Συντάκτης: Ελευθέριος ΑνδρώνηςΧρόνος
Οι ανίατες ασθένειες είναι ένας κλίβανος που ή θα
μετατρέψει τον πόνο σου σε ουράνιο χρυσάφι ή θα σε κάψει με το πικρό πυρ της
απιστίας και του γογγυσμού. Μια πολύ ευαίσθητη χορδή στην συγκίνηση των πιστών
Ελλήνων, άγγιξε ο απροσδόκητος θάνατος του Γεράσιμου Μιχελή, του
«κακού» από τη δημοφιλή σειρά «Παρά Πέντε» που μόλις σε ηλικία 60 ετών
έφυγε από τη ζωή από την ανίατη νόσο του κινητικού νευρώνα (ΑLS).
Μια αδυσώπητη νευροεκφυλιστική πάθηση που
έχει προσδόκιμο ζωής 5 έτη από τη στιγμή που θα διαγνωστεί, η οποία μήνα με το
μήνα κατεβάζει τους «διακόπτες» των μυών, οδηγεί τον ασθενή σε κλιμακούμενα
στάδια παράλυσης, παύει τη λειτουργία των κινητικών νευρώνων και τελικά παίρνει
τη ζωή του ανθρώπου που αδυνατεί να καταπιεί και να αναπνεύσει. Ένα πραγματικά
ασφυκτικό μαρτύριο.
Κι όμως ο Γεράσιμος ήταν ένα κρυφό διαμάντι που
πάλευε σιωπηλά και αθέατα έχοντας παραδοθεί στο θέλημα του Θεού.
Χωρίς να τον αντιληφθεί κανείς, παρά μόνο οι κοντινοί του άνθρωποι. Οι
λεπτομέρειες που βγήκαν για τη ζωή του, την πίστη του, την λεπτή του φύση, μας
έκαναν να συλλογιστούμε για μια ακόμη φορά πόσο ελάχιστα βλέπουμε τις
ηρωικές ψυχούλες που μας περιβάλλουν και πόση μυστική ομορφιά ατενίζει ο Θεός
όταν κοιτάζει προς τα κάτω.
Ο Γεράσιμος φαίνεται ότι ήταν μια ψυχή ποιητική,
καλλιτεχνική, δοξολογική, καρτερική. Αποσυρμένος πια από τα φώτα της τηλεόρασης,
αφοσιώθηκε στο θέατρο και έγραφε ποιητικές συλλογές. Πίστευε πολύ στον Θεό.
Εκκλησιαζόταν τακτικά. Αγαπούσε την ενορία του. Ο πνευματικός του, αποκάλυψε ότι «πίστευε
ότι η αρρώστια του ήταν μια δοκιμασία από τον Θεό για να Τον δοξάζει».
Σε μια από τις τελευταίες του αναρτήσεις στο Facebook
τον Μάρτιο του 2025 όταν η ασθένειά του ήταν ήδη πολύ προχωρημένη, έγραφε προς
την αγαπημένη μητέρα του που την είχε συντροφιά:
«Ώρα κοινής ησυχίας.
Ώρα ανάπαυσης.
Όλα παραδομένα στη σιωπή των ημερών, προσδοκώντας μια
νέα Άνοιξη.
Ο Ευτύχης (σ.σ. ο γάτος του), στη γωνιά του, ροχαλίζει
ανενόχλητος.
Μάνα και γιος, αντικρυστά, ανταλλάσσουν λόγια αγάπης
με χαμόγελο.
Το άρωμα των ζουμπουλιών σπάει την μύτη σου.
Καλό αγώνα αγάπη μου.
Καλή Ανάσταση να έχουμε μάνα.
Ο Θεός να μας συγχωρέσει για τα σφάλματά μας.
Λίγο νεράκι να ρίξω στα ζουμπούλια.
Μας έφεραν την Άνοιξη.
Δες ομορφιά!»
Σε άλλη στιγμή μιας ποιητικότατης προσευχής προς τη
Θεοτόκο, έγραφε:
«Παναγία μου!
Έλα!
Σπλαχνική μητέρα, έλα και δώσε μας το φως!
Διώξε μου τη λύπη, στέγνωσε τα δάκρυα μου.
Στα χέρια σου κρατάς όλων μας τις ελπίδες.
Κερί αναμμένο η ευχή μου
Μη το αφήσεις εύκολα να σβήσει!»
