Του Ανδρέα
Καψαμπέλη
Όσο περνούν οι
ημέρες και οι εβδομάδες τόσο πιο εμφανή γίνονται τα ελλείμματα της ελληνικής
εξωτερικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή, και ειδικά στη Συρία μετά την ανατροπή
του Άσαντ…
Η σημειολογία και
μόνο των χθεσινών εικόνων είναι καταλυτική: την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης
βρισκόταν στη Λαπωνία, κοντά στον Βόρειο Πόλο, και ο καημός του ήταν να δει
τον… Άγιο Βασίλη και να μοιράσει τις φωτογραφίες που έβγαλε μαζί του, ο Χακάν
Φιντάν μετέβαινε στην κοντινή μας Δαμασκό και συναντούσε τον νέο ισχυρό άνδρα της
Συρίας, Αλ Τζολάνι…
Δεν είναι γνωστό
τι «δώρο» μπορεί να ζήτησε ο πρωθυπουργός, αλλά, αν κρίνουμε από τη δήλωση που
έκανε, μάλλον εξακολουθεί να προκαλεί την τύχη του με λάθος αναγνώσεις για τη
«σωστή πλευρά της Ιστορίας». «Θα συνεχίσουμε να στεκόμαστε στο πλευρό της
Ουκρανίας και να την υποστηρίζουμε απερίφραστα» ξεφούρνισε πάλι.
Την ίδια ώρα, ο
Τούρκος υπουργός Εξωτερικών εξασφάλιζε τη συναίνεση του Αλ Τζολάνι ότι «δεν
υπάρχει χώρος για Κούρδους στη Συρία», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την
τουρκική επικυριαρχία στην περιοχή…
Το μόνο που βρήκε
να πει τις προηγούμενες ημέρες ο κ. Μητσοτάκης ήταν ότι «δεν θα δεχτούμε»
τουρκοσυριακή συμφωνία για ΑΟΖ. Πώς θα γίνει αυτό, φυσικά, δεν το εξήγησε.
Άραγε, όπως… απέτρεψε (ή στη συνέχεια… ακύρωσε) το τουρκολιβυκό μνημόνιο, το
οποίο, πέντε χρόνια μετά, παραμένει ντε φάκτο εν ισχύ;
Αν μη τι άλλο,
στην αρχή αυτής της νέας περιόδου, η Συρία αποτελεί πεδίο έντονων διπλωματικών
διεργασιών και παζαριών, έως ότου αποκρυσταλλωθούν οι καινούργιες ισορροπίες
και οι συσχετισμοί. Από αυτή τη νέου τύπου μάχη, η Ελλάδα παραμένει πλήρως
απούσα. Ήταν κατά το προηγούμενο στάδιο, είναι στην παρούσα φάση και, όπως
δυστυχώς φαίνεται, θα είναι και από τις μελλοντικές…
Μολονότι
διακυβεύονται κρίσιμα συμφέροντα της πατρίδας μας, από διπλωματικά έως
γεωενεργειακά με τους αγωγούς φυσικού αερίου, οι κ. Μητσοτάκης και Γεραπετρίτης
είναι τραγικά απόντες. Και αυτή η απουσία μετατρέπει -ακόμα χειρότερα- για άλλη
μια φορά τη χώρα μας σε θεατή και ουραγό των εξελίξεων…
Όπως συμβαίνει
πάντα, μετά τα όπλα έρχεται η ώρα της διπλωματίας. Και τώρα στη Συρία το
διπλωματικό παρασκήνιο οργιάζει. Η Τουρκία, το Ισραήλ, οι ΗΠΑ διεκδικούν
πρωταγωνιστικό ρόλο στις διευθετήσεις και τις νέες συμφωνίες. Κάτι ανάλογο
κάνουν και άλλες χώρες. Μοναδική εξαίρεση η Ελλάδα, που αφήνει όλο τον χώρο
στους άλλους…
Ούτε καν μια
πρωτοβουλία διαμεσολάβησης, που θα έθετε δυνατά την Ελλάδα στο παιχνίδι της
επόμενης ημέρας, έχει υπάρξει έως τώρα. Κι ας μην είναι του βεληνεκούς που
αναλάμβανε κατά το παρελθόν η χώρα μας, όπως είχε γίνει, επί παραδείγματι, σε
μια άλλη μεγάλη κρίση, με τη συνάντηση Μιτεράν – Καντάφι που οργανώθηκε το 1982
στην Κρήτη. Αλλά βεβαίως ούτε Κωνσταντίνος Καραμανλής ούτε Ανδρέας Παπανδρέου
υπάρχουν σήμερα…
Δεν υπάρχουν σχόλια