Του Δημήτρη
Παξινού
Παλιά υπήρχαν
δύο κινήματα υπέρ της ειρήνης και της ελευθερίας. Του ΚΚΕ και του ΠΑΣΟΚ. Στη
συνέχεια προστέθηκε και τρίτο. Της φιλελεύθερης παράταξης. Κι οι τρεις όμνυαν
στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πολύ απλά, στον ανθρωπισμό. Μόνο που
αυτός είχε χρώμα. Κι ανάλογα έπραττε.
Ήταν η εποχή του
μοιρασμένου ημισφαιρίου. Των δύο πόλων. Ανατολής και Δύσης. Κι οι μεν κι οι δε
είχαν δίκιο. Τα έβλεπαν χρωματιστά κι οι οδηγίες-εντολές ήταν ανάλογης υφής.
Αυτά μέχρι την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ.
Παρά ταύτα, ο
ανθρωπισμός ήταν κι εθεωρείτο προνόμιο αριστερών οργανώσεων. Κι ήταν αποδεκτό
κι απ’ τους αντιπάλους. Όπως και η κλιματική αλλαγή. Προνομιακό πεδίο ιδίων
οργανώσεων, που εισέπραξαν και τεράστια ποσά επιχορήγησης και σε μεγάλο βαθμό
ενθυλακώθηκαν απ’ τους επιτηδείους. Πράγμα όχι ασύνηθες.
Τι είναι, όμως,
ανθρωπισμός, αλήθεια; Συμπόνοια. Συμπαράσταση, αλληλεγγύη στον συμπάσχοντα.
Ανεξαρτήτως γενετικής καταγωγής, ιδεολογίας, ιδεοληψίας, θρησκεύματος ή άλλου
διαχωριστικού ανθρώπων; Πώς μπορεί να ξεπεράσει ο άνθρωπος τις κατασκευασμένες
ταμπέλες και να φθάσει σ’ αυτό το απλό, αλλά τόσο ουσιώδες συναίσθημα; Στην
υψηλότερη, ίσως, αρετή;
Γιατί μόνο τότε
μπορεί να πει και να ευφρανθεί την αιώνια πηγή νεότητας και υπερβατικής
θεώρησης. Χωρίς μίσος, κακία, φθόνο, υποτίμηση, οίηση. Είναι, όμως, τόσο
δύσκολο να ξεπεράσει κατεστημένες αντιλήψεις, θεολογικές, ιστορικές αναφορές
και διδαχές περί περιούσιου λαού, περί ανωτέρας φυλής;
Όλα, σχεδόν,
είναι ψευδεπίγραφα κι έρχεται η απονομιμοποίηση του κράτους δικαίου και δήθεν
ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ο ξεπεσμός κι ο ευτελισμός των διεθνών δικαστηρίων. Η
νομιμοποίηση της βίας, με όποια ονομασία κι αν επενδύεται για να δικαιολογήσει
τη βία. Τη δολοφονία αμάχων, γυναικών και παιδιών. Ολοφάνερα μπρος στα μάτια
μας.
Στο όνομα της ανθρωπότητας,
λέει ο Αντόνιο Γκουτέρες, σταματήστε τις σφαγές. Για τ’ όνομα του Θεού,
σταματήστε να σκοτώνετε άμαχο πληθυσμό.
Ματαίως, όμως. Η
ανθρωπότητα απονεκρωμένη. Κι αποτεφρωμένη. Κι αναζητάς το αυτονόητο. Συμπόνοια.
Απ’ τον συνάνθρωπο για τον συνάνθρωπο. Ψάχνεις. Κι αίφνης τους βρίσκεις. Δίπλα.
Ακούς ότι υπάρχει γιατρός. Σπουδαία. Σε κρατικό νοσοκομείο. Ευαγγελισμός.
Θωρακοχειρουργός. Έμεινε. Προσφορά στον πάσχοντα. Στον όρκο του Ιπποκράτη. Χαρά
της. Ευτυχία. Χωρίς ετικέτες. Χωρίς πολλά λόγια. Χωρίς δώρο ή δωράκια.
Και παίρνεις
ελπίδα. Κι ελπίζεις. Στον άνθρωπο. Στους γιατρούς που σπεύδουν. Γάζα ή Χαρτούμ.
Στις λίγες οργανώσεις. Δεν προσκυνούν το χρήμα. Άνθρωποι του αληθινού
πνεύματος. Ζηλευτοί. Αξιολάτρευτοι. Σαν τη θωρακοχειρουργό. Μακάριοι όσοι τούς
γνωρίζουν. Τυχεροί.
Κι αυτό είναι
ανθρωπισμός. Ανθρώπινα δικαιώματα. Κι εδώ υποκλίνεσαι ταπεινά σε ανώτερο ον.
Ξεχνάς για λίγο τις ανθρωποσφαγές. Στόμωσε το μαχαίρι των σφαγέων. Στόμωσαν τα
κανόνια. Αίμα αθώων. Τα ΜΜΕ επί το έργον. Τα θύματα θύτες. Όπως βολεύει.
Κι η ζωή
συνεχίζεται… Κι η κακή χρήση της νοημοσύνης σηματοδοτεί την ανθρώπινη φιλαυτία,
οίηση κι αλαζονεία. Αινιγματικό ον και περίεργο. Η κακή όψη της.
«Έφυγαν οι
πειρασμοί» μας λέει ο πατήρ Χριστόδουλος. «Ούτε ένα σύννεφο. Όλη τη μέρα. Δεν
θα είναι πάντα έτσι. Χωρίς καταιγίδα δεν ωριμάζει η ψυχή. Μόνο μη την
προκαλέσεις εσύ».
Δεν υπάρχουν σχόλια