Και κάπου αλλού αναρωτιόταν πόση αξόδευτη αγάπη του
έχει μείνει για τον συνάνθρωπο:
«Μες στο φθαρμένο σώμα μου
Αναρωτιέμαι
Πόση αγάπη έχω ακόμη να προσφέρω;
Αντίδωρο ταπεινό, στη σιωπή του κόσμου που με
κυκλώνει;»
Πραγματικά για κοιτάξτε τι πολύτιμα πετράδια βγαίνουν
στην επιφάνεια τούτης της ερήμου! Ένας ηθοποιός που λόγω δημοσιότητας
κολυμπούσε μέσα στους πειρασμούς, τελικά τάχτηκε εκούσια στους νοσούντες
ασκητές του κόσμου. Και αν ο ναός του Θεού που λέγεται ανθρώπινο σώμα ήταν
ένα τσακισμένο εκκλησάκι για τον Γεράσιμο, από εκεί βγήκαν υμνολογίες ζωής που
δεν ακούγονται ούτε στους πιο περικαλλείς «ναούς»! Αθέατος εντελώς από τη
φασαρία της επικαιρότητας, έγινε ζωντανό θυμίαμα που σιγόκαιγε ταπεινά απ’ το
κρεβάτι του πόνου.
Για να καταλήξει τελικά στις τάξεις των μαρτύρων που
μπαίνουν στο ολόσπαρτο περιβόλι του Ουρανού από τις ανίατες ασθένειες.
Τι άλλο μένει όταν τσακίζεται ο άνθρωπος από τη φυλλοξέρα της αρρώστιας, παρά
οι απέριττες ομορφιές της ζωής; Στις φιλότιμες ψυχές μένουν μόνο οι
ακατέργαστες ευλογίες του Θεού που ξεγλιστρούν συνεχώς από τα χέρια μας όσο
έχουμε τη σιγουριά της ρώμης. Το καταλάγιασμα της ψυχής, η αγάπη της μάνας, ένα
ζεστό χαμόγελο και ένα νοιάξιμο, η ευωδιά ενός ζουμπουλιού, το αλλεπάλληλο
θαύμα μιας Άνοιξης, το απάγκιο της ενορίας, η αγάπη που έπαψε να μένει αργή και
βιάζεται να πλημμυρήσει την πλάση, και μια «καλή Ανάσταση» που σε λικνίζει στην
αγκαλιά της αθανασίας.
Θησαυρίσματα που δραπετεύουν της προσοχής μας όσο
καταχρόμαστε την υγεία μας, όσο ποντάρουμε σαν κακομαθημένα νιάνιαρα σε
μια ανεξάντλητη ανοχή του Θεού, όσο οι κόμποι στο κομποσκοίνι μας αφορούν
νοσήματα άλλων, όσο λιβανίζουμε τα πάθη μας με τον πηχτό και μαύρο καπνό της
λησμονιάς του θανάτου.
Σε έναν κήπο με διάσπαρτα πνευματικά άνθη που
μοσχοβολούν μυστικά, μερικές φορές αντιλαμβάνεσαι την ομορφιά μιας ψυχής όταν
αυτή δεν είναι πια εκεί. Όταν δεις το κενό στον κήπο που δεν είχες
αντιληφθεί ότι γέμιζε με τη χάρη του. Όταν πετάξει για τον Παράδεισο, πριν
προλάβεις να αντιληφθείς ότι ο κόσμος μας κρύβει πολύ περισσότερη καλοσύνη απ’
όση δείχνει. Πόσοι γνώριζαν ότι ο συγκεκριμένος ηθοποιός βιώνει τέτοια
σταυροαναστάσιμη πορεία; Ελάχιστοι. Ούτε εγώ προσωπικά το γνώριζα. Μας περνούν
απαρατήρητες οι περισσότερες δοκιμασίες. Δεν τις βλέπουμε, δεν τις ακούμε,
γιατί παύουμε να τις ψάχνουμε. Επικεντρωνόμαστε στις δικές μας αστείες
γρατζουνιές και τρέχουν ποτάμι τα τραύματα άλλων. Χανόμαστε στο λαβύρινθο της
πληροφορίας. Από την πολλές άμεσες επαφές, τελικά χάσαμε την επαφή της
αμεσότητας.
Και αν εμείς εδώ γράφουμε ατελείωτες παραγράφους με
λόγια που στερούνται από έργα και νομίζουμε ότι κάνουμε κάτι – ενώ δεν
κάνουμε τίποτα, ένας Γεράσιμος έρχεται να μας εκθέσει ευεργετικά όσο εμείς
λουφάζουμε στην ασφάλεια της πρόσκαιρης ανοσίας μας. Μιας ανοσίας που πολλές
φορές κινδυνεύει να καταντήσει ανοσιότητα. Ο Γεράσιμος έλαβε
στέφανο ατίμητο, όσο εμείς στεφανωνόμαστε τις θεωρίες μας. Έγινε εφαρμοσμένο
Ευαγγέλιο, μετουσίωσε τον πόνο του σε οδό Σωτηρίας και με ένα μπαστουνάκι στα
επίγεια πήγε τροχάδην στα επουράνια. Εμείς τι κάνουμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια