ΣΕ ΤΙ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΚΟΛΩΝΑΚΙ

 

Δεν βαρέθηκαν τον Μητσοτάκη οι παράγοντες. Βλέπουν όμως ότι χάνει έδαφος στις απόρρητες δημοσκοπήσεις και αντιλαμβάνονται ότι ένας πρωθυπουργός χωρίς ισχύ δεν μπορεί πλέον να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους

Του Μανώλη Κοττάκη 

O Κυριάκος Μητσοτάκης δήλωσε προχθές πρώτη φορά στη διάρκεια της εξαετούς θητείας του ότι «πρωθυπουργό εκλέγει ο λαός και όχι οι παράγοντες». Και ότι τα σενάρια «πολιτικής κουζίνας» για αντικατάστασή του στην προεδρία της Ν.Δ. εν κινήσει ή για ορισμό τρίτου προσώπου στο αξίωμα «που διακινούν χίλιοι άνθρωποι στα καφενεία πέριξ του Κολωνακίου» δεν αφορούν τον κόσμο, ο οποίος έχει τις έγνοιες του. 

Ο κύριος Μητσοτάκης ήταν ακριβής. Πράγματι στο Αλφιέρε, στο Mayor (τέως JK), στη Βιβλιοθήκη, στο Da Capo, στο Dry, στη Μαντζάρου, στα καφέ των Μουσείων Μπενάκη και Θεοχαράκη, στη Λυκόβρυση, στο Perros, στο Φίλιον, τα βράδια στο Καφενείο, στο 17, στο Αμπρεβουάρ και στου Παπαδάκη (παλαιότερα στου Jimmys στη Βαλαωρίτου, στο JB Corner της Μεγάλης Βρεταννίας, στο Πρυτανείο και στο Ιντεάλ) «ζυμώνεται» όλη η πολιτική Αθήνα για τις επερχόμενες εξελίξεις.

Θαμών αυτής της πλειάδας καταστημάτων καφέ και εστιάσεως, τα οποία εκτοξεύτηκαν την περίοδο του εκσυγχρονισμού (ο Γιώργος Λακόπουλος έγραψε το μυθιστόρημα «Ποιος δολοφόνησε τον πρωθυπουργό» με εξώφυλλο το Da Capo τον καιρό που συγκαλούσε εκεί πρωινές «συσκέψεις» ο Ψυχάρης), ήταν και παραμένει ο ίδιος ο κύριος Μητσοτάκης.

Θαμώνες

Στο Αλφιέρε της Σέκερη τον γνώρισα νέο βουλευτή το 2004 με πρωτοβουλία του Μακάριου Λαζαρίδη. Θαμώνες είναι επίσης ακόμα και σήμερα συνεργάτες του. Στου Πητ συχνάζουν ο Θανάσης Νέζης, μέχρι προσφάτως, πριν εκλεγεί πρόεδρος, και ο Νικήτας Κακλαμάνης. Στους χώρους αυτούς συναντούσε ο πρωθυπουργός ως βουλευτής και υποψήφιος αρχηγός τους περίφημους «παράγοντες» που τώρα του ξινίζουν. Μικρούς, μεσαίους και ανώτερους.

Διορατικότητα

Σε πολλούς από αυτούς που σήμερα χλευάζει στηρίχτηκε μάλιστα για την εκλογή του στην αρχηγία της Ν.Δ. Αυτό δεν σημαίνει βεβαίως ότι όλοι όσοι σύχναζαν και συχνάζουν στο Κολωνάκι έχουν τη διορατικότητα να προβλέψουν με ακρίβεια τις εξελίξεις. Όσο δυνατοί κι αν είναι.

Όμως σε αυτούς τους χώρους του Κολωνακίου, μαζί με την πλατεία Προσκόπων στο Παγκράτι (Καραβίτης, Μουζίκ, Μαύρος Γάτος, Αερόστατο) και την Παλαιά Αγορά, του Αχιλλέα, στο Ψυχικό, όπου έχει επεκταθεί η πολιτική αγορά, μπορείς να συλλάβεις την ατμόσφαιρα.

