Του Strange
Attractor
Είσαι 17 χρονών έφηβος, πάνω στην τρέλα.
Στην ηλικία που διαμορφώνεται ο χαρακτήρας
που θα έχεις για μια ολόκληρη ζωή.
Στην ηλικία που ανακαλύπτεις μόνος σου τον
κόσμο, και επιτέλους αισθάνεσαι ελεύθερος κι αδέσμευτος από τα δεσμά και τα
πρέπει των γονιών και του σχολείου.
Ο κόσμος όλος είναι στα πόδια σου, έτοιμος
να τον ανακαλύψεις, κι αισθάνεσαι αθάνατος.
Ίσως η καλύτερη ηλικία.
Μια ηλικία κατά την οποία το λεγόμενο peer
group pressure, η πίεση δηλαδή και η επιρροή που ασκούν επάνω σου οι όμοιοί
σου, οι συνομήλικοι, η παρέα σου, είναι αυτό που σε ορίζει τώρα, και που θα σε
καθορίσει μελλοντικά.
Οι γονείς σου είναι γέροι, ντεμοντέ, και
δεν ξέρουν… τα ξέρουν όλα οι φίλοι σου.
Και τι εμπειρίες έχεις; Λίγες. Θυμάσαι
αμυδρά την κρίση, και τους γονείς σου να αγωνιούν για τον επιούσιο, ενώ λίγο
μετά (στην αρχαιότητα) έζησες και την αγωνία της πανδημίας, τότε που για να πας
έξω να πετάξεις τα σκουπίδια έπρεπε πρώτα να ενημερώσεις με sms τον Νικ Χαρντ.
Από πολιτική δεν ξέρεις πολλά, μόνο τον
Κυριάκο και τους «άριστους» έζησες, όλοι οι άλλοι είναι απώτατο παρελθόν,
μεσαιωνική ιστορία, την οποία σιχαίνεσαι ούτως ή άλλως διότι έτσι σε κατάντησε
το σχολείο και το φροντιστήριο, μιας και μόνο με την αποστήθιση είχες ελπίδα να
περάσεις σε καμιά σχολή.
Και όσο για τον Κυριάκο, δεν ακούς και
τίποτα καλό…
Πάνω στο ζάπινγκ ή στο σέρφινγκ ακούς για
σκάνδαλα, λαμογιές, διεθνή διασυρμό, εθνικές μειοδοσίες, μπίμπο κομματόσκυλα με
ΦΕΡΑΡΙ, φραπέδες, χασάπηδες, ΟΠΕΚΕΠΕΔΕΣ, και άλλα τέτοια σιχαμερά, όταν
κατά λάθος, και μία στις τόσες, σου βγάζει το instagram καμιά πολιτική είδηση,
ή κάποιο «ενημερωτικό» σάιτ…
Παρακολουθείς όμως «ευλαβικά» τους
influencers και τους τράπερ, τους οποίους θαυμάζεις, και στους οποίους θέλεις
να μοιάσεις.
Που αμφότεροι σε επηρεάζουν με το
«χαϊλίκι» τους, και με το lifestyle που πλασάρουν και προωθούν (με το αζημίωτο
βέβαια, αλλά εσύ αυτό δεν το ξέρεις).
Λεφτά, λεφτά, λεφτά… σπορ αμάξια, χλιδή,
διακοπές στο Μόντε Κάρλο, και… λεφτά!
Αυτή είναι η ζωή
και τα πρότυπα που έχεις.
Γκομενάκια σε
ριάλιτι, τραγουδιάρες, μοντέλα, τσιγγάνοι τράπερς με Λαμποργκίνι, πρώην
αστυνομικοί με 40 ακίνητα, π@ουτανάκια, χασισέμποροι, δήθεν «καλλιτέχνες»,
τικτόκερς, και άλλα τέτοια μπόλικα ανθρώπινα σκουπίδια, που σε αυτή τη
χρονική συγκυρία της γενικά μίζερης μεταπολιτευτικής μας κοινωνίας, που πέρασε
από τη φτώχια στην τεχνητή ευμάρεια, και ξανά μανά στη σκληρή λιτότητα, καπάκι
με ακρίβεια, είναι τα ινδάλματα και τα είδωλα των εφήβων μας…
Αυτοί που τα
έχουν όλα… και το επιδεικνύουν με τσαμπουκά 24/7 στα κινητά των νέων μας.
Γι’ αυτό και η αυξανόμενη εγκληματικότητα
ανηλίκων, γι’ αυτό και η γενικότερη κατάντια της χώρας και της κοινωνίας μας,
που σε όλους τους δείκτες είναι κάτω ή κοντά σε πρώην «κομμουνιστικές»
δικτατορίες, που μας έχουν ξεπεράσει προ πολλού.
Από ποιους άλλους, εκτός από αυτά τα
σκουπίδια να εμπνευστεί ο σημερινός έφηβος;
Τι άλλο (εναλλακτικό) υπάρχει;
Στην εποχή της φθηνής ατάκας, της
ανάρτησης, της πειραγμένης φωτό, και της επιτηδευμένης μαγκιάς και
καπατσοσύνης, που μέσα από το παντοδύναμο και κυρίαρχο διαδίκτυο μπλοκάρουν όλα
τα υπόλοιπα;
Τα βιβλία, η καλή μουσική, η όποια
ιδεολογία;
Τι από αυτά υπάρχει εύκολο και διαθέσιμο,
που να μη χρειάζεται εντατικό ψάξιμο ή καθοδήγηση από κάποιον που όντως ξέρει,
αλλά που είναι στην απ’ έξω μιας και δεν ακούει τραπ, και δεν θαυμάζει τον…
Σνικ;
Και το κερασάκι στη τούρτα;
Όλα αυτά τα νέα παιδιά ψηφίζουν… από τα 17
τους.
Αν θελήσουν να πάνε στις κάλπες.
Καταλαβαίνετε δηλαδή…
Κυριάκος, Φραπές, Χασάπης, Πόπη, και λοιπά
απορρίμματα μέχρι να σβήσει ο ήλιος…
ΥΓ- Είχε γράψει κάποτε ένα ποίημα ο Άρης Αλεξάνδρου, για τους σύγχρονους
Βαρβάρους, που δεν θα μας έρθουν από τα σύνορα, αλλά θα ξεπηδήσουν μέσα από τις
τηλεοράσεις, στα παιδικά δωμάτια… ή κάπως έτσι.
Σήμερα οι Βάρβαροι είναι όντως εντός των
τειχών, και ξεπηδούν καθημερινά μέσα από τα κινητά των «ζαλισμένων» παιδιών
μας, καταδικάζοντάς τα στον βούρκο!
Ουάου… περνάμε υπέροχα κι αυτό βγαίνει
προς τα έξω!
Δεν υπάρχουν σχόλια