Με αφορμή την
επανίδρυση των συγχωνευθέντων δημοτικών σχολείων Τούμπας και Γοργόπης, με όσα
είδαν το φως της δημοσιότητας και στο πλαίσιο ενός καλοπροαίρετου διαλόγου
(sic) έχουμε –αρχικά- να παρατηρήσουμε τα εξής:
1) Οι υπηρεσιακοί παράγοντες -ακόμη και όταν είναι μέλη νομαρχιακών επιτροπών κομμάτων- δεν είναι φρόνιμο να ταυτίζονται με το κόμμα τους, σε μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις με φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης. Με τον τρόπο αυτό τίθεται σε ευθεία αμφισβήτηση η αξιοπιστία και η αντικειμενικότητα τόσο της υπηρεσίας όσο και των στελεχών της.
2) Πολύ θα θέλαμε να πληροφορηθούμε την έρευνα που αποδεικνύει: «ότι … είναι εξακριβωμένο πως χωριά που έχασαν τα σχολεία τους οδήγησαν τους κατοίκους στην εσωτερική μετανάστευση και την ύπαιθρο σε ερήμωση με ό,τι αυτό συνεπάγεται», όπως υποστηρίζει ο κύριος Αριστείδης Παπαδόπουλος.
Εμείς,
α) Ζήσαμε, και άρα γνωρίζουμε πολύ καλά, το φαινόμενο της αστυφιλίας με την εκρηκτική ανάπτυξη των αστικών και ημιαστικών κέντρων, κυρίως από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και μετά. Η αστυφιλία δεν άφησε ανεπηρέαστο κανέναν, ούτε φυσικά τους δασκάλους των χωριών. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1970 οι περισσότεροι δάσκαλοι κατοικούσαν στα χωριά που δίδασκαν -και ναι- συνέβαλαν στην πολιτιστική ανάπτυξή τους. Στο τέλος της δεκαετίας του 1980 ήταν μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού αυτοί που συνέχισαν να κατοικούν στα χωριά.
β) Γνωρίζουμε οικισμούς του Νομού μας (με ονόματα και διευθύνσεις, αν χρειαστεί) όπου το σχολείο, όχι μόνο παρέμεινε σε λειτουργία αλλά ενισχύθηκε με τη συγχώνευση σε αυτό και όλων των γειτονικών του. Οι κάτοικοι όμως τα εγκατέλειψαν (εσωτερικό και εξωτερικό). Δεν ερήμωσαν λοιπόν διότι δεν είχαν σχολείο, αλλά για άλλους λόγους (οικονομικούς, κοινωνικούς, κλπ) και δεν είναι του παρόντος να αναπτύξουμε περαιτέρω τα αίτια..
γ) Γνωρίζουμε ακόμη οικισμούς όπου το σχολείο έκλεισε, οι μαθητές του μεταφέρονται σε γειτονικό σχολείο, αλλά οι κάτοικοί τους περίσσεψαν.
3) Την περίοδο που συνέπεσε το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών να οραματίζεται την αναβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης για όλα τα παιδιά του Νομού και τα ηνία της πρώτης αιρετής Νομαρχιακής αυτοδιοίκησης βρισκόταν στα χέρια φωτισμένου πολιτικού (Γεώργιος Φλωρίδης) έγινε πραγματικότητα η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση του Νομού. Μια μεταρρύθμιση, που αποτέλεσε ένα καλό παράδειγμα και για πολλές άλλες Νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις της πατρίδας μας..
Ο σύλλογος των Εκπαιδευτικών Κιλκίς ήταν αυτός που πρωτοστάτησε και διαμόρφωσε, το 1995, την πρόταση για τις συγχωνεύσεις των ολιγοθέσιων σχολείων. Δηλαδή , όχι μόνο στήριξε την προσπάθεια των συγχωνεύσεων, αλλά ήταν αυτός που συνεργάστηκε δημιουργικά τόσο στο σχεδιασμό όσο και στην εφαρμογή των συγχωνεύσεων.
Αυτό το στοιχείο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν, διότι η πρότασή του περιέχεται αυτούσια στο με αριθμό 12 φύλλο της μηνιαίας εφημερίδας του συλλόγου της εν λόγω περιόδου (υπάρχει στο αρχείο μας).
Η πρώτη αιρετή Νομαρχιακή αυτοδιοίκηση ήταν αυτή που υιοθέτησε την πρόταση του συλλόγου των εκπαιδευτικών και χωρίς να μετρήσει το πολιτικό κόστος, δρομολόγησε την εφαρμογή της. Με σταθερά και καλά μελετημένα βήματα προχώρησε στην υλοποίηση χωρίς υπαναχωρήσεις, παρά τις θυελλώδεις αντιδράσεις, τις τηλεοπτικές εκπομπές τύπου ζούγκλας, τις συγκρούσεις, τους εκβιασμούς και τις απειλές. Τότε συγχωνεύτηκαν περισσότερα από 30 ολιγοθέσια σχολεία. Όταν οι ηγέτες. καθοδηγούν ορθολογικά και προοδευτικά τους ψηφοφόρους τους και δεν επαναπαύονται μόνο στη διαχείριση, τη στασιμότητα και την απραξία, τότε μόνο οι κοινωνίες πάνε μπροστά.
4) Η παρέμβαση του κ. Αριστείδη Παπαδόπουλου έχει τίτλο: «Ολιγοθέσια σχολεία. Πλεονεκτήματα και Μειονεκτήματα». Διάβασα πολλές φορές το κείμενο αλλά Μειονεκτήματα δε συνάντησα. Ίσως η λογική μου δεν είναι επαρκής να συλλάβει τις «υψηλού επιπέδου» αναλύσεις της πρώτης φοράς αριστεράς.
5) Τέλος για τη ουσία του θέματος των συνενώσεων των ολιγοθέσιων δημοτικών σχολείων θα αναφερθούμε σε επόμενο κείμενό μας.
Τα μακροσκελή κείμενα –ενίοτε- εμπεριέχουν αντιγραφές, επικολλήσεις, άγνωστα ονόματα, ανακρίβειες, μισές αλήθειες, θεωρίες από διαφορετικές εποχές και πλαίσιο ανάπτυξης. Τα εν λόγω κείμενα συσκοτίζουν και δε φωτίζουν. Δεν ερεθίζουν την κριτική σκέψη του απλού αναγνώστη ,όταν μάλιστα σκοπίμως τονίζουν τις «καταστροφικές συνέπειες» των συγχωνεύσεων- με αναμασημένα και παρωχημένα επιχειρήματα και αποφεύγουν να αναφερθούν στα σημαντικά οφέλη αυτών.
* Κωνσταντίνος Ραμπίδης
Συνταξιούχος δάσκαλος
Πρώην Διευθυντής
Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Κιλκίς
1) Οι υπηρεσιακοί παράγοντες -ακόμη και όταν είναι μέλη νομαρχιακών επιτροπών κομμάτων- δεν είναι φρόνιμο να ταυτίζονται με το κόμμα τους, σε μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις με φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης. Με τον τρόπο αυτό τίθεται σε ευθεία αμφισβήτηση η αξιοπιστία και η αντικειμενικότητα τόσο της υπηρεσίας όσο και των στελεχών της.
2) Πολύ θα θέλαμε να πληροφορηθούμε την έρευνα που αποδεικνύει: «ότι … είναι εξακριβωμένο πως χωριά που έχασαν τα σχολεία τους οδήγησαν τους κατοίκους στην εσωτερική μετανάστευση και την ύπαιθρο σε ερήμωση με ό,τι αυτό συνεπάγεται», όπως υποστηρίζει ο κύριος Αριστείδης Παπαδόπουλος.
Εμείς,
α) Ζήσαμε, και άρα γνωρίζουμε πολύ καλά, το φαινόμενο της αστυφιλίας με την εκρηκτική ανάπτυξη των αστικών και ημιαστικών κέντρων, κυρίως από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 και μετά. Η αστυφιλία δεν άφησε ανεπηρέαστο κανέναν, ούτε φυσικά τους δασκάλους των χωριών. Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1970 οι περισσότεροι δάσκαλοι κατοικούσαν στα χωριά που δίδασκαν -και ναι- συνέβαλαν στην πολιτιστική ανάπτυξή τους. Στο τέλος της δεκαετίας του 1980 ήταν μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού αυτοί που συνέχισαν να κατοικούν στα χωριά.
β) Γνωρίζουμε οικισμούς του Νομού μας (με ονόματα και διευθύνσεις, αν χρειαστεί) όπου το σχολείο, όχι μόνο παρέμεινε σε λειτουργία αλλά ενισχύθηκε με τη συγχώνευση σε αυτό και όλων των γειτονικών του. Οι κάτοικοι όμως τα εγκατέλειψαν (εσωτερικό και εξωτερικό). Δεν ερήμωσαν λοιπόν διότι δεν είχαν σχολείο, αλλά για άλλους λόγους (οικονομικούς, κοινωνικούς, κλπ) και δεν είναι του παρόντος να αναπτύξουμε περαιτέρω τα αίτια..
