Ένας καστανάς, μία Ελλάδα…

 

Γράφει ο Χρήστος  Μπολώσης

Τούτες τις μέρες που γιορτάσαμε τα τρανό ΟΧΙ του Ιωάννη Μεταξά, πάντα θυμάμαι αυτή τη συγκλονιστική αληθινή ιστορία, που θα διαβάσετε παρακάτω και την οποία επαναλαμβάνω για τους καινούργιους φίλους μας.

Είχα την εξαιρετική τύχη και τιμή να την ακούσω από τον αυτόπτη μάρτυρα, τον αείμνηστο πλέον Πλωτάρχη ΠΝ ε.α. Δημήτριο Ντούλια, με τον οποίο τελειώσαμε το ίδιο σχολείο, το ΙΑ Γυμνάσιο Περιστερίου. Μου την αφηγήθηκε σε κάποια εκδήλωση, που είχε κάνει ο Σύλλογος αποφοίτων του  σχολείου μας.

«Ήμουν στο Ναυτικό το 1952 και βρισκόμουνα στην Πλατεία Κλαυθμώνος, όχι όπως είναι σήμερα.

Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πάρα πολλά από τα παλιά και απορούν οπόταν ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε. Εκείνη τη στιγμή έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με τη δύση του, γίνεται υποστολή της σημαίας.

Τότε το Υπουργείο Ναυτικού ήταν εκεί και η σημαία κυμάτιζε ακόμα στο κτήριο. Σήμερα είναι άλλες υπηρεσίες του Ναυτικού.

Τότε πάντα κάθε πρωί, θα θυμούνται οι παλιοί, γινόταν έπαρση σημαίας και σταματούσαν τα πάντα, όπως και στη δύση του ηλίου γινόταν υποστολή.

Ήταν στιγμές ωραίες, απίθανες που ζούσαν τότε οι άνθρωποι.

Το άγημα αποδόσεως τιμών στον χώρο του, και ακούμε τον σαλπιγκτή να δίνει το σύνθημα για την υποστολή της σημαίας.

Το άγημα παρουσιάζει όπλα. Ο αξιωματικός χαιρετά και παίζεται ο Θούριος.

Όλοι οι παριστάμενοι εκεί και οι περαστικοί, όπως και εγώ σταθήκαμε σε στάση προσοχής.

Αποδίδεις με αυτό τον τρόπο την τιμή στο ιερό μας σύμβολο, στη γαλανόλευκη σημαία. Εκείνη τη στιγμή που ο αρμόδιος αξιωματικός χαιρετά, η ματιά του πέφτει λοξά και βλέπει κάτι παράξενο, και η ψυχή του ταράζεται, γι’ αυτό που θα σας πω παρακάτω.

Τελειώνοντας η διαδικασία της υποστολής της σημαίας, οι διαβάτες συνεχίζουν το δρόμο τους, ενώ εγώ παρέμεινα από συνήθεια λίγο ακόμα. Τότε βλέπω τον νεαρό αξιωματικό να κατευθύνεται θυμωμένος προς ένα γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Βλέπετε τότε ἡ πλατεία ήταν κενή και στις γωνίες ήταν πάντα στιλβωτές ( λούστροι ) και καστανάδες που μας λείπουν τώρα. Του είπε: «γιατί δεν σηκώθηκες όρθιος για να τιμήσεις τη σημαία μας. Δεν έχεις φιλότιμο κ.λπ.»

 Ο άνθρωπος έμεινε βουβός, εγώ παρακολούθησα έντρομος και φοβερά συγκλονισμένος το τι έγινε. Μετά βλέπω τον καστανά ότι έγινε κατακόκκινος και άρχισε να τρέμει. Ήθελε να φωνάξει, αλλά βλέπω με έκπληξη ότι συγκρατείται, σκύβοντας το κεφάλι του άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Όμως συνέρχεται γρήγορα σκουπίζει τα δάκρυά του και με πολλή δύναμη των χεριών του (αυτά ήταν γερά) στυλώνει το σώμα του δυνατά, σπρώχνει τον πάγκο του με τα κάστανα μπροστά και φωνάζει με όλη την ψυχή του, στο νεαρό αξιωματικό δυνατά:  «Πώς να σηκωθώ κύριε· της τα έδωσα της Πατρίδας και τα δύο» και σηκώνει τα μπατζάκια του παντελονιού, όπου φάνηκαν δύο πόδια κομμένα πάνω από τα γόνατα. Και ξαναρχίζει να κλαίει. Ο κόσμος όπως και εγώ γύρω του κλαίει και χειροκροτεί, όμως περισσότερο από όλους κλαίει ο νεαρός αξιωματικός.

Εκείνη τη στιγμή έγινε κάτι το αλησμόνητο, φοβερή σκηνή για Όσκαρ. Ὁ αξιωματικός σκύβει και αγκαλιάζει και φιλά τον καστανά, και στη συνέχεια στέκεται ευθυτενής μπροστά στον ήρωα και φέρνει το δεξί του χέρι στην άκρη του γείσου του πηληκίου του και τον χαιρετά στρατιωτικά.

Του απονέμει «τὰς κεκανονισμένας τιμάς»,  που δεν μπόρεσε εκείνος τυπικά να αποδώσει στη σημαία μας, γιατί της χάρισε και τα δύο πόδια στα βορειοηπειρώτικα βουνά μας για να μπορεί να κυματίζει σήμερα ψηλά ἡ κυανόλευκη σημαία σε λεύτερη πατρίδα. Και οι άλλοι, οι πολλοί να μπορούν να πηγαίνουν με γρήγορο βήμα στις ειρηνικές απασχολήσεις τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι περνούν μπροστά από έναν ήρωα του αλβανικού μετώπου, τον Έλληνα ήρωα πολεμιστή, όποιο επάγγελμα και να ’χει. Άλλοι δεν μιλούν, άλλοι όμως ειρωνεύονται.

Γι’ αυτό οι νέες γενιές πρέπει να μάθουν, να διδαχθούν από την οικογένεια και το σχολείο για το Έπος του 1940».

Μία οφειλομένη η απάντηση

Στο περασμένο σημείωμα με τίτλο «Περί βλάβης γενικώς» και στην ενότητα «Για γέλια και για κλάματα είχα δημοσιεύσει την παρακάτω φωτογραφία.

Ο φίλος κ. Λυμπέρης, αν αυτό είναι το όνομά του, σχολίασε στο Antinews, κάτω από το κείμενό μου: «Τρομερή η τελευταία φωτογραφία. Περιμένουμε με αγωνία περισσότερα στοιχεία για το ποιοι ήταν οι εικονιζόμενοι με στοιχεία. Όνομα, επώνυμο, μονάδα, βαθμό κλπ. Φαντάζομαι ο έγκριτος αρθρογράφος θα έχει κάτι παραπάνω για να καταθέτει μια τόσο βαριά κατηγορία. Περιμένουμε για να λάμψει η αλήθεια».

Ακολουθώντας το ειρωνικό ύφος του κ. «Λυμπέρη», αν αυτό είναι το όνομά του, θα μπορούσα να απαντήσω ότι αυτά είναι προσωπικά δεδομένα  και δεν επιτρέπεται να κοινοποιούνται. Όμως δεν θα ακολουθήσω αυτή τη τακτική.

Αγαπητέ κύριε Λυμπέρη, αν αυτό είναι το όνομά σας, κατ’  αρχήν σας ευχαριστώ για τον χαρακτηρισμό «έγκριτος». Η φωτογραφία προέρχεται από το περιοδικό (δεν εκδίδεται πιά) «Ντοκουμέντα»,  τεύχος 10-11, Ιουνίου – Ιουλίου 1976. Θεωρώ ότι είναι  πολύ δύσκολο να αναζητούμε εκείνης της εποχής τα στοιχεία στα οποία αναφέρεστε (βαθμό, ονοματεπώνυμο, μονάδα κ.λπ.), ούτε είναι δυνατόν να γίνεται… ΕΔΕ για τη γνησιότητα ήδη δημοσιευμένων στοιχείων.

Όπως δεν έχουμε τα πλήρη στοιχεία (επάγγελμα, διεύθυνση κατοικίας κ.λπ.)  των δολοφονηθέντων στον Φενεό, στο Περιστέρι, στον Μελιγαλά και στην ΟΥΛΕΝ. Όπως δεν έχουμε τα στοιχεία των «νεκρών» των κενών φέρετρων που περιέφεραν οι κομμουνιστές κατά τα Δεκεμβριανά. Όπως δεν έχουμε τα στοιχεία των κουκουλοφόρων… φασιστών, που πρόδιδαν στους Γερμανούς τους αγωνιστές του ΚΚΕ.

Στη λεζάντα του περιοδικού αναφέρονται τα εξής: «…Ειδική παράγραφος της υπογραφείσης συμφωνίας ΚΚΕ-Γκεστάπο προέβλεπε την παράδοσιν υπό των Γερμανών των στελεχών των Ταγμάτων Ασφαλείας εις τον ΕΛΑΣ και την αποχώρησιν των κατακτητών άνευ ενοχλήσεων. Κατόπιν της συμφωνίας ταύτης – καταθέτει ενόρκως ο φωτογραφούμενος συμμορίτης του ΚΚΕ Κωνσταντίνος Μαρινάκης (πρώτος εκ δεξιών) – διετάχθημεν υπό του ΕΛΑΣ να μη προσβάλλωμεν ενόπλως τας γερμανικάς φάλαγγας…»

Τη φωτογραφία είναι δικαίωμά σας να την αμφισβητήσετε, δεν μπορείτε όμως  να αμφισβητήσετε το Σύμφωνο Γερμανών – ΚΚΕ, το οποίο παραθέτω και στο οποίο αναφέρονται τα εξής: «Ύστερα από διαπραγματεύσεις με τη Γερμανική Διοίκηση καταλήξαμε μαζί της σε συμφωνίες που θα πρέπη στο μέλλον να τις εφαρμόσουμε πιστά γιατί αυτό επιβάλλουν τα κομματικά μας συμφέροντα. Σύμφωνα με αυτές κάθε «σαμποτάζ» ή οποιαδήποτε άλλη ενέργειά μας ενάντια οπλιτών ή βαθμοφόρων του Στρατού Κατοχής θα γίνεται υστέρα από σχετικές υποδείξεις του αρχηγού της Γκεστάπο. Δόστε επομένως εντολή στις Αχτίδες να πάψουν στο εξής οι ξεκάρφωτες ενέργειες. Οπλισμός μας εξασφαλίστηκε αρκετός. Σαν υπεύθυνο για τη δουλειά αυτή ή Γερμανική Διοίκηση όρισε τον Ταγματάρχη Όττο του Β’ Γραφείου. Ακόμα ανάλαβαν την υποχρέωση να μας ειδοποιούν για τα μπλόκα και τις συλλήψεις ώστε κανείς να μην υπάρχη κίνδυνος για τα μέλη της οργανώσεως μας. Παράλληλη υποχρέωση αναλάβαμε και μεις για την περίπτωση της αναχώρησης τους από την Ελλάδα. Κανένας δεν πρέπει να ενοχληθή.  13-8-1944. Υπογραφή Γ. Σιάντος.

Σας ευχαριστώ για την επικοινωνία.

– Παρακάτω παρατίθενται και άλλα… «πλαστά» στοιχεία, που αποδεικνύουν τον πατριωτισμό του ΚΚΕ και τη… μη συνεργασία του με τους Γερμανούς.

Υπογραφή: Γεώργιος Σιάντος…

5^η Ολομέλεια ΚΚΕ, Ιανουάριος 1949:  «…ο μακεδονικός λαός θα βρει την πλήρη εθνική αποκατάστασή του έτσι όπως την θέλει ο ίδιος…»

3^ο  Έκτακτο Συνέδριο ΚΚΕ- 26/11/24 έως 3/12/24: «Ανεξαρτησία στη Μακεδονία και στη Θράκη. Η ντόπια κεφαλαιοκρατία καταπιέζει τις εθνικές μειονότητες στη Μακεδονία μια στη Θράκη. Η ελληνική πλουτοκρατία καταδυναστεύει ένα μέρος του μακεδονικού και θρακικού λαού…»

Υπογραφή: Καπετάν Κίτσος

Κατά τα άλλα, μας μάρανε ο βαθμός και η μονάδα των Μαρινάκη, Μπαρμπαλιά και Γιάτρα…

Αγαπητέ κ. Λυμπέρη να είστε πάντα καλά.

***************

Συνεχίζουμε και κλείνουμε για σήμερα, παραλείποντας τις «Παραγράφους»  και το «Για γέλια και για κλάματα», λόγω πληθώρας επικαίρου ύλης, που έγραφαν παλιά οι εφημερίδες, με ένα ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη, που δημοσίευσε στο διαδίκτυο η γνωστή… αντιδραστικιά «Αμαλία».

Δεν πιστεύω να ζητήσει κάποιος μονάδα, αριθμό τηλεφώνου και μέϊλ της…

Απολαύστε το… αριστούργημα:

Τάσος Λειβαδίτης: «ποιητής του έρωτα και της επανάστασης» ή ραψωδός του Στάλιν;

Από την Αμαλία

Προχθές, ήταν η επέτειος του θανάτου του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη (30 Οκτωβρίου 1988) και το τι γράφτηκε γι’ αυτόν στα ΜΚΔ δεν περιγράφεται. Οι στρατευμένοι αριστεροί, που αποσιωπούν συστηματικά τους εμβληματικούς Έλληνες ποιητές (Παλαμά, Σεφέρη, Ελύτη, Δροσίνη, Καρυωτάκη, Βιζυηνό κ.λπ.), γιατί δεν ήταν αριστεροί, αποθέωναν τον Λειβαδίτη, ως «ποιητή του έρωτα και της επανάστασης».

Απέκρυψαν βέβαια από τις υμνωδίες τους, ένα ποίημα που πρώτος είχε αποκρύψει από τις ποιητικές του συλλογές, ο ίδιος ο Λειβαδίτης. Την ραψωδία που έγραψε για τον Στάλιν, όταν ο «θεός» των απανταχού σταλινικών άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο. Η -αηδιαστική!- ραψωδία για τον μεγαλύτερο κακούργο των σύγχρονων καιρών, δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» στις 8 Μαρτίου 1953.

Η ραψωδία είχε τον τίτλο «Το μεγάλο αγκωνάρι» και τα κυριότερα σημεία της ήταν τα εξής:

«Κλάφτε λαοί. Από σήμερα ο κόσμος είναι λιγώτερο μεγάλος.
Ο Στάλιν πέθανε.
Ο ίσκιος απ’ το μεγάλο φέρετρό του χαράζει
ένα πελώριο πένθος στα μανίκια των προλετάριων…
Μα όχι, όχι, δεν είναι αλήθεια γέρο-Βόλγα, όχι αδέρφια λαοί.
Ο Στάλιν δεν πέθανε.
Όταν οι εργάτες χτίζουν τις μεγάλες γέφυρες για να περάσει το μέλλον
ο Στάλιν ζει.
Όταν οι κόκκινοι φαντάροι αγρυπνάνε για την πατρίδα και την Ειρήνη
ο Στάλιν ζει.
Όταν μισούμε τον πόλεμο, όταν αντιστεκόμαστε στον πόλεμο
ο Στάλιν ζει.
Όταν ελπίζουμε, όταν τραγουδάμε, όταν παλεύουμε
ο Στάλιν ζει.
Όταν σ’ όλο τον κόσμο οι πατριώτες πεθαίνουν για τη λευτεριά
ο Στάλιν ζει.
Γιατί ο Στάλιν δεν είναι ένας άνθρωπος για να μπορεί να πεθάνει.
Ο Στάλιν είναι η ελπίδα και το ψωμί, είναι τ’ ατσάλι και η Ειρήνη.
Ο Στάλιν είναι η φωτιά που τέσσερα δισεκατομμύρια χέρια απλώνουνται να ζεσταθούν.
Ο Στάλιν είναι ποτάμι και φράγμα, είναι υψικάμινος και σημαία.
Ο Στάλιν είναι το μεγάλο αγκωνάρι που ακουμπάει ο κόσμος.
Κοιτάχτε τον. Νάτος. Πελώριος Σαν ένα βουνό.
Όπου κι αν γυρίσετε θα δείτε το πλατύ του χέρι να σας γνέφει…
Ο Στάλιν ζει.
Ακούστε, ακούστε λοιπόν
Μες στο γιγάντιο βήμα των λαών ακούστε, τη μεγάλη καρδιά του να χτυπάει.
Κλάφτε λαοί. Από σήμερα ο κόσμος είναι λιγότερο μεγάλος.
Ο Στάλιν πέθανε.
Ο Στάλιν ζει.
Εμπρός, εμπρός, τραγουδώντας το μεγάλο όνομά του, προχωρείτε.
Προχωρείτε λαοί…».

Υπάρχει κι ένα δεύτερο ποίημα του Λειβαδίτη για τον θάνατο του Στάλιν (τόσο πολύ συγκλονίστηκε!), σε έντονα δραματικούς τόνους, λες και περιγράφει ταινία θρίλερ! Το ανακάλυψε πρόσφατα καθηγητής του Πανεπιστήμιου Λoμονόσωφ, κι είναι παντελώς άγνωστο στην Ελλάδα.

Όποιος αντέχει τις έντονες συγκινήσεις, ας το διαβάσει:

«Μιλάει η Μόσχα. Μιλάει η Μόσχα.
Τα ερτζιανά χυμάνε πάνω στις πλατείες
Σπάζοντας με τις γροθιές τους τα τζάμια
Τρέχουν μες στο σκοτάδι οι στύλοι του τηλέγραφου
Τρέχουν οι ράγες
Τα τραίνα αγκομαχάνε κουβαλώντας τη πελώρια είδηση.
Μιλάει η Μόσχα. Μιλάει η Μόσχα.
Οι ατσαλένιοι δέκτες του ασυρμάτου τραντάζονται
σα να δεχτήκανε κεραυνό
οι χειριστές δίνουν συνέχεια αλαλιασμένοι
σαν ν’ αναγγέλουν το τέλος του κόσμου
βουίζουν τα καλώδια
οι εφημεριδοπώλες φωνάζουν
βήματα οργώνουνε την άσφαλτο.
Μιλάει η Μόσχα. Μιλάει η Μόσχα.
Οι άνθρωποι ξεχύνονται στους δρόμους
στριμώχνονται μπρος στα περίπτερα
αγγίζει ο ένας τον άλλον για να βεβαιωθούν πως είναι αλήθεια
σκύβουν πάνω απ’ τις εφημερίδες
σαν να κυτάζουν πάνω από ένα γιγάντιο τάφο.
Μιλάει η Μόσχα. Μιλάει η Μόσχα.
Τα σπίτια συνθλίβονται κάτω απ’ το βάρος της νύχτας
Ουρλιάζουν τα σήματα του Μορς πάνω απ’ τις στέγες.
Μιλάει η Μόσχα. Μιλάει η Μόσχα.
Η είδηση επιτίθεται απ’ όλες τις γωνιές
περικυκλώνει τις πόλεις
συνεχείς ομοβροντίες από παραρτήματα
τα φώτα τραυματισμένα χύνουν το αίμα τους στους δρόμους
Μιλάει η Μόσχα. Μιλάει η Μόσχα.
Και σαν μια ξιφολόγχη η είδηση
καρφώνεται βαθειά στην καρδιά του κόσμου.
Μιλάει η Μόσχα.
Χτες βράδι, 9 και 50, ώρα Μόσχας
Ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν
Πέθανε.
Χτες βράδι…
Μιλάει η Μόσχα.
Κι οι άνθρωποι νοιώσανε ξαφνικά μεγάλοι
μπροστά σ’ αυτή την απέραντη κι επίσημη ώρα.
9 και 50 βράδι
ώρα Μόσχας
          (…)