ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ: ΟΣΟΙ ΕΧΟΥΝ ΦΩΝΗ ΦΥΛΑΚΙΖΟΝΤΑΙ Η ΕΞΟΡΙΖΟΝΤΑΙ. ΟΣΟΙ ΥΠΑΚΟΥΟΥΝ, ΠΡΟΑΓΟΝΤΑΙ

Επτά χρόνια.

Επτά μαύρα χρόνια από το Μάτι.

Και η στάχτη ακόμη αιωρείται πάνω από τη χώρα. Όχι μόνο εκείνη που κατάπιε 104 ψυχές, αλλά κι εκείνη που συνεχίζει να πνίγει τη Δικαιοσύνη, τη Δημοκρατία, το Ηθικό και το Ανθρώπινο.

Σήμερα, επτά χρόνια μετά, δεν καταθέτω στεφάνι.

Κατέθεσα επίκαιρη ερώτηση στη Βουλή.

https://www.hellenicparliament.gr/.../c0d518.../13009909.pdf

Για τον άνθρωπο που δεν σιώπησε, που δεν υπέκυψε, που δεν ακολούθησε τις εντολές συγκάλυψης.

Τον Δημήτρη Λιότσιο.

Ο πραγματογνώμονας που ηχογράφησε τις απειλές,

Που αποκάλυψε το παρακράτος,που αντιστάθηκε σε έναν ολόκληρο μηχανισμό — και αντί να τιμηθεί, τον εξόρισαν στη Χίο, ενώ το καθεστώς χειροκροτούσε τον αρχηγό που τον απείλησε!

Καμία ΕΔΕ.

Καμία ανάκριση.

Καμία ευθύνη.

Ούτε για τον Ματθαιόπουλο.

Ούτε για τους υπουργούς.

Ούτε για εκείνους που έβλεπαν να καίγονται άνθρωποι ζωντανοί και έλεγαν “δεν υπάρχει συντονισμός” και “φταίει ο αέρας”.

Η συγκάλυψη στο Μάτι δεν είναι εξαίρεση.

Είναι κανόνας.

Είναι η πρώτη πράξη ενός εγκληματικού μοτίβου που συνεχίστηκε στα Τέμπη, στις Πρέσπες, στο Αιγαίο...

Όσοι έχουν φωνή, φυλακίζονται ή εξορίζονται.

Όσοι υπακούουν, προάγονται.

Το ηχητικό που κατέθεσε ο Λιότσιος δεν συγκίνησε το Υπουργείο.

Γιατί το Υπουργείο, όπως και όλη η κυβερνητική μηχανή, δεν θέλει μαρτυρίες.

Θέλει σιωπή.

Θέλει πειθήνια εκτελεστικά όργανα.

Κι όταν έρχεται κάποιος και μιλά — τον βαφτίζουν “γραφικό”, τον πετούν στην άκρη, τον εκφοβίζουν, του λένε "θα σε στείλουμε στη Σάμο", τον εξευτελίζουν.

Στην Ελλάδα του 2025, ο Δημήτριος Λιότσιος δεν τιμήθηκε ως παράδειγμα προς μίμηση.

Αντιθέτως: χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα προς αποφυγή!

" Κατά τη συνήθη τακτική της κυβέρνησης"

Γιατί στην Ελλάδα δεν τιμάμε τους θαρραλέους.

Τιμάμε τους πρόθυμους, τους βολικούς, τους "μετακλητούς της σιωπής".

Και γι’ αυτό το Μάτι δεν ήταν ατύχημα.

Ήταν το αποκορύφωμα ενός δολοφονικού μηχανισμού ανευθυνότητας και ατιμωρησίας.

Γι’ αυτό και το φιάσκο των Τεμπών ήταν επόμενο.

Εάν το κράτος είχε στηρίξει τον Λιότσιο και είχε τιμωρήσει τους ενόχους στο Μάτι, ίσως 57 νέοι άνθρωποι να ζούσαν σήμερα.

Αντ’ αυτού, επιβραβεύτηκαν οι υπαίτιοι.

Και οι ήρωες θάφτηκαν στα χαμηλότερα κλιμάκια της κρατικής ιεραρχίας.

Ο λαός μας πενθεί ακόμη.

Και όσο δεν αποδίδεται δικαιοσύνη,

η Ελλάδα θα συνεχίσει να μυρίζει καμένο.

Καμένο όνειρο.

Καμένη ελπίδα.

Καμένη πατρίδα.

Κανείς δεν ξεχνά.

Καμία συγκάλυψη δεν θα μείνει στο σκοτάδι.