικαταστήσει τό καταυγάζον φῶς τοῦ Χριστοῦ, πού «φαίνει πᾶσι», νά φωτίσουν, ὅση ἔνταση καί ἄν ἔχουν, τίς σκοτεινές γωνιές τῆς ψυχῆς μας καί νά ζεστάνουν τίς παγωμένες μας καρδιές.

Σέ μία ὀρθόδοξη χώρα, πού ἀκόμα θέλω νά πιστεύω ὅτι εἴμαστε (κατ’ οὐσίαν καί ὄχι κατ’ ἐπίφασιν, ὅπως κάποιοι θέλουν νά μᾶς κάνουν νά πιστέψουμε), ἡ ἐπιλογή εἶναι δική μας, ἄν δηλαδή θά ξυπνήσουμε ἀπό τήν πνευματική μας νάρκη, τήν ἀδράνεια καί τήν ἀπραξία καί ἄν θά ἐπιτρέψουμε στόν ἑαυτό μας, γιά μία φορά ἀκόμα, νά ἑορτάσουμε τά Χριστούγεννα μέ Χριστό ἤ χωρίς Αὐτόν.

*ἐκπαιδευτικός