γ) Γνωρίζουμε ακόμη οικισμούς όπου το σχολείο έκλεισε, οι μαθητές του μεταφέρονται σε γειτονικό σχολείο, αλλά οι κάτοικοί τους περίσσεψαν.
3) Την περίοδο που συνέπεσε το συνδικαλιστικό κίνημα των εκπαιδευτικών να οραματίζεται την αναβάθμιση της παρεχόμενης εκπαίδευσης για όλα τα παιδιά του Νομού και τα ηνία της πρώτης αιρετής Νομαρχιακής αυτοδιοίκησης βρισκόταν στα χέρια φωτισμένου πολιτικού (Γεώργιος Φλωρίδης) έγινε πραγματικότητα η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση του Νομού. Μια μεταρρύθμιση, που αποτέλεσε ένα καλό παράδειγμα και για πολλές άλλες Νομαρχιακές αυτοδιοικήσεις της πατρίδας μας..
Ο σύλλογος των Εκπαιδευτικών Κιλκίς ήταν αυτός που πρωτοστάτησε και διαμόρφωσε, το 1995, την πρόταση για τις συγχωνεύσεις των ολιγοθέσιων σχολείων. Δηλαδή , όχι μόνο στήριξε την προσπάθεια των συγχωνεύσεων, αλλά ήταν αυτός που συνεργάστηκε δημιουργικά τόσο στο σχεδιασμό όσο και στην εφαρμογή των συγχωνεύσεων.
Αυτό το στοιχείο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν, διότι η πρότασή του περιέχεται αυτούσια στο με αριθμό 12 φύλλο της μηνιαίας εφημερίδας του συλλόγου της εν λόγω περιόδου (υπάρχει στο αρχείο μας).
Η πρώτη αιρετή Νομαρχιακή αυτοδιοίκηση ήταν αυτή που υιοθέτησε την πρόταση του συλλόγου των εκπαιδευτικών και χωρίς να μετρήσει το πολιτικό κόστος, δρομολόγησε την εφαρμογή της. Με σταθερά και καλά μελετημένα βήματα προχώρησε στην υλοποίηση χωρίς υπαναχωρήσεις, παρά τις θυελλώδεις αντιδράσεις, τις τηλεοπτικές εκπομπές τύπου ζούγκλας, τις συγκρούσεις, τους εκβιασμούς και τις απειλές. Τότε συγχωνεύτηκαν περισσότερα από 30 ολιγοθέσια σχολεία. Όταν οι ηγέτες. καθοδηγούν ορθολογικά και προοδευτικά τους ψηφοφόρους τους και δεν επαναπαύονται μόνο στη διαχείριση, τη στασιμότητα και την απραξία, τότε μόνο οι κοινωνίες πάνε μπροστά.
4) Η παρέμβαση του κ. Αριστείδη Παπαδόπουλου έχει τίτλο: «Ολιγοθέσια σχολεία. Πλεονεκτήματα και Μειονεκτήματα». Διάβασα πολλές φορές το κείμενο αλλά Μειονεκτήματα δε συνάντησα. Ίσως η λογική μου δεν είναι επαρκής να συλλάβει τις «υψηλού επιπέδου» αναλύσεις της πρώτης φοράς αριστεράς.
5) Τέλος για τη ουσία του θέματος των συνενώσεων των ολιγοθέσιων δημοτικών σχολείων θα αναφερθούμε σε επόμενο κείμενό μας.
Τα μακροσκελή κείμενα –ενίοτε- εμπεριέχουν αντιγραφές, επικολλήσεις, άγνωστα ονόματα, ανακρίβειες, μισές αλήθειες, θεωρίες από διαφορετικές εποχές και πλαίσιο ανάπτυξης. Τα εν λόγω κείμενα συσκοτίζουν και δε φωτίζουν. Δεν ερεθίζουν την κριτική σκέψη του απλού αναγνώστη ,όταν μάλιστα σκοπίμως τονίζουν τις «καταστροφικές συνέπειες» των συγχωνεύσεων- με αναμασημένα και παρωχημένα επιχειρήματα και αποφεύγουν να αναφερθούν στα σημαντικά οφέλη αυτών.
* Κωνσταντίνος Ραμπίδης
Συνταξιούχος δάσκαλος
Πρώην Διευθυντής
Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Κιλκίς
Δεν υπάρχουν σχόλια