Οι περίπλοκες ισραηλοτουρκικές σχέσεις είναι σχέσεις αγάπης-μίσους, καρότου
και μαστίγιου, αλληλοθαυμασμού και καχυποψίας. Τα συχνά
"ενδοσυζυγικά" καβγαδάκια" -που συχνά καταλήγουν σε ακραίες
καταστάσεις... βλ. γεγονότα Μαβί Μαρμαρά- όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν,
ξεχνιούνται και επανέρχεται η ομαλότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι και οι δύο
χώρες παύουν να επιδιώκουν την περιφερειακή ηγεμονία σε μια από τις πιο
ασταθείς περιοχές του κόσμου. Δεδομένων των φιλοδοξιών τους και την αναζήτηση
αναγκαίου ζωτικού χώρου, ενίοτε βρίσκονται σε αντίπαλα στρατόπεδα, αλλά όποτε
οι γεωστρατηγικές και γεωοικονομικές στοχεύσεις τους συγκλίνουν, η συνεργασία
τους είναι αγαστή (1, 2, 3, 4).
Υπό αυτό το πρίσμα, αμφότερες διατηρούν "back up plans" η μια έναντι της άλλης για την περίπτωση όπου τα πράγματα βγουν εκτός ελέγχου. Έτσι για το Ισραήλ το "back up plan" είναι το "τόξο Κρήτης-Κύπρου-Κουρδιστάν" με τον Ελληνισμό να αναλαμβάνει ρόλο ανασχετικού παράγοντα έναντι των νεοθωμανικών επεκτατικών βλέψεων, ενώ για την Τουρκία, η σύσφιξη των σχέσεών της με το Ιράν και τα proxies του στην περιοχή, αποτελούν το αντιστάθμισμα στις ισραηλινές βλέψεις.
|
|
|
Τόξο Κρήτης-Κύπρου-Κουρδιστάν |
Ο Αμερικανός πρόεδρος Ρούσβελτ έλεγε ότι πρέπει πάντα "να μιλάς απαλά
και να κρατάς μεγάλο ραβδί". Στη Μέση Ανατολή όμως τα πράγματα είναι πολύ
διαφορετικά. Οι δυτικοί τρόποι σπανίζουν και η "σκληρή γλώσσα"
συμβαδίζει σχεδόν πάντοτε μαζί με το "ραβδί". Για την ακρίβεια θα
λέγαμε ότι πρέπει "να μιλάς σκληρά και να απειλείς με μεγαλύτερο ραβδί από
του αντιπάλου σου, ακόμη κι αν δεν το 'χεις...".
Εν προκειμένω βέβαια -και δεδομένων των ως άνω διαπιστώσεων-, το ζήτημα δεν είναι το πόσο στενές ή μη είναι οι ισραηλοτουρκικές σχέσεις, αλλά το πώς αντιμετωπίζει ο Ελληνισμός εν συνόλω την δική του ασφάλεια και πώς επιλέγει να δράσει για να την κατοχυρώσει. Και πιο συγκεκριμένα, το πώς οι αθηναϊκές και κυπριακές πολιτικές ηγεσίες αντιλαμβάνονται την σταδιακή δημιουργία του "τόξου Κρήτης-Κύπρου-Κουρδιστάν" ως απότοκο της κυοφορούμενης «βαλκανιοποίησης» της Μέσης Ανατολής και το συνακόλουθο ενδεχόμενο να κληθούν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα όταν/αν ξαναεκτροχιαστούν οι ισραηλοτουρκικές σχέσεις... Διότι το ισραηλοαμερικανικό σχέδιο για de jure αναγνώριση του Μεγάλου Κουρδιστάν είναι πολύ πιθανό να πυροδοτήσει αντανακλαστικά έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο ως "εκτόνωση/εξωτερίκευση του οξύτατου προβλήματος που θα δημιουργηθεί στο εσωτερικό της Τουρκίας με κίνδυνο τις περαιτέρω εθνοτικές διασπάσεις" (1 και 2).
Άραγε έχουμε αντιληφθεί τον άμεσο κίνδυνο που διατρέχουμε; Το ότι ο
Ελληνισμός είναι το "ραβδί" που κραδαίνουν τρίτες χώρες για την
επίτευξη των στοχεύσεών τους είναι άξιο πανηγυρισμών; Ελλείψει στρατηγικού
σχεδιασμού και πολιτικής εμβρίθειας, έχουμε καταντήσει να χαιρόμαστε που
γινόμαστε εργαλεία για την άσκηση πίεσης στην Τουρκία, και αυτό σίγουρα δεν θα
μας βγει σε καλό...
Πηγή: i-epikaira.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια