Ο ΓΟΥΜΕΝΙΣΣΗΣ, ΑΞΙΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΟΛΥΚΑΣΤΡΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΙΟΡΤΗ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ

 

«Χριστός ἐτέχθη!» «Ἀληθῶς ἐτέχθη ὁ Κύριος!»

 

Ἀπό παλιά, τά Χριστούγεννα ἦταν τουλάχιστον γιορτή τῆς ἀνθρωπιᾶς γιά τά κοινωνικά δεδομένα, γιορτή μιᾶς ζεστῆς προσέγγισης τῶν ἀνθρώπων. Τόσο δυνατός “γιορτασμός”, ὥστε νά ἀπομένουν μέχρι σήμερα “ἰχνοστοιχεῖα” πιστότητος, ἀνθρωπινῆς ποιότητος.

Βέβαια, αὐτό προϋπέθετε μιά μακρά ἀναστροφή τῶν ἀνθρώπων σέ μιά -ὅσο πιό ἁπλά καί διά τοῦτο θεόδεκτα προσληπτή- ἐκκλησιοποίηση.

Ἐκκλησιοποίηση νηστείας καί ἐγκράτειας, πού ἦταν διακοινωνούμενη, κι ὅμως δέν “κρυβόταν”, ἀφοῦ ἦταν κάτι αὐτονόητο, λεβέντικη πιστότητα στήν αὐτοπαραίτηση, μέ θεο-αναφορική χριστοποίηση.

Ἐκκλησιοποίηση πρωτοβουλίας καλοσύνης καί συναλληλίας συγχώρησης, μιᾶς πραγματικά ἀνθρωπινῆς ἀμοιβαίας καλοσύνης.

Ἐκκλησιοποίηση ἐλεήμονος κρυφῆς ἐλεημοσύνης, σέ προσέγγιση, σέ μοίρασμα ὄχι ἀγαθῶν ἤ χρημάτων μόνο, ἀλλά καρδιῶν πού ὑποδέχονταν τόν κυνηγημένο καί φυγάδα Χριστό στά πρόσωπα τόσων

ἀναγκεμένων συνανθρώπων, ἀνθρώπινα καί διακριτικά.

Ἐκκλησιοποίηση ἐξομολογημένης μετάνοιας καί συνανθρώπινης κατανόησης κάθε πτώσης, μέ τήν πείρα τῆς συμπτωτικῆς βαθμίδωσης καί τά συναισθήματα μιᾶς θεο-ευάρεστης λεπτότητας.

Ἐκκλησιοποίηση λειτουργημένης προετοιμασίας ἀπό μέρες πρίν τήν “ὡραία” ἡμέρα τῆς Χριστοῦ γεννήσεως. Ναί· προηγοῦνταν τά Εἰσόδια τῆς Παναγίας, ὁ Ἅη-Νικόλας, ὁ Ἅη-Σπυρίδωνας, ὁ Ἅγιο- Λευθέρης, οἱ Ἅγιοι-Προφῆτες καί Πατριάρχες τοῦ Δεκεμβρίου, ὅλες αὐτές οἱ “συγ-καταβασίες” πρός τό τέλος τῶν προφητευμένων χρόνων, πρίν τήν “συν-ανάβαση” εἰς Βηθλεέμ μέ τόν Δίκαιο Ἰωσήφ πού θά συνόδευε ἐπί ὄνου τήν Ἀειπάρθενο ἔγκυο Μαριάμ (τί σύμπτωση κι αὐτή μέ τήν τελευταία ἀνάβαση πρός τά ἀνηφορικά Ἰεροσόλυμα!).

Ἐκκλησιοποίηση, τό δίχως ἄλλο, λειτουργικοῦ συναγερμοῦ “βαθέος ὄρθρου”, πρός τό “δεῦτε, ἴδωμεν πιστοί ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός” καί τό συνεκκλησιασμένο θεολατρευτικό συνερώτημα “Τί θαυμάζεις, Μαριάμ; Τι ἐκθαμβῆσαι τῷ ἐν σοί; Ὅτι ἄχρονον Υἱόν χρόνῳ ἐγέννησα, τοῦ τικτομένου τήν σύλληψιν μή διδαχθεῖσα”.

