Ό,ΤΙ ΕΙΧΕ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΟ ΕΔΩΣΕ. ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ ΠΛΕΟΝ Ο ΛΑΟΣ!

 

Του Μανώλη Κοττάκη 

Ο πρωθυπουργός έκανε κάτι εντελώς πρωτότυπο στη συνέντευξη Τύπου της Θεσσαλονίκης: Άνοιξε ο ίδιος το θέμα της διαδοχής του για να το κλείσει. Ωστόσο αυτό που έμεινε στον μέσο τηλεθεατή που παρακολούθησε έκπληκτος τον αρχηγό της χώρας να συζητά σενάρια αντικατάστασής του και μετά να τα απορρίπτει είναι ότι υπάρχει θέμα! Και αφού υπάρχει θέμα και τίθεται στο τραπέζι με δική του πρωτοβουλία, πρέπει να το προσεγγίσουμε.

Υπάρχουν δύο τρόποι. Ο πρώτος είναι ο αμιγώς οικονομικός, καθώς οι ηγεμονίες στην πατρίδα μας περνούν μέσα από την τσέπη των φορολογουμένων. Ο δεύτερος είναι πιο ολιστικός. Εντάσσει τα οικονομικά στη συνολική εικόνα, αλλά δεν επικεντρώνεται μόνο σε αυτά. Ταυτίζει το μέλλον της χώρας με το μέλλον των πολιτών, διαβάζει τις γεωπολιτικές εξελίξεις και σταθμίζει με επιχειρήματα ποιος είναι ο κατάλληλος για να ηγηθεί με βάση το εθνικό συμφέρον.

Όποια μέθοδο και να ακολουθήσει κανείς, η απάντηση έπειτα από έξι χρόνια είναι η ίδια: Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ό,τι είχε να δώσει το έδωσε. Και οικονομικά και γεωπολιτικά.

Οικονομικά γιατί οι γενναίες παροχές του είναι έναντι… Αποτελούν εξόφληση υπεσχημένων για το παρελθόν και όχι γραμμάτιο για το μέλλον. Ενώ, όπως είναι γνωστό, οι πολίτες, όταν ψηφίζουν στις εκλογές, αγοράζουν προσδοκία για το μέλλον.

Ό,τι είχε να δώσει το έδωσε και εθνικά όμως, γιατί η ματιά του για τη χώρα, που μας έφερε μέχρις εδώ, ξεπερνιέται ραγδαίως καθημερινά από τις γεωπολιτικές εξελίξεις. Και ο ίδιος με τις θέσεις που λαμβάνει επιμένει να δίδει παλιές απαντήσεις σε νέα ερωτήματα. Σε έναν εντελώς νέο κόσμο, το κέντρο βάρους του οποίου μετακινείται από τη Δύση στην Ανατολή. Αλλά ο κύριος Μητσοτάκης αντί να ψάχνει τον… Μέρντοχ της Ανατολής για να προωθήσει την εικόνα της χώρας, συνομιλεί με τον Μέρντοχ της Δύσης. Σ’ αυτό το περιβάλλον έμαθε να κινείται, αυτό τον κολακεύει, με αυτό πορεύεται. Αυτή είναι η θαλπωρή του. Κατανοητό.

Κακά τα ψέματα όμως: Κάθε ηγέτης είναι τέκνο του καιρού του. Προϊόν των συσχετισμών δυνάμεων που επικρατούσαν στον κόσμο και στη χώρα του τον καιρό της ανάρρησής του στην αρχηγία ενός κόμματος και στην ηγεσία μιας χώρας. Η επιβίωσή του στον χρόνο εξαρτάται από την ευελιξία και τη διορατικότητα να προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες. Αυτοί οι συσχετισμοί είναι πλέον παρελθόν για τον «προβλέψιμο» πρωθυπουργό. Δεν υπάρχουν πια. Και το μόνο που του απομένει είναι να επιχειρεί να εξαγοράσει επιρροή στο εσωτερικό της χώρας με χρήματα. Υιοθετώντας ακόμα και πολιτικές που βαθιά μέσα του δεν πιστεύει.

Η ανάλυσή του για τη χώρα και για τον κόσμο έχει ανατραπεί πλέον από τα ίδια τα γεγονότα. Όταν οι συσχετισμοί το ευνοούσαν, η Ελλάδα ήταν πρώτο τραπέζι πίστα στη Δύση, τόσο στην Αμερική όσο και στην Ευρώπη. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι στο τραπέζι, γιατί δεν διαβάσαμε σωστά τον νέο κόσμο και βάλαμε όλα μας τα πιόνια στη μία πλευρά. Δεν κρατήσαμε πισινές.

Έχουμε προβλήματα με όλους τους γείτονές μας, ενώ δεν μιλάμε σε επίπεδο ηγεσίας ούτε με τους Αμερικανούς ούτε με τους Ρώσους ούτε με τους Κινέζους. Υβρίζαμε προσωπικά τον Τραμπ όλα αυτά τα χρόνια και αγοράζαμε επιρροή με πληρωμένες σε λόμπι ομιλίες στο Κογκρέσο, μετατρέψαμε τη διαφωνία μας σε θέση αρχών με τη Ρωσία σε προσωπική βεντέτα με τον Πούτιν, κάναμε τα πάντα για να δυσαρεστήσουμε τους Κινέζους αρχής γενομένης από το 5G, έχουμε προβλήματα με όλους τους γείτονες, σκύβουμε κάθε μέρα το κεφάλι στους Τούρκους, φτάσαμε ακόμα και στο έσχατο σημείο να τα σπάμε δημοσίως με τους αδελφούς μας Κυπρίους.

Εσωτερικά χάσαμε απίστευτο χρόνο. Αντικαταστήσαμε τις μεταρρυθμίσεις με τη βαθιά διαφθορά που έχει ποτίσει με προσωπική ευθύνη του κυρίου Μητσοτάκη τον σκληρό πυρήνα του κράτους.

Η Ελλάδα χρειάζεται μία καινούργια ανάγνωση, την οποία δεν μπορεί να τη δώσει αντικειμενικά ο πρωθυπουργός. Το επιχείρημα που ακούμε είναι ότι δεν υπάρχει εναλλακτική. Η Ιστορία μας όμως έχει δείξει ότι η εναλλακτική δεν ταυτίζεται με το πρόσωπο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Ο στρατιωτικός σύνδεσμος Ζορμπάς έφερε τον Ελευθέριο Βενιζέλο στην εξουσία το 1909. Ο βασιλέας τον στρατάρχη Ιωάννη Μεταξά το 1936. Ο βασιλέας τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το 1955. Κανείς από τους τρεις τους δεν ανήκε στις κλασικές εναλλακτικές του πολιτικού συστήματος της περιόδου εκείνης.

Η διαφορά του παρελθόντος με το παρόν είναι ότι τότε υπήρξε ένας καταλύτης που επιδρούσε στο πολιτικό σύστημα και το έβγαζε στις δύσκολες στιγμές από τα αδιέξοδά του. Άλλοτε ήταν ο στρατός και άλλοτε ήταν ο βασιλιάς. Στη μία και μοναδική φορά που ο στρατός διεκδίκησε πολιτικό ρόλο και ο βασιλιάς το ανέχθηκε καταστράφηκε το παλαιό σοφό σύστημα που έβρισκε λύσεις μακράς διαρκείας στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει σήμερα καταλύτης. Καταλύτης είναι πλέον ο ίδιος ο λαός. Εκείνος μπορεί εξωσυστημικά να βρει τον ηγέτη που θα ηγηθεί και να τον βγάλει μπροστά. Οι συγκεντρώσεις για τα Τέμπη που άρχισαν τον περασμένο Ιανουάριο και δεν τελειώνουν, όπως φάνηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο, λειτουργούν ήδη ως καταλύτης για το πολιτικό σύστημα, καθώς έχουν ξυπνήσει σχολάζουσες αντισυστημικές δυνάμεις.

Όταν δημιουργείται η συνθήκη, στο τέλος βρίσκεται και το πρόσωπο. Η εμπειρία του παρελθόντος, σε συνδυασμό με τη δίψα του μέλλοντος, μπορεί να οδηγήσει στη νέα εναλλακτική.

Δείτε προσεκτικά τα πρόσωπα που κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο στην πατρίδα μας από τον χώρο της πολιτικής και από τον χώρο της κοινωνίας και ίσως εκεί να υπάρχει η ασφαλής εναλλακτική για το μέλλον της χώρας στον νέο κόσμο. Η μαγιά της εναλλακτικής.

Ο κόσμος αναζητεί το καινούργιο έξω από τα γνωστά σχήματα. Σκεφτείτε συνδυασμούς δυνάμεων έξω από το κουτί, με το μέλλον της νέας γενιάς στο επίκεντρο. Η Ιστορία είναι η μαμή.