ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ, ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ…!!! ( Η ΕΛΛΑΣ ΚΟΥΤΣΑΙΝΕΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΙΣΤΑΝΕΙ ΟΤΙ ΧΟΡΕΥΕΙ!)

 

Του Μανώλη Κοττάκη

Εισαγωγική επισήμανση πριν υπεισέλθω στο θέμα του σημερινού μας σημειώματος. Ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης δήλωσε χθες στο Open ότι έχουν γίνει στην εξωτερική πολιτική επί των ημερών του όλα όσα δεν έγιναν τα τελευταία πενήντα χρόνια.

Θα μπορούσε να του πει κανείς «συμφωνώ»: Ποτέ κανείς υπουργός Εξωτερικών δεν δήλωσε από το 1974 έως σήμερα υποψήφιος «μειοδότης». Πρώτη φορά επί των ημερών του. Ποτέ κανείς δεν δήλωσε «φιλέλλην». Πρώτη φορά επί των ημερών του. Ποτέ κανείς δεν έσκυψε ως υπήκοος σε Τούρκο πρόεδρο. Πρώτη φορά επί των ημερών του. Και ποτέ πρωθυπουργός δεν δήλωσε ότι «η έννοια της εθνικής κυριαρχίας είναι σχετική». 

Θα μπορούσε, όμως, κανείς να του πει και «διαφωνώ». Γιατί η αλαζονεία και η αυταρέσκειά του συνιστούν ύβρι για πολιτικούς που θήτευσαν στο ΥΠΕΞ, όπως ο Δημήτρης Μπίτσιος, ο Πέτρος Μολυβιάτης, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, η Ντόρα Μπακογιάννη, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Κάρολος Παπούλιας, ο Νίκος Κοτζιάς, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο Θόδωρος Πάγκαλος, ο Νίκος Δένδιας και άλλοι. 

Θα μπορούσε, όμως, αντί να «διαφωνεί» ή να «συμφωνεί» μαζί του, να τον ρωτήσει το εξής: Ανάμεσα σε όλα όσα έκανε και δεν έχουν γίνει τα τελευταία πενήντα χρόνια της εθνικής μας ζωής είναι και ότι διοργάνωσε μυστικές συναντήσεις ελληνικής αντιπροσωπίας με τους Τούρκους στη Γενεύη και υπέγραψε μυστικά προσχέδιο συνυποσχετικού, όπως αποκάλυψε την Κυριακή η «Κontra News». Αυτό, αν ισχύει, είναι πολύ βαρύ και μέχρι στιγμής ο κύριος υπουργός δεν το έχει διαψεύσει. Αντιθέτως, καμαρώνει ως ο πλέον τολμηρός υπουργός της πεντηκονταετίας και διεκδικεί… προτομή δίπλα στον Σεφέρη στον πεζόδρομο της Ζαλοκώστα. 

Πάμε τώρα στην ουσία του σημερινού σημειώματος, που θέμα του έχει τη χρεοκοπία του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Ρώτησα έναν φίλο με καλές άκρες στην Ουάσινγκτον αν υπάρχει ένας, αριθμητικά, Έλληνας πολιτικός που να επιχείρησε τα προηγούμενα χρόνια να ανοίξει προληπτικώς δίαυλο επικοινωνίας αν όχι με τον ίδιο τον πρόεδρο Τραμπ, τουλάχιστον με κάποιον από το επιτελείο του. Η απάντηση ήταν αρνητική. Ποτέ, κανείς.

Ο πρωθυπουργός της χώρας δήλωνε μέχρι την τελευταία στιγμή σε συνομιλητές του ότι «ο αμερικανικός λαός θα αντιδράσει» και ο Τραμπ θα χάσει, ενώ δεν παρέλειπε μέσα στο 2024 και με κάθε ευκαιρία να επιτίθεται από το πλέον επίσημο βήμα του Κοινοβουλίου μας στον τραμπισμό. Επιφύλαξη καμία, ούτε για τον φόβο των Ιουδαίων.

Ούτε, όμως, και οι κορυφαίοι υπουργοί θέλησαν να ανοίξουν δίαυλο επικοινωνίας με τον Τραμπ μεταξύ 2020 και 2025. Οι περισσότεροι έδωσαν μάχη για μια φωτογραφία με τον Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο. Η παραδοσιακή σχέση της Ν.Δ. με το αδελφό κόμμα των Ρεπουμπλικάνων ατόνησε επί του κεντρώου εκσυγχρονισμού, ενώ η αστική ελίτ της χώρας αντιμετώπιζε με αποτροπιασμό την ιδέα νίκης του Τραμπ στις προεδρικές εκλογές λόγω του «πολιτισμικού χάους» που τη χωρίζει με αυτόν. 

Η πρώτη, ας την πούμε, «απόπειρα» της Ελλάδος να προσεγγίσει τη νέα κατάσταση έγινε μετά τις προεδρικές εκλογές με γνωστό Forum που συνεκλήθη στην Ουάσινγκτον και ομιλητή τον πρέσβη Πάυατ, ο οποίος έχει γνωστούς δεσμούς με τη Δημοκρατική Βικτόρια Νούλαντ. Περιττεύει να υπογραμμίσουμε ότι και από κανένα άλλο κόμμα του Κοινοβουλίου μας ουδείς επιδίωξε επαφή με το επιτελείο Τραμπ. Ενώ μέχρι αυτή την ώρα η Ελλάδα δεν έχει διαπιστεύσει νέο πρέσβη στις ΗΠΑ. Μετά την ακύρωση του διορισμού του έμπειρου πρέσβεως Βράιλα, εγνώσθη χθες («Τα Νέα») ότι ακυρώθηκε και ο διορισμός του πρέσβεως Αλεξανδρίδη στην αμερικανική πρωτεύουσα.

Πλην του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου, ο οποίος θα συνοδεύσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στη συνάντησή του με τον πρόεδρο Τραμπ στην Ουάσινγκτον το φθινόπωρο και του επιχειρηματία Τζον Κατσιματίδη και ορισμένων άλλων, ουδείς έχει πρόσβαση.

Και το χειρότερο: Αυτή τη στιγμή η Ελλάδα δεν έχει καθαρή εικόνα για το τι συμβαίνει στο εσωτερικό της Αμερικής, πώς σκέφτεται η ηγεσία της και πώς καθρεφτίζεται η σκέψη της στην εξωτερική της πολιτική. Συνεχίζουμε να μιλάμε με τους εχθρούς του Τραμπ, παλαιούς και νέους.

Ο αρχηγός της Αμερικής μπορεί να είναι «τρελός», «άξεστος», «απρόβλεπτος», «απότομος», «αναθεωρητής», αλλά αυτόν εξέλεξε ο λαός του και με αυτόν έχουμε να κάνουμε. Όπως όποιος μιλάει με την Ελλάδα είναι υποχρεωμένος να συνομιλεί με τον εκλεγμένο από τον ελληνικό λαό Κυριάκο Μητσοτάκη, του αρέσει δεν του αρέσει, έτσι και εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να μιλάμε με τον Τραμπ.

Και, το κυριότερο, να καταλαβαίνουμε τον Τραμπ, ο οποίος με την πολιτική του κλείνει τον κύκλο της παγκοσμιοποίησης που άνοιξε το 2000. Ο οποίος δεν είναι υπέρ της εσωστρέφειας αλλά υπέρ της αυτάρκειας της χώρας του. Ο οποίος προχθές ανακοίνωσε ότι τα έσοδα από τους δασμούς θα διανεμηθούν ως μέρισμα στους οικονομικά ασθενέστερους. Ο οποίος -ξένες αυτές οι εικόνες σε εμάς, μας γυρίζουν σε άλλες εποχές-, κατέβασε την Εθνοφρουρά στην πρωτεύουσα, που έχει τεράστιο πρόβλημα εγκληματικότητας: Ληστείες και μαχαιρώματα εν μέση οδώ με δράστες ανηλίκους. Ο οποίος ανανέωσε με το κίνημα MAGA την εκλογική βάση των Ρεπουμπλικάνων, τους οποίους ψήφισαν κατά εκατομμύρια εργάτες και μετανάστες. Ο οποίος αλλάζει αυτή τη στιγμή τις εκλογικές περιφέρειες στις Πολιτείες των ΗΠΑ για να μη χάσει 25 έδρες στις ενδιάμεσες εκλογές και απολέσει την κυριαρχία του στο νομοθετικό σώμα της Γερουσίας. Ο οποίος, τέλος, διαπίστωσε ότι οι μεγαλύτερες ατιμίες στον 20ό αιώνα έγιναν με την επίκληση του Διεθνούς Δικαίου. Η διαφθορά μεταξύ κυβερνήσεων και ΟΗΕ έχει γίνει έως και ταινία του Χόλιγουντ.

Μας αρέσει δεν μας αρέσει, λοιπόν, με αυτόν έχουμε να κάνουμε και με τον Πούτιν. Και, «ιστορικό», δεν ξανάγινε, δεν μιλάμε ούτε με τον έναν ούτε με τον άλλον. Και δεν βλέπουμε ούτε τον έναν ούτε τον άλλον. Και το κυριότερο: Αρνούμαστε να καταλάβουμε πώς σκέφτεται και ο ένας και ο άλλος.

Η δημοκρατία είναι, όμως, ένα πολίτευμα σχεδιασμένο για την πειθώ: Αν βρεις πρόσβαση στο τραπέζι και έχεις επιχείρημα, μπορείς όλα να τα ανατρέψεις. Εμείς, όμως, τώρα που μοιράζεται ο κόσμος τρίτη φορά μετά το 1945 και το 1989, λείπουμε και κάνουμε εξωτερική πολιτική με κυριακάτικες αναρτήσεις στο facebook.

Το αποτέλεσμα μέχρι στιγμής: Μετά τη Γαλλία και η Ρωσία θέλει την Τουρκία για εγγυήτρια δύναμη στην Ουκρανία. Ο Χαφτάρ υποδέχτηκε χθες στη Βεγγάζη τον αρχηγό των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών και επίκειται η έγκριση του τουρκολιβυκού μνημονίου από τη Βουλή της Ανατολικής Λιβύης. Η επικύρωση μιας ελληνικής ιστορικής ήττας στη Μεσόγειο.

Όταν μια χώρα που καμώνεται ότι είναι φιλοδυτική έχει πολιτικό κόσμο με μηδενική πρόσβαση στην ηγεσία της Αμερικής και όταν μια χώρα που καλείται «Δημοκρατία» καμαρώνει που δεν έχει εναλλακτική λύση στο πολιτικό της πρόβλημα, τότε αυτή η χώρα είναι προς το παρόν πολιτικά χρεοκοπημένη.

Λυπάμαι πολύ για τον κύριο υπουργό των Εξωτερικών, λοιπόν, αλλά όσα «ιστορικά» λέει ότι συμβαίνουν, μου θυμίζουν μια φράση της αείμνηστης Ειρήνης Παπά: «Η Ελλάς κουτσαίνει, αλλά παριστάνει ότι χορεύει!»