ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ… ΚΑΚΟΠΛΗΡΩΤΗΣ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ

 

Όταν ο πολίτης χρωστάει στο Δημόσιο, είτε είναι ασφαλιστικός φορέας είτε εφορία, από την επόμενη μέρα που θα λήξει η προθεσμία πληρωμής μπαίνουν προσαυξήσεις. Όταν, όμως, οφειλέτης είναι το κράτος, όχι μόνο δεν υπάρχουν προσαυξήσεις, αλλά και τις πληρωμές… ξεχνάει να τις κάνει.

Σύμφωνα με το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του Δημοσίου προς ιδιώτες τον περασμένο Ιούνιο ανέρχονταν σε 3,65 δισ. ευρώ. Να σημειώσουμε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει θέσει ως ανώτατο όριο καθυστέρησης των πληρωμών τις 60 μέρες. Βέβαια, για το Ελληνικό Δημόσιο αυτά είναι… ψιλά γράμματα, αφού κάνει κάτι… χρόνια να πληρώσει. Για τις καθυστερήσεις στις οφειλές των νοσοκομείων προς εταιρείες φαρμάκων ή υγειονομικού εξοπλισμού η χώρα μας έχει ήδη καταδικαστεί από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Τα χρέη των δημοσίων νοσοκομείων προς ιδιώτες ανέρχονται σε 1,6 δισ. ευρώ περίπου. Στη δεύτερη θέση των… μπαταχτσήδων δημόσιων φορέων είναι τα ασφαλιστικά ταμεία, που χρωστάνε 612 εκατ. ευρώ, κυρίως από καθυστερήσεις στις συντάξεις. Εδώ οι μεγάλες καθυστερήσεις εστιάζονται στις επικουρικές συντάξεις και τα εφάπαξ. Τρίτος φορέας στη… χορεία των κακοπληρωτών είναι οι ΟΤΑ. Δήμοι και περιφέρειες οφείλουν 264 ευρώ σε προμηθευτές, εργαζομένους και εργολάβους. Όταν είναι, βέβαια, να πάρουν κάποιο πρόγραμμα, κάποια επιδότηση, τα κάνουν όλα γρήγορα, οι υπηρεσίες λειτουργούν αστραπιαία, δεν γίνο­νται λάθη, τα συμβούλια συνεδριάζουν… τηλεφωνικά και παίρνουν αποφάσεις διά περιφοράς, για να μη χαθεί ούτε μία… μέρα. Όταν είναι, όμως, να πληρώσουν, οι υπάλληλοι… αρρωσταίνουν, τα συμβούλια αργούν να συνεδριάσουν, λεφτά δεν υπάρχουν, ψειρίζουν όλα τα δικαιολογητικά για να μη λείπει καμία… οξεία και συμβαίνουν όλα τα παράδοξα, για να καθυστερήσουν τις πληρωμές. Έχει καταγγελθεί μάλιστα στο παρελθόν ότι για να πάρουν κάποιοι τα λεφτά τους από δήμους ή δημοτικούς οργανισμούς, που τους καθυστερούσαν χρόνια, έδιναν… μίζες.

 Μετά από αυτό το χάλι, ποιος πολίτης μπορεί να εμπιστευθεί το κράτος; Και πώς είναι δυνατόν ο πολίτης να αισθάνεται ασφαλής σε ένα κράτος που δεν είναι φερέγγυο, που… ξεχνάει να πληρώσει, που δεν είναι συνεπές στις υποχρεώσεις του; Και όταν το ίδιο κράτος, αν ο πολίτης καθυστερήσει να πληρώσει κάποια υποχρέωσή του, του βάζει πρόστιμο, του κατάσχει λογαριασμούς, του βγάζει στο… σφυρί την περιουσία. Δίνει την εικόνα ενός κράτους που υπάρχει μόνο για να παίρνει, που δεν εννοεί να πληρώσει, που βρίσκει πλήθος τρόπων για να καθυστερήσει τις πληρωμές του. Γι’ αυτό και οι πολίτες του προσπαθούν να βρουν οποιονδήποτε τρόπο για να το… κλέψουν, για να κρύψουν εισοδήματα, για να το ξεγελάσουν. Αν το κράτος δεν εμπνέει, δεν αποπνέει σιγουριά, δεν δείχνει ότι σέβεται και ότι υπολογίζει τον πολίτη, αυτά είναι τα αποτελέσματα. Κανένας δεν θέλει να πληρώνει, κανένας δεν εμπιστεύεται ένα κράτος-μπαταχτσή, που κοιτάζει να τους… ρίξει όλους, αλλά παράλληλα τρέχει να… ξεσκίσει όσους πάνε να… ρίξουν το ίδιο. Άντε, μετά, αυτό το κράτος να λειτουργήσει και να προκόψει.

Ούτε κατά διάνοια…

Πηγή: https://www.paron.gr