ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΝΑΥΑΡΙΝΟ

 

Του Παναγιώτη Λιάκου

Όσα θλιβερά, κατάπτυστα, αλλά και γελοία ακούμε και διαβάζουμε αυτές τις ημέρες για τους φραπέδες, τους χασάπηδες και τα βοσκοτόπια στη Νέα Ζηλανδία και την Ανταρκτική δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν. Δεν πρέπει να μας κάνουν να στρέφουμε το βλέμμα μακριά από την καρδιά του προβλήματος. Το μείζον πρόβλημα είναι ο ανίκητος κοτζαμπασισμός, τα προνομιούχα σόγια που δουλεύουν σαν εγκληματικές συμμορίες, θεωρούν ότι το έθνος τούς χρωστάει (άγνωστο γιατί) και κατασπαράσσουν τις σάρκες της πατρίδας, αναπαράγοντας και διασπείροντας τη σαπίλα τους. 

Η Ελλάδα μπορεί να νικήσει και υπερδύναμη στο πεδίο της μάχης (αν δεν έχει στραφεί μια μερίδα του λαού εναντίον της άλλης), αλλά δεν δύναται να κατατροπώσει τις οργανωμένες συμμορίες της ληστρικής οικογενειοκρατίας. Η ανημπόρια της πατρίδας μας οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι δεν κατορθώσαμε να δημιουργήσουμε θεσμούς, υγιή συστήματα εξουσιών, τα οποία θα μπορούν και ξεπερνούν τους εκάστοτε «αναντικατάστατους» ηγέτες. 

Ο θεσμός που λάμπει διά της απουσίας του από το ελληνικό τοπίο είναι η Δικαιοσύνη. Χρειάστηκε να γίνει ένα δικαστικό Ναυαρίνο για να ανοίξει χαραμάδα ελπίδας στους πολίτες ότι μπορεί κάποτε να αποδοθεί αληθινή δικαιοσύνη για τα ανομήματα του κατώτερου των περιστάσεων πολιτικού κόσμου της Ελλάδας. 

Η αλήθεια είναι ότι, σε στρατιωτικό επίπεδο, η ναυμαχία του Ναυαρίνου δεν ήταν τόσο καθοριστική όσο διαφημίζεται. Η επίδρασή της στην πολιτική και τη διπλωματία ήταν μεγάλη, επειδή έδειχνε πως η ύπαρξη του ελληνικού κράτους αναγνωριζόταν πλέον έμπρακτα από τις μεγάλες δυνάμεις. Επιτυχίες πριν από το Ναυαρίνο υπήρξαν, και μάλιστα μεγάλες (οι νίκες στις μάχες Διρού – Βέργας, στην Αράχοβα, στο Κερατσίνι κ.α.). Το Ναυαρίνο έδειξε τη συναίνεση των ξένων στην υλοποίηση των ελληνικών σχεδίων – κι αυτό ήταν κάτι απαραίτητο για την πατρίδα.

Τώρα, μια Ρουμάνα εισαγγελέας της Ε.Ε. ήρθε εδώ και, επειδή η ελληνόφωνη Δικαιοσύνη είναι είτε φοβική και ελεγχόμενη από την κυβέρνηση είτε πλήρως βυθισμένη στο έλος της παρακμής, πράττει όσα ουδείς ημεδαπός ανώτατος δικαστικός τόλμησε. Αυτά είναι τα κανόνια του δικαστικού Ναυαρίνου, που ακούμε να βομβαρδίζουν τις θέσεις των ανθελλήνων κοτσαμπάσηδων, που υποδύονται τους ηγέτες και εθνοσωτήρες. Είναι κρίμα που δεν μπορέσαμε να ξεβρομίσουμε μόνοι μας τους κόπρους του Αυγεία και έπεσε σε ξένους αυτός ο ηράκλειος άθλος…