Ἐκκλησιοποίηση, προπαντός, συλλειτουργίας καρδιῶν μέ τούς λειτουργούς τοῦ Ἁγιοπνευματικοῦ μυστηρίου τῆς θείας κοινωνίας.Καί, μέσα σέ ὅλα αὐτά, ἐκκλησιοποίηση τῶν μεγάλων στό ἦθος τῶν μικρῶν, στό ἦθος τῶν παιδιῶν, στό ἦθος τῆς μικρότητας πού μόνον αὐτή εἶναι ἱκανή νά χωρέσει “τόν Ἀχώρητον χωρούμενον ἐν μήτρᾳ γυναικός”, τήν υἱοθεσία ἀπό τόν Θεό “ἐν τῇ σαρκί τοῦ Θεοῦ ἡμῶν”, τήν θεοδεξία ἀπό τόν Πατέρα διά τοῦ ἐνανθρωπισμένου Υἱοῦ, τοῦ Χριστοῦ μας.

Διά τοῦτο εἶχαν καί δέν παύουν νά ἔχουν προτεραιότητα τά παιδιά, σέ κάθε Χριστούγεννα.

Καθώς τά Χριστούγεννα εἶναι ὁ Θεός μας ὡς “βρέφος ἐσπαργανωμένον κείμενον ἐν φάτνῃ”.

Ἡ θεϊκή συγκατάβαση στήν πληρωματική θεοπλαστία μας, τό “δι᾽ ἡμᾶς” θεανθρώπινο δρομολόγιο θεομεθέξεως, ἡ ἄκτιστη “εὐρυχωρία” τοῦ Θεοῦ τόσο δική μας διά τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ ἑορτασμός μᾶς μυσταγωγεῖ στήν ἀπολεσμένη μας πρωτόκτιστη βρεφικότητα καί παιδικότητα, ἀθωότητα καί προσδεκτικότητα, ὅπως μᾶς τήν πρωτοχάρισε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, πρίν ἡ εὐδοκία τοῦ Πατρός μᾶς ξαναχαρίσει τήν μοναδικότητα τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ Του (κοινή εὐδοκία τῆς ἁγίας Τριάδος). Κι ἀπό τότε “οὐκ ἐπαισχύνεται ἀδελφούς αὐτούς καλεῖν, λέγων· ἀπαγγελῶ τό ὄνομά σου τοῖς ἀδελφοῖς μου, ἐν μέσῳ ἐκκλησίας ὑμνήσω σε” (Ἑβρ.κεφ. 2 [2:11-12]). Ναί· ὁ ἀνασυνθέτης ὅλης τῆς παλαιοδιαθηκικῆς προετοιμασίας Παῦλος (καί ὄχι μόνο) βλέπει ἀδελφούς τοῦ βρεφωθέντος Θεοῦ,

συνεκκλησιασμένους μέ τόν Σαρκωθέντα, ἀνθρώπους πού μαθαίνουν ἐπιτέλους τό θεοθέλητο DNA τῆς ἀνθρωπινῆς μας ταυτότητος, τήν θεο-υἱοθεσία τῆς θεοπλαστίας μας ἀπό τόν ἀναζητημένο Πατέρα μας, τόν Πατέρα τοῦ “Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ”.

Μιά τέτοια συνήχηση καρδιῶν μέ τούς ἀγγελικούς ὕμνους, κάποτε, τήν χαιρόταν ἡ παιδικότητα τῶν παιδιῶν, ἐκκλησιασμένη, ἀπό κοντά μέ τούς γονεῖς καί τούς παπποῦδες τοῦ “βαθέος ὄρθρου” τῶν

Χριστουγέννων, τῆς “βαθείας καρδιᾶς” τῆς Ρωμηοσύνης.

Καί σήμερα;

Τί μᾶς ἀπέμεινε γιά τό σήμερα;

Τά βυζαντινά καί μεταβυζαντινά μνημεῖα καί οἱ νεότευκτες μνῆμες τοῦ συνεκκλησισμοῦ, ἐκκλησιές καί μοναστήρια.

Κι ἀπό κοντά, σκόρπιοι ἀνασασμοί (ἤ ἀνασώσματα) τῆς εὐλαβικῆς φυσικότητας, πού κατά ἕνα περίεργο τρόπο ξαναφτιάχνει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ μέ τά “σπασμένα πλακάκια” τοῦ ὁμογενοποιημένου πολιτισμοῦ

μας.

