ΓΙΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΘΥΜΩΜΕΝΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ. ΕΠΕΙΔΗ ΕΜΕΙΣ ΔΕ ΘΥΜΩΣΑΜΕ.

 

Πολύ φοβάμαι πως το μεγαλύτερο και βαρύτερο φορτίο για ένα παιδί, είναι η ζωή που δεν έζησαν οι γονείς του… οι ηθικές αξίες που δεν διδάχθηκαν από τους δικούς τους γονείς… και μια κοινωνία, που δεν αντέχεται πλέον…

Τα παιδιά των τελευταίων πενήντα χρόνων, πάσχουν από … συναισθηματική ορφάνια… κι αυτό το κενό, το καλύπτει η βία…

Καλλιόπη

Χριστίνα Μπογιατζή

Με ρωτούν: «Γιατί είναι τόσο θυμωμένα και βίαια τα παιδια;»

Απαντώ:

Είναι όντως θυμωμένα και δεν ξέρουν γιατί.

Εμείς ομως ξέρουμε, κατα βάθος ξέρουμε φίλοι μου.

Είναι θυμωμένα επειδή δε θυμώσαμε εμείς όταν έπρεπε.

Δε θυμώσαμε όταν είδαμε να παρκάρουν σε θέση αναπήρων, δεν είπαμε τίποτα, δεν ουρλιαξε κανείς.

Δε θυμώσαμε όταν οι προηγούμενες γενιές μάς έπεισαν να μείνουμε στη σιωπή του ΄τραύματος τους λες και ήταν επτασφράγιστο μυστικό. Δεν τους πιέσαμε να δουν τον εαυτό τους κατάματα.

Δε θυμώσαμε όταν είδαμε να κλεβουν τη σειρά σε κάποιον μπροστά μας, δεν κάναμε φασαρία για τον άλλον.

Δε θυμώσαμε όταν οι παπάδες χρησιμοποίησαν τον άμβωνα για να κυρήξουν ενοχοποιητικό δογματισμό και ξύλινο λόγο.

Ο σταυρός ήταν ξύλινος, όχι ο λόγος Του Χριστού.

Πόσο βολικό να τα μπερδεύεις!

Δε θυμώσαμε όταν η δασκάλα του δικού μας παιδιού το είχε «στα καλά παιδιά» ενώ ακούγαμε να θάβει το άλλο, το κακό παιδί, εκείνο που “αφού χώρισαν οι γονείς του και σίγουρα είναι προβληματικό”, δεν την καταγγείλαμε πουθενά!

Δε θυμώσαμε όταν η γιαγιά της μεταπολεμικής γενιάς είχε άλλοθι και δικαιολογία να βασανίζει όλες τις επόμενες γενιές, εγγόνια, ανηψια και τα σχετικά, μόνο και μόνο επειδή έζησε σε κατοχή και άφησε και κανένα σπιτι σε εμάς. Δε θυμώσαμε όταν συνέχισε να απαξιώνει επειδή έλα μωρέ…Είναι γιαγια, δεν καταλαβαίνει.

Δε θυμώσαμε ούτε με εμάς όταν παρατηρήσαμε πόσο ευκολο για εμάς ήταν να επαναλάβουμε μερικά ή όλα τα εσφαλμένα, άστοχα και τοξικά βέλη της δικής μας παιδικής ηλικίας στα παιδιά μας, στο σύζυγο ή και στον ίδιο μας τον εαυτό.

Δε θυμώσαμε όταν ο συγκυριακός φίλος -γονέας που κάνουν παρέα τα παιδιά μας, κακοποίησε μπροστα μας το παιδί του και εμείς απλά τον κρίναμε στο σπίτι μας, με το κοτσομπολιό και την κενη μουρμούρα.

Δε θυμώσαμε όταν σκοτώθηκαν νέοι σε τρένο θανάτου, περιμέναμε να ξαναλειτουργήσουν για να παμε εμείς στον προορισμό μας.

Δε θυμώσαμε όταν κάηκαν ζωντανοί άνθρωποι στο δρόμο, το συζητησαμε με επιφανειακή λύπη αλλά δεν οργίστηκε κανείς.

Δε θυμώσαμε όταν έπρεπε, για όσα έπρεπε, όπως έπρεπε και για όσο έπρεπε.

Δε θυμώσαμε για τον άλλον, δε δείξαμε την αξία του θυμού για την αληθεια την αγάπη και την ζωή.

ΓΙΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΘΥΜΩΜΕΝΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ.

ΕΠΕΙΔΗ ΕΜΕΙΣ ΔΕ ΘΥΜΩΣΑΜΕ.

Δρ. Χριστίνα Μπογιατζή

 

 

ΠΗΓΗ: https://attikanea.info/