ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ… ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΤΗΣ ΤΑ ΛΟΓΙΑ

 

Του Ανδρέα Καψαμπέλη

«Το κράτος υπάρχει για να προστατεύει τους πολίτες» είχε διακηρύξει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Οκτώ χρόνια αργότερα η φράση ηχεί ειρωνικά – σχεδόν σαν η ετήσια επωδός ενός πολιτικού μονολόγου. Κάθε καλοκαίρι η ίδια παράσταση παίζεται με μικρές παραλλαγές. Οι ίδιες περιοχές φλέγονται, οι ίδιες υποσχέσεις επαναλαμβάνονται, οι ίδιες ευθύνες θάβονται κάτω από τις στάχτες.

Το 2017, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δήλωνε εξοργισμένος για την ανικανότητα της τότε κυβέρνησης. Σε μια παροιμιώδη ανάρτησή του έγραφε: «Μάνη, Κύθηρα, Ζάκυνθος, Κάλαμος, Βαρνάβας… Οργή για την ανικανότητα. Συμπαράσταση στους συμπολίτες μας». Ήταν η ίδια χρονιά που τόνιζε: «Θα είμαστε ασυγχώρητοι, αν δεν μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε σεισμούς, φωτιές, πλημμύρες, αφού ξέρουμε ότι θα συμβούν».

Η δήλωση δεν ήταν μεμονωμένη. Μέχρι και την Παναγία είχε επιστρατεύσει την 15η Αυγούστου του ίδιου έτους: «Ανήμερα της Παναγίας, η σκέψη μας είναι σε όλους αυτούς που δοκιμάζονται από τις πυρκαγιές», προσθέτοντας ότι «οι φυσικές καταστροφές απαιτούν προληπτικό σχεδιασμό και επιχειρησιακή ετοιμότητα – όχι επικοινωνιακή διαχείριση και μετάθεση ευθυνών». Ολόκληρη η σημερινή του πρακτική καταδικαζόταν τότε… από τον ίδιο. Τι ειρωνεία.

Το 2018, μετά την εθνική τραγωδία στο Μάτι, όπου χάθηκαν 104 ζωές, η κριτική του ήταν συντριπτική. Επέμενε πως το κράτος απέτυχε στον βασικό του ρόλο: την προστασία της ανθρώπινης ζωής. «Αυτό δεν πρέπει να ξανασυμβεί» έλεγε. Κι ακόμη πιο κατηγορηματικά: «Αδυνατώ να αντιληφθώ τι σημαίνει ανάληψη πολιτικής ευθύνης χωρίς καμία παραίτηση». Έναν χρόνο αργότερα έγινε πρωθυπουργός…

Το καλοκαίρι του 2021 ήταν το πρώτο πραγματικό του τεστ. Και απέτυχε. Η Εύβοια, η Ηλεία, η Αττική παραδόθηκαν στις φλόγες. Το κυβερνητικό επιτελείο αναζητούσε ελαφρυντικά: «Η χειρότερη καλοκαιρινή περίοδος εδώ και 30 χρόνια», «Πρωτοφανή καιρικά φαινόμενα», «Κλιματική κρίση». Ο ίδιος, εμφανώς πιεσμένος, ζήτησε συγγνώμη για λάθη και παραλείψεις, υποσχέθηκε πως «οι ευθύνες θα αποδοθούν» και ότι «η Πολιτική Προστασία θα ανασυγκροτηθεί». Μόνο που αποδείχθηκε… άλλη μια απλή αναδιάρθρωση λόγων.

Το 2023, με τη Ρόδο να φλέγεται επί μέρες, κήρυξε «πόλεμο με τις πυρκαγιές». Ο στρατηγός, όμως, δεν είχε σχέδιο. Η εκκένωση έγινε με ιδιωτικά καΐκια. Το κράτος απουσίαζε. Η μοναδική «αποζημίωση» που ήρθε μετά ήταν το Rodos Pass – ένα τουριστικό voucher-μπάλωμα στην εθνική ντροπή. Το ίδιο καλοκαίρι, μπροστά στις κάμερες, αστειεύτηκε λέγοντας: «Η Πελοπόννησος μονίμως μάς βγάζει δουλίτσα». Το βίντεο αποσύρθηκε γρήγορα από τα επίσημα κανάλια. Όχι όμως από τη μνήμη των πολιτών.

Και φέτος, τον Μάιο του 2025, ο Γιάννης Κεφαλογιάννης δήλωνε με σιγουριά: «Μπαίνουμε θωρακισμένοι στην αντιπυρική περίοδο». Είδαμε πόσο. Αυτά τα τελευταία εικοσιτετράωρα οι φλόγες κατάπιαν τα πάντα. Ο ίδιος παραμένει ακλόνητος στην υπουργική καρέκλα του. Και ο Μητσοτάκης βγήκε χθες από τη σύσκεψη στο υπουργείο χαμογελαστός!

Όταν λοιπόν ακούμε στα ενδιάμεσα ότι «δεν γίνεται να έχουμε πυροσβεστικό όχημα σε κάθε γειτονιά» ή όταν η ευθύνη δεν αποδίδεται στον άνεμο ή στην έλλειψη… εθελοντών, αυτό που πραγματικά ξεχειλίζει δεν είναι το ρετσίνι των πεύκων. Είναι η οργή.