Μᾶς ἀπέμεινε ἡ χαρά τῶν παιδιῶν, τῶν παιδιῶν μας, γιά νά ξαναγινόμαστε κι ἐμεῖς παιδιά, ἀθωότεροι καί ἀνθρωπινότεροι, ἀπό δίπλα τους. Ἀφήνοντας στό Θεό νά ἐργάζεται μέσα μας τήν κοινωνικότητα σέ ἀναφορά πρός τά Χριστούγεννά Του.

Μέ μιάν τέτοια διάθεση διακονίας, ἀλλοῦ προσήλθαμε ἐμεῖς κι ἀλλοῦ ἐκπροσωπηθήκαμε, σέ

διοργανώσεις γιορταστικές, ὑποκατάστατα μιᾶς ἀναντικατάστατης λειτουργικῆς πληρότητας ἄλλων

χρόνων.

Γιορτές στή Γουμένισσα, στόν Εὐρωπό, στό Πολύκαστρο, στήν Ἀξιούπολη, στή Γέφυρα, στό Πρόχωμα κι ὅπου ἀλλοῦ μᾶς ἀπόμειναν “ἑστίες παιδικότητας” καί “ἑστίες νεανικότητας”, στήν κάτισχνον

δημογραφικότητα τῶν συνόρων.

Δέν ξεύρω ἄν δώσαμε ἤ ἄν πήραμε αὐτό πού χρειαζόταν σέ ὅλους σάν χαρμοσύνη ἑορτασμοῦ, μετάγγιση παιδικότητας, στίς καρδιές τίς συνοφρυωμένες καί στενόχωρες.

Τό εἶπαν τά βλέμματα μας, ἄλλη μιά φορά κι ἐφέτος.

Μᾶς χρειάζεται πολύς-πολύς ἁγιασμός Θεοφανείων, γιά νά ἀρχίσουμε νά ξαναβρίσκουμε χαρά Θεοῦ, διαχωρίζοντας μέ λεβεντιά πίστης καί ἐκκλησιασμοῦ, τίς τόσο μίζερες χαρές μέ τίς ὁποῖες συμπνίγονται

συνειδητά κι ὑποσυνείδητα καί ἀσυνείδητα.

Πολύς ἁγιασμός, γιά νά ξαναβροῦμε τήν ἀλήθειά μας… ὅτι «ὁ ποιητής τοῦ κόσμου, ὁ Κύριος, κρατεῖ ἐν τῇ παλάμῃ Αὐτοῦ πάντα τά ὄντα· καί ὁ ἄνθρωπος- ὑπόστασις ἀποτελεῖ κέντρον ἱκανόν νά περιλάβῃ ἐν αὐτῷ οὐχί μόνον τήν πολλαπλότητα τῶν πραγματικοτήτων τοῦ σύμπαντος, ἀλλά καί πλέον τούτου: ἅπαν τό πλήρωμα τοῦ θεανθρωπίνου εἶναι»

(ἅγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ).

Ἡ Ἐκκλησία μας λάλησε καί συνεχίζει νά λαλεῖ κι ἐφέτος (μέ θεολατρευτικές ἀναφορές καί θεολατρευτικές εὐαισθησίες ἀνθρωπιᾶς) ἀσύγκριτους ὕμνους ὁλοτελοῦς θείας λατρείας τοῦ σαρκωμένου Θεοῦ. Ἀπό τό πλήρωμα τῆς καρδιᾶς Της, διά στόματος ἡμῶν τῶν ἠλεημένων τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Λόγου χαιρετοῦμε μέ τόν χαιρετισμό «Χριστός ἐτέχθη ἐκ τῆς Παρθένου Μαριάμ!» Και ἡ ἀπόκριση

«Ἀληθῶς ἐτέχθη ὁ Κύριος!»

Ὁμολογία τελείας ἀγαπήσεως τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς εἰς τέλος;

Εὐαγγελισμός τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας πρός τόν κόσμο, ἀπό συναλληλία ἀγαπήσεως;

Πάντως, συνιστᾶ μήνυμα τῆς ὑπαρκτικῆς μας Χριστοζωῆς ἀπέναντι στήν ταλαιπωρία καί τήν ἀπόγνωση

τῆς συνανθρωπότητός μας.