ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ ΑΠΑΓΟΗΤΕΥΣΗΣ

 

                          Απόδειπνο απαγοήτευσις

Οι σεσημασμένοι κήρυκες του μηδενισμού και της  οριστικής αποκοπής μας από την ζώσα Ορθόδοξη παράδοση μας, ήδη τελούντες σε διατεταγμένη υπηρεσία, έχουν εμφιλοχωρήσει, καταλαμβάνοντες καίριες θέσεις , εις τα Πανεπιστήμια, εισέτι και εις την Θεολογία, αλλά και αλλαχού, παράγοντας κατ’  ουσία αντιορθόδοξο και ανθελληνικό μένος.

Η εκφιλοσοποίηση και σχετικοποίηση δήθεν της Ορθοδοξίας, η προαγωγή μίας άνωθεν νέας τάξης πραγμάτων, εις την Θεολογική επιστήμη,  δίκην προοδευτισμού,δημιουργεί εύλογα ερωτήματα, σχετικώς  με το ποιος αλήθεια διοικεί αυτόν τον τόπο, και ποια είναι η κατεύθυνση ή οποία δίδει.

Το μείζον ζήτημα το οποίο τίθεται εν προκειμένω, είναι ποια εκκλησία θέλουμε και εάν η θεολογία αγγίζει τον σύγχρονο κόσμο, δημιουργεί πρότυπα, υποδεικνύει πολιτικές επιλογές και κατευθύνεις (επουδενί κομματικές), εν άλλοις δηλαδή λόγοις κατά πόσο δηλαδή ο λόγος του Θεού σήμερον καθίσταται διαχρονικός και μεταλαμπαδεύεται προς μία έμπρακτη ανατροπή του κοινωνικού ζόφου, ο οποίος έχει καθολικώς επιβληθεί προς την κοινωνία μας.

Η λαίλαπα της παγκοσμιοποιήσεως, της επελαυνούσης  Νέας Τάξης πραγμάτων και η ισοπεδωτική τάση κατά της αρρήκτου ιστορικής παράδοσης του Ελληνισμού, με τον Χριστιανισμό, όπως τούτο αποτυπώνεται εις την εν ισχύει σήμερον Σύνταγμα πραγματικότητα, πλήττεται λυσσωδώς, λίαν εσκεμμένως και εκ βάθρων, ίνα οι σύγχρονοι Χριστομάχοι, δια της επίφασης και τον μανδύα της φενάκης της νομιμοφροσύνης και του κατευνασμού, να επιβάλλουν βαθμηδόν και σιωπηρώς την καθολικκή αλλοτρίωση.

Οι βίαιοι διωγμοί ήδη έχουν εκκινηθεί, ο Χριστιανικός πολιτισμός, δεν συνιστά βίωμα, απλώς μία στερεότυπη ρητορική από ορισμένους Μητροπολίτες, οι οποίοι δρουν ως θεραπαινίδες μηχανισμών εξουσίας και ουχί ως ανιδιοτελείς θρησκευτικοί ταγοί, αυτόκλητοι θεματοφύλακες του λόγου του Κυρίου  μας.

Οι ζυμώσεις περί διαχωρισμού Εκκλησίας και Πολιτείας, η εγκαθίδρυση ενός ουδετερόθρησκου Κράτους , ήδη κείται επί θύραις, δια την απολύτου ανοχής της διοικούσης Εκκλησίας, με αποτέλεσμα η Εκκλησία να καταστεί μία περιττή περιθωριακή ρητορική, πλήρως αποσυνδεδεμένη με τα ιερά εθνικά σύμβολα και με την ιστορική και πολιτισμική ταυτότητα το έθνους.

Εις επίρρωση τούτου, ήδη, έχει εξαπολυθεί μία συντεταγμένη προσπάθεια αποδομήσεως  της Θείας Κοινωνίας, εξ αφορμής του ιού, πλην όμως μονομερώς διότι δεν υφίσταται αντίστοιχη αμφισβήτηση του πυρήνα της πίστεως άλλων θρησκευμάτων.

Η Ελλάς έχει καταλυθεί, το Σύνταγμα καταστρατηγείται, η επίσημος Εκκλησία ευθυγραμμίζεται άνευ αντιλογίας και παρεκκλίσεως με τις άνωθεν και έξωθεν εντολές καίπερ, αντιβαίνουν προς τα συμφέροντα του χριστεπώνυμου πληρώματος.

Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, με πάντοτε επίκαιρο ερώτημα ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο, την στιγμή την οποία η  εξουσία δρα ως συγκοινωνούν δοχείο, εξοβελίζοντας κάθε λαϊκή, κατά αυτήν, παραφωνία, όλα αυτά τεκταίνονται ενώ ήδη ιχνηλατούμε την συμπεριφορά του ακατάληπτου ιού, ο οποίος πλήττει, έλληνες, Χριστιανούς Ορθοδόξους, όχι όμως αλλοδόξους καθώς και πολίτες άλλων εθνικοτήτων, ή ίδια η τρέχουσα πραγματικότητα συνηγορεί εις την εξαγωγή αυτών των συμπερασμάτων.

Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς

Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω