Είναι πρόδηλο ότι, η κοινοβουλευτική δημοκρατία διολισθαίνει προς μία
νεοπαγή μορφή ολοκληρωτισμού όταν φαλκιδεύει το αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών
να διατυπώνουν την γνώμη τους ελεύθερα, και να διαδίδουν τις ιδέες του άνευ
ιταμής λογοκρισίας.
Σήμερον ερχόμαστε αντιμέτωποι με, το καινοφανές μεσαιωνικό φαινόμενο ο
αντιφρονών να εξουδετερώνεται, να αστυνομεύεται ο ιδιωτικός του βίος, υπό τις
αστυνομικές δυνάμεις και να φέρει εσχάτως το απαξιωτικό κοινωνικό στίγμα του «τρομοκράτη»
και οσονούπω του εγκληματία του κοινού ποινικού δικαίου, εξ αφορμής της
κυφορηθείσας τροποποίησης του άρθρου 191 του Π.Κ, όπου επιβάλλεται να διωχθεί
ποινικά και να τιμωρηθεί ο εκάστοτε πολίτης, ο οποίος «τολμά», να εκφέρει μία διαφορετική
επιστημονική άποψη εκ της Κρατικής, πλην όμως ικανή και πρόσφορη να διασαλεύσει
την καθεστηκυία τάξη.
Η καταδήλως αντιδημοκρατική αυτή πρακτική συνιστά ανυπερθέτως μία μορφή
θεσμικής βίας η οποία δικαιολογεί συγγνωστά την ενεργοποίηση της επιτομής του
Συνταγματικού πατριωτισμού, ήτοι του ακτροτελευτίου άρθρου 120 του Συντάγματος,
μία θεμελιώδης διάταξη, η οποία μας παρέχει την εξουσία να αντιδράσουμε
σύννομα, αφενός περί της αποψίλωσης του θεμελιώδους δικαιώματος της ελευθερίας
του λόγου κατά το άρθρο 14 του Συντάγματος και εξ ετέρου περί της επιβολής μίας
σύγχρονης μορφής «πιστοποίησης κοινωνικών φρονημάτων»
Η ελευθερία λόγου του πολίτη θα
τίθεται εις την κλίνη του προκρούστη, δηλαδή θα ελέγχεται αυθαίρετα από τα
Κρατικά όργανα, αν τα λεγόμενα ή γεγραμμένα του, καθίστανται ικανά και
πρόσφορα, να προκαλέσουν φόβο, ή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη προς την αυθεντία
και την παντοδυναμία του Κράτους.
Η επιβολή της μονοτροπίας της κρατικής πολιτικής ορθότητας και η
εξουδετέρωση της διαφορετικής άποψης συνιστά μία ανελεύθερη πρακτική
αστυνόμευση της σκέψεως και απερίφραστης ποινικοποίηση του φρονήματος των
πολιτών.
Ο έχων διαφορετική άποψη από την κρατική θα περιθωριοποιείται και θα
αντιμετωπίζεται ως εγκληματίας σκέψεως, επικίνδυνος δια την «δημόσια» τάξη και
ασφάλεια, ή δια την «δημόσια υγεία».
Εκ των εξελίξεων αυτών συνάγεται με σαφήνεια ότι η
κυβέρνηση, ελλείψει πειστικής επιχειρηματολογίας, με θεραπαινίδα το αστυνομικό
Κράτος και τις Εισαγγελικές αρχές, αλλά και τα εξωνημένα Μ.Μ.Ε, επιδιώκει «ξύλοις
και ροπάλοις» να εξανδραποδίσει τις ελεύθερες φωνές και να εκτοπίσει δια της
Ιεράς εξέτασης, τους αντιφρονούντες, ούτως ώστε δια της ωμής βίας να επικρατεί
μόνον η ιδική της, δοτή εν πολλοίς εκ των υπερεθνικών διευθυντηρίων των
κοσμο-εξουσιαστών, άποψη, ενίοτε και μη έγκαιρη, απλώς επιβάλλεται πάσει
δυνάμει προς την πνευματικά ευνουχισμένη μάζα.
Το Κράτος δια μέσου των απολυταρχικών αυτών πρακτικών επιδιώκει να ελέγχει
τους πάντες, ούτως ώστε να δύναται απρόσκοπτα να ασκεί φαιά προπαγάνδα και να
ψευδολογεί ανεπαίσχυντα παραχαράσσοντας την αλήθεια, εις βάρος του Ελληνικού
λαού, άνευ αντιλόγου, διότι θα τον έχει φιμώσει, εξαρθρώνοντας εκ προοιμίου δια
του Ποινικού Κώδικα, οιαδήποτε ελεύθερη φωνή αντίδρασης.
Ο παραλογισμός αυτός
εκ μέρους της κυβερνήσεως αποδεικνύει ότι ευρίσκεται σε πανικό και επιδιώκει
αμιγώς εξωτερικά να δείξει ισχυρή δια της βίας και την επίταση του αυταρχισμού,
εντούτοις δείχνει ότι έχει ενστερνιστεί πλήρως τις θεμελιώδεις αρχής
παραπληροφόρησης και συντεταγμένης χειραγώγησης των μαζών.
Τούτο δε πιστοποιείται από, τις
ρήσεις πρωτουργών ολοκληρωτικών καθεστώτων, διαρκούντος του Β’ Παγκοσμίου
Πολέμου, αφενός του Ι.Β Στάλιν : «οι προπαγανδισταί είναι οι μηχανικοί
των ανθρώπινων ψυχών».
Καθώς και του Α. Χίτλερ : «Θεμελιώδες όρος
επιτυχίας μιας Προπαγάνδας είναι μία συστηματικώς μονόπλευρη στάσις απέναντι σε
κάθε πρόβλημα»
Περαιτέρω, ο αόρατος
σύγχρονος εχθρός και η άλογη και ακατάληπτη αυτή πραγματικότητα μας παραπέμπει
αφεύκτως εις το μυθιστόρημα του 1984 του Τζώρτζ ¨Οργουελ, όπου περιγράφει ένα
ολοκληρωτικό καθεστώς όπου η απόλυτη εξουσία ευρίσκεται εις τα χέρια του
παντοδύναμου κυβερνώντος κόμματος, με επικεφαλής τον Μεγάλο αδελφό και με
βασικά συνθήματα « ο πόλεμος είναι ειρήνη», «η ελευθερία είναι σκλαβιά», «η
άγνοια είναι δύναμη». Το καθεστώς στηρίζεται στην πλήρη αντιστροφή της
πραγματικότητας, την οποία οφείλουν να εμπεδώνουν καθημερινώς οι υπήκοοί του. Η
αστυνομία της σκέψεως είναι μία από τις τέσσερις βασικές υπηρεσίες του Κράτους
(οι άλλες τρεις είναι το υπουργείο ειρήνης, το υπουργείο αληθείας και το
υπουργείο αγάπης). Ο ρόλος της αστυνομίας της σκέψεως παρακολουθεί επισταμένως
το πώς σκέπτονται πολίτες, ώστε να μην έχουν άλλη άποψη από την άποψη του
Κράτους.
Εν κατακλείδι εις τον αντίποδα του σχεδιασμού εξόντωσης της ελευθερίας του
λόγου παραθέτω, το εξής :
«η ελευθερία της
έκφρασης περιλαμβάνει όχι μόνον πληροφορίες και ιδέες που γίνονται ευμενώς
δεκτές και θεωρούνται ουδέτερες ή αδιάφορες αλλά και εκείνες που προσβάλλουν, σοκάρουν ή αναστατώνουν…
Το επιβάλλει ο
πλουραλισμός, η ανεκτικότητα και το ευρύ πνεύμα, χωρίς τα οποία δεν μπορεί να
υπάρξει δημοκρατική κοινωνία»
ΕΔΔΑ, handyside v. The United
Kingdom, 7.12.1976, (1979-80), 1.E.H.R.R, 737, &49.
Η προκρούστεια αυτή λογική, μετά της εφαρμογής «της θεωρίας του Παυλώφ,» «τον
κοινωνικό μιθιδρατισμό», «το δόγμα σοκ», «την θεωρία του εισοδισμού», «την
τέχνη της προπαγάνδας», συνιστούν, ανυπερθέτως θεμελιώδεις επιστημονικές και
διαχρονικά αλλά και παγκοσμίως πρακτικές συλλογικής διαχείρισης και ποδηγέτησης
της μάζας, αφού σύσσωμο το κατεστημένο των μέσων μαζικής εξαπατήσεως,
ψευδολογεί προκειμένου να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη αποβλέποντας εις
την σύγχυση και τον κατακερματισμό της αλήθειας.
