ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΣΗΜΙΤΗ

 

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Ο θάνατος του Κώστα Σημίτη πυροδότησε έντονες αντιδράσεις, αντιθέσεις, πικρόχολα σχόλια κ.λπ., χωρίζοντας ακόμα μία φορά τον ελληνικό λαό σε δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Και ενώ η ύπαρξη διαφορετικών απόψεων και προτιμήσεων είναι αναπόφευκτη, και θα πρόσθετα και υγιής, αυτό που είναι κατακριτέο, που περικλείει κινδύνους και που είναι σαφέστατα αντιδημοκρατικό είναι οι επιλογές των εκάστοτε αρμοδίων, οσάκις αποφασίζουν και ενεργούν, με προκλητικούς τρόπους, εναντίον της βούλησης των πολιτών. Αυτό συνέβη, ανάμεσα και σε άλλα, με την υπογραφή της Συνθήκης των Πρεσπών, με το πραξικόπημα της μετάλλαξης του «Όχι» σε «Ναι» στο δημοψήφισμα του 2015, αλλά και στην πέραν ενός ανεκτού ορίου στήριξη της Ουκρανίας στον πόλεμο με τη Ρωσία.

Στην περίπτωση του αποθανόντος Κώστα Σημίτη, ομολογώ ότι ουδέποτε μέχρι σήμερα υπήρξα μάρτυρας μιας τέτοιας αντίθεσης ανάμεσα, αφενός, στην κατακραυγή εναντίον νεκρού, που κατηγορείται για όσα έπραξε ή δεν έπραξε εναντίον της χώρας και του λαού εν ζωή, και, αφετέρου, μιας τέτοιας αποθέωσης με υπερβολικές δηλώσεις υπέρ, δημόσια κηδεία και τετραήμερο πένθος.

Η αποθέωση έχει ανατεθεί στα συστημικά ΜΜΕ, ενώ η κατακραυγή έχει μαυρίσει το διαδίκτυο, με τη μορφή σχολίων κάτω από ιστοσελίδες.

Πιστεύω ότι ο χρόνος που μεσολαβεί μεταξύ θανάτου και ταφής είναι κακόγουστο και απρεπές να πυκνώνει με σωρεία κατηγοριών εναντίον του νεκρού. Οι κατηγορίες αυτές σαφώς δεν διεκδικούν την αίγλη των όσων επιλέγουν να εξαγγείλουν υπέρ του νεκρού τα συστημικά ΜΜΕ. Ωστόσο, είναι και αυτά συνοδευτικά του Κώστα Σημίτη, προέρχονται και αυτά από ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού (δεν θα ρισκάρω να υπολογίσω ποσοστό, καθώς δεν υπέπεσε στην αντίληψή μου αποτέλεσμα σχετικής δημοσκόπησης), είναι και αυτά υπολογίσιμα στην τελική κρίση του είδους της προσφοράς στην Ελλάδα του Κώστα Σημίτη. Και οπωσδήποτε είναι αυτά που αμφισβητούν το ρητό «ο νεκρός δεδικαίωται».

Ο Κώστας Σημίτης δεν μπορεί, δυστυχώς, να εκφράσει την άποψή του σχετικά με το αν τον ικανοποιεί αυτός ο απευκταίος διχασμός, ανάμεσα στην αγιοποίησή του από τα ΜΜΕ και στην κατακραυγή σημαντικού ποσοστού (όπως υποθέτω ότι είναι από τη σωρεία των σχολίων στο διαδίκτυο) των Ελλήνων, που με τόση οργή, τόσα άσχημα επίθετα κ.λπ. τον κατακεραυνώνει. Υποθέτω ότι ο αποθανών θα προτιμούσε λιγότερες υπερβολές στον αποχαιρετισμό του από τους ευεργετημένους από τον ίδιο, αλλά και λιγότερη κατακραυγή εναντίον του.

Αναμφίβολα αυτή η υπερβολή του τετραήμερου πένθους και η κηδεία με δημόσια δαπάνη και τιμές πρωθυπουργού εν ενεργεία ενθάρρυναν και την κατακραυγή εναντίον του.

Μας λείπει το μέτρο. Και αυθόρμητα πηγαίνω πίσω στην κηδεία του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, που κηδεύτηκε ως απλός πολίτης. Κατάγομαι από βενιζελική οικογένεια και ουδέποτε υπήρξα υπέρ της βασιλείας. Η βασιλεία, ωστόσο, καλώς ή κακώς, ήταν θεσμός από την έναρξη του νεοελληνικού κράτους. Και είναι δύσκολο, πιστεύω, να υποστηριχθεί σοβαρά ότι τα όποια κρίματα του Κωνσταντίνου, όπως και του Κώστα Σημίτη, ζυγίστηκαν και του πρώτου κρίθηκαν βαρύτερα του δευτέρου.