Οι παράγοντες στην πατρίδα μας ενίοτε «εκλέγουν» κυβέρνηση υπό την έννοια ότι στηρίζουν έναν αρχηγό στην προεκλογική του εκστρατεία εις βάρος άλλου (έτσι «τελείωσαν» τον Έβερτ το 1996 προς όφελος του Κώστα Σημίτη), αλλά ενίοτε δεν τα καταφέρνουν.

Είναι όμως νόμος: Εάν αυτή η πολιτική αγορά αρχίσει δειλά δειλά να συζητά ψιθυριστά την αλλαγή αρχηγού στο εκάστοτε κυβερνών κόμμα εν κινήσει ή ορισμό τρίτου προσώπου στη θέση πρωθυπουργού (σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας), αυτό σημαίνει ότι ανιχνεύει την υποχώρηση της κυβέρνησης στην κοινωνία, την εξασθένηση των ποσοστών της ως πλειοψηφούσας δύναμης και τη μείωση της ισχύος του πρωθυπουργού.

Το Κολωνάκι, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, δεν εκλέγει κυβερνήσεις. Βλέπει όμως εγκαίρως την πτώση των κυβερνήσεων. Είναι βαρομετρικό χαμηλό. Πριν «πέσουν» οι κυβερνήσεις στη Βουλή «πέφτουν» στο Κολωνάκι.

Η συζήτηση που, όπως παραδέχθηκε ο πρωθυπουργός, είναι σε εξέλιξη στα καφέ του Κολωνακίου (και σε περίπτωση που δεν το έχει καταλάβει και σε όλα τα καφενεία της χώρας) γίνεται πρώτη φορά κατά την επταετή διακυβέρνηση της Ν.Δ.

Το σύστημα

Όσο ο πρωθυπουργός ήταν απολύτως κυρίαρχος και τα πήγαινε καλά με το σύστημα, κοινώς το εξυπηρετούσε, κανείς δεν διανοείτο να ανοίξει συζήτηση στην καρδιά του Κολωνακίου για αντικατάστασή του. Το γεγονός ότι τώρα συμβαίνει και ο ίδιος νιώθει την ανάγκη να το ειρωνευτεί δείχνει πως κάτι αλλάζει.

Θα συμφωνήσουμε σε κάτι με τον κύριο Μητσοτάκη: Οι παράγοντες που ανοίγουν συζήτηση για την αντικατάσταση από το αξίωμά του προφανώς δεν το κάνουν για την ψυχή της μάνας τους. Καθείς έχει τους λόγους του. Οσμίζονται όμως την επερχόμενη αλλαγή, καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν να την «πνίξουν» όπως παλιά και κάνουν πολιτικό «placement» για τα συμφέροντά τους. Κοινώς: Ποντάρουν στο επόμενο «άλογο». 

Την αλλαγή όμως αυτή στη στάση τους δεν την αποφασίζουν μόνοι. Ιδού το μυστικό: Την επιβάλλει κατά βάθος ο κυρίαρχος λαός. Δεν βαρέθηκαν τον κύριο Μητσοτάκη οι παράγοντες. Βλέπουν όμως ότι χάνει έδαφος στις απόρρητες δημοσκοπήσεις και αντιλαμβάνονται ότι ένας αδύναμος, lame duck, πρωθυπουργός χωρίς ισχύ δεν μπορεί πλέον να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους.

Οι δημοσκοπήσεις λοιπόν αλλάζουν και τους μεγάλους, αλλάζουν και το Κολωνάκι, αλλάζουν και τον κύριο Μητσοτάκη τον ίδιο που ως καλός λαϊκιστής άρχισε να μοιράζει λεφτά στο «πόπολο» για να στερεωθεί και, αν χρειαστεί, θα ξαναμοιράσει.

Τα πράγματα επί επτά χρόνια παρέμεναν παγωμένα. Τώρα ο συσχετισμός διαμορφώνεται από την αρχή. Είναι θέμα χρόνου η έναρξη ενός νέου πολιτικού κύκλου. Συμφωνούν σε αυτό και ο λαός και το Κολωνάκι.

Δημοσιεύεται στη «δημοκρατία»