Η τέχνη διαχείρισης των μαζών συνιστά μία επιστημονικό μέθοδο του
συστήματος, η οποία αποβλέπει εις τον να εμφυτεύσει εις το συλλογικό
υποσυνείδητο του συστήματος μία στρεβλή άποψη η οποία εξυπηρετεί τα συμφέροντα
του συστήματος και να δαιμονοποιήσει μία άλλη.
Η θεωρία λοιπόν των δύο άκρων ενεργοποιείται για να λησμονηθούν, τα
ακανθώδη ζητήματα της τρεχούσης επικαιρότητα και να παρασιωπηθούν τυχόν ευθύνες
των κυβερνώντων, συνιστά εσχάτως μία έτερη μορφή «άρτου και θεάματος» του
συστήματος το οποίο προβάλλει προκατασκευασμένα, τουλάχιστον εις τον πυρήνα
τους γεγονότα, ως κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, δια την εξακολουθητική προβολή των
οποίων, επιβάλλεται η μονοπώληση της επικαιρότητας εις το φιλοθεάμων κοινό, το
οποίο τοιουτοτρόπως σύρεται υποσυνείδητα και εκουσίως, προς μία ορισμένη
αναληθή και θολή κατεύθυνση.
Δια της μεθοδολογίας αυτής, αποκρυσταλλώνεται μία ψευδής συνείδηση εις τους
πολίτες, την οποία πέραν της προβοκάτσιας, έπεται εν συνεχεία και η Εισαγγελία,
ως ανώτατη θεσμικά δήθεν αρχή, ως αυτόκλητος θεματοφύλακας, την εννόμου τάξεως,
να επικυρώσει ότι δήθεν καθίστανται αληθή αυτά τα οποία κατ’ ουσίαν
κατασκευάστηκαν εκ των Μ.Μ.Ε
Είναι πρόδηλο ότι οι μηχανισμοί του συστήματος εκόντες άκοντες καθίστανται,
λίαν ισχυροί καθώς συνεργούν ως προς ταύτα, όλοι οι ανώτατοι αξιωματούχοι και
παράγοντες του σιδηρούν συστήματος, είναι αυτό το οποίο είθιστε να λέγω, περί
της υπάρξεως θεσμικής ελίτ.
Δηλαδή, υφίσταται μία συναυτουργία ή και παραυτουργία ως προς την
δρομολόγηση ενεργειών εκ της επονομαζόμενης θεσμικής ελίτ, δηλονότι άπαντες οι
επίδοξοι θεσμικοί παράγοντες, ευαγγελίζονται την εδραίωσή τους και συμπράττουν
προς εξυπηρέτηση των ιδιοτελών τους συμφερόντων αλλά και την εκτέλεση των
άνωθεν εντολών, ήτοι των υπερεθνικών διευθυντηρίων, ενώπιον των οποίων
λογοδοτούν υποτελώς περί των πράξεων και παραλείψεών τους.
Συνελόντι ειπείν, εν προκειμένω, εάν ιχνηλατήσουμε την αλληλουχία εξέλιξης
των γεγονότων θα καταλήξουμε εις το γεγονός ότι, μετά το αφήγημα της πανδημίας,
με ότι τούτο συνεφέλκεται, επεβλήθη η θεωρία των δύο άκρων προς παρέλκυση της
κοινής γνώμης, δίχως όμως να διακυβεύεται τίποτε κοινωνικά και πολιτικά, απλώς
εκ του μη όντως προβλήθηκε εν είδει μπαμπούλα
δια να απαξιώσουν εν ταυτώ τους σκεπτικιστές περί του εμβολίου διότι
υπάγουν τους φερόμενος «αρνητές» ότι δήθεν έχουν επαφές με ακροδεξιές ομάδες.
Εν κατακλείδι, φρονώ ότι η κατάσταση καθίσταται ιδιαίτατα δυσχερείς και
δέον όπως ευρισκόμεθα εις πλήρη εγρήγορση.
Χαράλαμπος β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
6944-93883
Δεν υπάρχουν σχόλια