Του Ανδρέα Καψαμπέλη
Αυτό που συμβαίνει σήμερα στη Γαλλία με
τον Εμανουέλ Μακρόν δεν αφορά αποκλειστικά τη γαλλική πολιτική σκηνή. Αφορά,
κατ’ αναλογία, και την Ελλάδα. Γιατί ο Μακρόν, όπως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης,
κυβερνά σε ανοιχτή και προφανή δυσαρμονία με το κοινωνικό σώμα, προσκολλημένος
στην εξουσία, αδιαφορώντας για τη φθορά, την απονομιμοποίηση, την οργή.
Από το 1958 η Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία
έχει «μετρήσει» 47 κυβερνήσεις, 11 προέδρους και 25 πρωθυπουργούς. Κι όμως,
μέσα σε περισσότερες από έξι δεκαετίες, μόνο μία κυβέρνηση (το 1962, του Ζορζ
Πομπιντού) ανατράπηκε με ψήφο δυσπιστίας. Από τότε, η εκτελεστική εξουσία στη
Γαλλία επιβιώνει ακόμα και με ελάχιστη πολιτική στήριξη. Μέχρι που ήρθε ο
Μακρόν…
Επί των ημερών του έχουν «πέσει», με τον
έναν ή τον άλλον τρόπο, πέντε κυβερνήσεις που ο ίδιος διόρισε, χωρίς
κοινοβουλευτική νομιμοποίηση, χωρίς επανεκκίνηση διά της κάλπης. Κι ενώ το
μήνυμα της αποδοκιμασίας στρέφεται ευθέως προς τον ίδιο, εκείνος μένει
γαντζωμένος στην εξουσία, προσποιούμενος ότι… ψιχαλίζει. Ουδέποτε άλλοτε θα
είχε συμβεί κάτι τέτοιο.
Μακρόν και Μητσοτάκης είναι -και ως προς
αυτό- το ίδιο. Ήδη και στην Ελλάδα το σύνθημα «φύγε» αντιπροσωπεύει πλέον
περίπου το 75%-80% της ελληνικής κοινωνίας και αποκτά καθημερινά μεγαλύτερη
ένταση…
Αυτή η πλήρης και προφανής δυσαρμονία της
Βουλής «με το λαϊκόν αίσθημα» -όσο κι αν έχει καταργηθεί εδώ και δεκαετίες η
σχετική συνταγματική διάταξη που επέτρεπε στον ανώτατο πολιτειακό άρχοντα
ρυθμιστική παρέμβαση- υπό άλλες συνθήκες θα είχε ενεργοποιήσει προ πολλού,
ούτως ή άλλως, τα ανακλαστικά ενός υγιούς πολιτικού συστήματος. Και θα είχαν
δρομολογηθεί εξελίξεις.
Η θεσμική αδράνεια απέναντι στη λαϊκή
αποδοκιμασία, ωστόσο, είναι εκκωφαντική. Η δυσαρμονία είναι πανταχού παρούσα
και εμφανής. Το αίτημα «φύγε» δεν είναι περιθωριακό αλλά πλειοψηφικό. Όμως,
όπως ο Μακρόν, έτσι και ο Μητσοτάκης αρνείται να δει την πραγματικότητα.
Ανήκουν στην ίδια «σχολή» χαλασμένων πολιτικών ηγετών που, αν και έχουν
καταρρεύσει πολιτικά, αρνούνται να αποχωρήσουν, γιατί έχουν ταυτίσει εμμονικά
την εξουσία με τον εαυτό τους.
Ως άλλος Μακρόν, ο κ. Μητσοτάκης δεν
κρύβει επίσης τις προθέσεις του και για το μέλλον. Δηλαδή, είναι αποφασισμένος
να μην εγκαταλείψει την καρέκλα με τίποτα. Καταρχάς, την καρέκλα του
πρωθυπουργού μέχρι τέλους, κι ας καταστρέφονται και διαλύονται γύρω του τα
πάντα. Και ταυτόχρονα την καρέκλα του αρχηγού, μεταλλάσσοντας ήδη το κόμμα της
Ν.Δ. σε καθαρά προσωπικό.
Μάλιστα, δείχνει αδίστακτος να οδηγήσει τη
χώρα σε αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, όχι ως πολιτική διέξοδο, αλλά ως
εργαλείο προσωπικής επιβίωσης. Αυτό από μόνο του δεν είναι θεσμική αντοχή,
προοιωνίζεται έναν ιδιότυπο κύκλο πολιτικής ανωμαλίας, στον οποίο το «μένω» με
κάθε κόστος γίνεται αυτοσκοπός και, για να το πετύχει, απειλεί να θέσει σε
ομηρία τη χώρα, τους θεσμούς και τους πολίτες. Είναι το ανάλογο με ό,τι κάνει
σήμερα στη Γαλλία ο μοιραίος Εμανουέλ…
Δεν υπάρχουν σχόλια