ΓΕΡΑΚΙΑ ΚΑΙ ΚΑΠΟΝΙΑ

 

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*

Η πολιτική του κατευνασμού απέναντι στην Τουρκία, όποτε κι αν δοκιμάστηκε από το 1974 ως σήμερα, απέτυχε παταγωδώς. Ο λόγος είναι πολύ απλός, τον οποίο όμως οι πουρκουάδες, ελιαμεπιτζήδες και λοιποί συγγενείς αρνούνται να καταλάβουν και, όταν τους τρίβεις την πραγματικότητα στα μούτρα, παθαίνουν υστερική κρίση, σε στολίζουν με επίθετα τύπου «εθνικιστή», «γεράκι» κ.λπ. Καταρχάς, να διευκρινίσουμε: καλύτερα γεράκι, ελεύθερο, γρήγορο και μαχητικό αρπακτικό, παρά καπόνι.

Τα καπόνια είναι ευνουχισμένα κοκόρια τα οποία τα μουνουχίζουν, και έτσι παχαίνουν περισσότερο πριν τα σφάξουν – και οι Γάλλοι, που είναι μερακλήδες σε τέτοια κόλπα, ισχυρίζονται πως έχουν καλύτερη γεύση. Δεν ξέρω αν στο κοτέτσι περιφέρονται με σκέρτσο, πάντως τα κανονικά κοκόρια και οι κότες δεν τα έχουν σε καμία υπόληψη. Αυτό λοιπόν που αρνούνται να χωνέψουν οι Απόστολοι του Μαρασμού, οι κήρυκες του συμβιβασμού και της όπισθεν, είναι πως η Τουρκία δεν είναι κανονικό κράτος, είναι μια ισλαμοφασιστική επεκτατική χώρα, με διακηρυγμένους στόχους να καταπιεί ολόκληρη την Κύπρο, την Ανατολική Θράκη, το μισό Αιγαίο με τα νησιά του, τη μερίδα του λέοντος από την ΑΟΖ μας και τον πλούτο της, και να μετατρέψει το κρατίδιο που θα απομείνει σε υποτελή Ηγεμονία της Βλαχίας.

Οι δε οπαδοί του σκυφτού και σώφρονος ενδοτισμού βασίζουν την -στα όρια του δωσιλογισμού- ηττοπάθειά τους στο επιχείρημα πως η Τουρκία είναι πιο δυνατή, θα νικήσει σε περίπτωση σύγκρουσης, οπότε γιατί να ματώσουμε; Ας δώσουμε μόνοι μας γη, χωρικά ύδατα, να κουτσουρέψουμε την ΑΟΖ, Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία στην Κύπρο, να χορτάσει το θηρίο, για να μας αφήσει να ζήσουμε. Κι αφού θα δώσουμε τόσα μόνοι μας, χωρίς πόλεμο, γιατί να κάνει πόλεμο η Τουρκία; Σατανικό, ε; Αφού θα κάτσουμε μόνοι μας να μας σοδομίσει, γιατί να μας βιάσει; Μπορεί να δώσει και φιλάκι στον σβέρκο πριν, που υποδηλώνει αίσθημα, καλή γειτονία. Μη σοκάρεστε, αυτά λένε οι πουρκουάδες.

Δεν θα σας μιλήσω για ηθική, πατριωτισμό, συναισθήματα, τιμή, περηφάνια. Μόνο λίγο για Ιστορία, πολύ λίγο, τόσο όσο για να θυμίσω ποιοι είναι απέναντί μας και ποιοι είμαστε εμείς. Δεν μπορώ όμως πριν να μη θυμίσω τι λέει το Σύνταγμά μας, ποια καθήκοντα ορίζει για τους ταγούς μας, τι οφείλουν να υπερασπίζονται όταν κάθονται σε τραπέζι απέναντι στους απογόνους του Ερτογρούλ, του κράτους συμμορίας. Κι εδώ δεν μιλάμε για νομιμότητα και συνταγματικό καθήκον.

Η κυβέρνηση και οι υπηρεσιακοί παράγοντες των Υπουργείων, του ΥΠΕΞ συμπεριλαμβανομένου, σε αυτό το Σύνταγμα ορκίζονται και όχι στη ζωή του Μπιθικώτση ή στις ιδεοληπτικές φαντασιώσεις της «παρέας του WhatsApp» και άλλων οπαδών της λογικής που είχε η φοβερή φράση του Δήμου Σταρένιου ως ρουφιάνου δωσίλογου «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας, είναι πιο δυνατοί, θα νικήσουν». Θα σας μιλήσω μόνο για λογική. Πρώτον, οι Τούρκοι, αν ήταν σίγουροι πως θα μας νικήσουν, θα μας είχαν ήδη επιτεθεί.

Δεν είναι πως φοβούνται τους μαλάκες του ΟΗΕ.

Σαράντα εννέα χρόνια οι Μεμέτηδες σκουπίζουν τον απαυτό τους με τα ψηφίσματα του ΟΗΕ για την Κύπρο. Δείτε τι κάνει ο ΟΗΕ για την καθημερινή σφαγή των Χριστιανών στην Αφρική. Τίποτα. Μόνο κατά του Ισραήλ προσπαθούν διάφοροι εντός του να κινηθούν, με τόσο προφανές κίνητρο την αριστερίλα, το μίσος της για τη Δύση και την αγάπη τους για το Καταριανό χρήμα. Ούτε το ΝΑΤΟ φοβούνται, για δε την Ε.Ε. είναι σπατάλη οξυγόνου να επισημαίνουμε το αυτονόητο, πως είναι μια αυτοκτονική γραφειοκρατία, που από τη μια επιδοτούσε επί χρόνια τον ισλαμικό εποικισμό και από την άλλη μέλη με γκραν πατριωτικές ηγεσίες, σαν τη «χριστιανή, Ιταλίδα, πατριώτισσα και γυναίκα» Μελόνι, να διαγωνίζονται με τον Μακρόν και τους Σπανιόλους ποιος θα κάνει πιο πολλές στρατιωτικές και οικονομικές μπίζνες με τους Μεμέτηδες. Καμία συλλογική αλληλεγγύη, δεν θεωρούν καν τα σύνορά μας και της Κύπρου ως σύνορα της Ε.Ε. Έχουμε πράγματα να παίρνουμε, γίνεται κατά περίπτωση, αλλά κεντρική πολιτική, όχι με αξιακό ευρωπαϊκό, χριστιανικό πλαίσιο -αυτό κλάψ’ το-, τουλάχιστον υπεράσπισης ενός ενιαίου χώρου, δεν υπάρχει. Τι μας σώζει, λοιπόν; Μας σώζει η υπαρκτή ισχύς μας, που δημιουργεί στο βαθύ τουρκικό κράτος τον φόβο μιας ενδεχόμενης ήττας ή έστω πύρρειας νίκης, την οποία η πολυεθνική Τουρκία δεν μπορεί να απορροφήσει.

Μια πολεμική αποτυχία του τουρκικού ισλαμοφασισμού μπορεί να αποτελέσει τον πυροκροτητή αλυσιδωτών εκρήξεων εντός του ανύπαρκτου τουρκικού Έθνους, των δεκάδων εκατομμυρίων Κούρδων, Αλεβιτών, εκχριστιανισμένων Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων κ.ά.

Εμείς, ακόμα, είμαστε ένα πράγμα, συμπαγές, παρά τις πισώπλατες προσπάθειες της αριστερίλας και την πίεση της λαθρομετανάστευσης. Οι Τούρκοι πολίτες, όχι. Γι’ αυτό και πάντοτε ιστορικά η ληστρική ηγεσία της κινείται ως σιγουρατζής.

Σας σκουντάω πάλι και σας θυμίζω πως το 1919 -1922, διχασμένοι και στο τέλος διεθνώς απομονωμένοι, φτάσαμε λίγο έξω από την Άγκυρα. Η Εθνοσυνέλευση ήταν έτοιμη να συλλάβει τον Κεμάλ και να ζητήσει ανακωχή. Ο Κεμάλ χοροπήδαγε, δεν πίστευε στα αυτιά του όταν άκουσε πως αρχίσαμε να υποχωρούμε. Αυτό δεν το έχουν ξεχάσει. Έχουν αταβιστικό φόβο για τον Έλληνα, γι’ αυτό σεληνιάζονται μόλις κάποιος επίσημα τους τρίψει λίγο στα μούτρα τη ληστρική συμπεριφορά τους. Κυρίως όμως να θυμόμαστε πως η υποχωρητική στάση αποθρασύνει τους Τούρκους.

Όσο πιο ενδοτικοί φαινόμαστε τόσο τους ανοίγει η όρεξη. Ο πιο σίγουρος δρόμος για τον αληθινό πόλεμο είναι να νιώσουν πως θα ενδώσουμε, πως δεν επιθυμούμε να αντισταθούμε με κάθε μέσο.

Γι’ αυτό το αληθινό Κόμμα του Πολέμου είναι όλοι όσοι δεν εργάζονται για ραγδαία αύξηση της στρατιωτικής, οικονομικής και διπλωματικής μας ισχύος και δεν εκπέμπουν το μήνυμα πως δεν θα υποταχθούμε ποτέ, δεν έχουμε τίποτα να δώσουμε και πως, αν χρειαστεί, θα τους πάμε στη λίθινη εποχή και θα ξυπνήσουν όλες οι φυγόκεντρες δυνάμεις μέσα στο τεχνητό Έθνος τους, που βασίζεται πάνω στη Γενοκτονία και τη ληστεία.

Όσα συμβαίνουν με το Ισραήλ διδάσκουν – καλύτερα νικητής που τον μισούν, παρά να σε λυπούνται σφαγμένο. Να προετοιμαστούμε για νικητές.

Η δε προοπτική της μετατροπής της σχέσης μας με το Τελ Αβίβ σε μια δεσμευτική στρατιωτική συμμαχία με βάθος στο διηνεκές είναι ένας πολλαπλασιαστής ισχύος που τρέμει η Άγκυρα. Ας αφήσουν λοιπόν κάποιοι τα αγαπητηλίκια και τις πασιφιστικές φαντασιώσεις με τον ισλαμιστή λύκο Φιντάν και να εργαστούν σύμφωνα με τον όρκο τους: πως θα κάνουμε τους φόβους των Τούρκων βεβαιότητες πραγματικότητας. Αν δεν μπορούν, ας πάνε ως καπόνια να περιμένουν τον χασάπη. Υπάρχουν και γεράκια και αετοί και λιοντάρια στο Έθνος μας γι’ αυτές τις δουλειές.

*Δικηγόρος, Πρόεδρος της Νέας Δεξιάς