Γράφει η Κική Θεοδωρίδου
Ξημερώνει η δεύτερη Κυριακή του Μάη. Κυριακή αφιερωμένη στη μητέρα.....
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα οι μόνες μητέρες που έρχονται στο νου μου είναι εκείνες οι κρυμμένες ηρωίδες....εκείνες που κουβαλούν ένα σταυρό λίγο πιο βαρύ απ ότι οι υπόλοιπες...εκείνες που παλεύουν με την απώλεια ενός παιδίου....εκείνες που παλεύουν με χρόνιες νόσους μαζί με τα παιδιά τους ....εκείνες που μεγαλώνουν παιδιά με ειδικές ικανότητες...εκείνες που στέκονται παλικαρίσια δίπλα στα παιδιά με ένα επιπλέον χρωμόσωμα...εκείνες που γίνονται ανθεκτικές σαν ατσάλι πλάι στο παιδί τους με αναπηρία και γίνονται τα πόδια του τα χέρια του τα μάτια του ....εκείνες που κουβαλάνε μια πληγή που θα αιμορραγεί για μια ζωή μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους για πάντα....εκείνες που στέκονται με υπερηφάνεια πλάι στο αυτιστικό παιδί τους ...εκείνες που πολεμούν με κάθε τρόπο μια διαταραχή ...Μόνο σ εκείνες πάει το μυαλό μου ....Όχι πως οι άλλες δε νοιάζονται δεν αγωνιούν...μα σε εκείνες μπροστά υποκλίνομαι,σπάει η καρδιά μου και γίνεται κομμάτια.....Δυστυχώς υπάρχουν πολλές γύρω μου ...δε τις λυπάμαι,τις θαυμάζω απεριόριστα! Χρόνια πολλά ΜΑΝΟΥΛΕΣ δύναμη να σας δίνει ο Θεός...
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα οι μόνες μητέρες που έρχονται στο νου μου είναι εκείνες οι κρυμμένες ηρωίδες....εκείνες που κουβαλούν ένα σταυρό λίγο πιο βαρύ απ ότι οι υπόλοιπες...εκείνες που παλεύουν με την απώλεια ενός παιδίου....εκείνες που παλεύουν με χρόνιες νόσους μαζί με τα παιδιά τους ....εκείνες που μεγαλώνουν παιδιά με ειδικές ικανότητες...εκείνες που στέκονται παλικαρίσια δίπλα στα παιδιά με ένα επιπλέον χρωμόσωμα...εκείνες που γίνονται ανθεκτικές σαν ατσάλι πλάι στο παιδί τους με αναπηρία και γίνονται τα πόδια του τα χέρια του τα μάτια του ....εκείνες που κουβαλάνε μια πληγή που θα αιμορραγεί για μια ζωή μέχρι να κλείσουν τα μάτια τους για πάντα....εκείνες που στέκονται με υπερηφάνεια πλάι στο αυτιστικό παιδί τους ...εκείνες που πολεμούν με κάθε τρόπο μια διαταραχή ...Μόνο σ εκείνες πάει το μυαλό μου ....Όχι πως οι άλλες δε νοιάζονται δεν αγωνιούν...μα σε εκείνες μπροστά υποκλίνομαι,σπάει η καρδιά μου και γίνεται κομμάτια.....Δυστυχώς υπάρχουν πολλές γύρω μου ...δε τις λυπάμαι,τις θαυμάζω απεριόριστα! Χρόνια πολλά ΜΑΝΟΥΛΕΣ δύναμη να σας δίνει ο Θεός...
Δεν υπάρχουν σχόλια