Η ΤΡΕΛΗ ΑΠΟΚΡΙΑ

 

Ήδη αγαπητοί μου συμπολίτες και αν δεν το προσέξατε σας το υπενθυμίζω, εδώ και δύο εβδομάδες, άνοιξε το Τριώδιο, που θα πει ότι εδώ και δεκαπέντε μέρες  έχουμε μπει στις Απόκριες και οι μασκαράδες πλέον, πάσης μορφής και ιδιότητος, κυκλοφορούν αφόβως.

·        Γράφει ο Χρήστος Μπολώσης

Το ότι στην σημερινή εποχή, και έχει καταβληθεί γι’ αυτό  φιλότιμη και όπως αποδεικνύεται αποτελεσματική προσπάθεια, αργά αλλά σταθερά διαλύονται τα πάντα, ήθη, έθιμα και παραδόσεις, είναι γεγονός.

Αν αναλογιστείτε  τι γινόταν πριν 30 με 40 χρόνια σε κάθε κοινωνική εκδήλωση και τι γίνεται τώρα, είναι εύκολο να αντιληφθείτε την διαφορά. Ακόμα και στους γάμους, που πρώτα καθιερώθηκαν οι πολιτικοί, όπου ο τυχόν αντιδήμαρχος εκτελών καθήκον, για το οποίο μάλλον βαριέται θανάσιμα ανακηρύσσει συζύγους όποιον περνάει απ’ όξω απ’ τα Δημαρχεία. Ακολούθησαν οι γάμοι μεταξύ του Μήτσου και του Χαρίλαου και της Μαιρούλας με την Κικίτσα. Ακόμα και τις κηδείες άλλαξαν, που κι΄ αυτές τις έκαναν…. πολιτικές. Πάντως για να τα λέμε όλα, από τα πλέον επίσημα χείλη, ακούστηκε προσφάτως ρητώς και κατηγορηματικώς ότι υπάρχουν μόνο δύο φύλα! Το αρσενικό και το θηλυκό. Και το είπαν (τα επίσημα χείλη) σαν να μας μάλωναν λες κι΄ εμείς καθιερώσαμε οι Θε μου σγχώραμε να έρχονται εις γάμου κοινωνία  και να έσσονται οι δύο εις σάρκαν μίαν…

Μετά απ’ όλα αυτά, το να αποπειραθώ να σας μιλήσω για τις Αποκριές είναι μάλλον ανόητο, αλλά  εγώ θα το κάνω.

Σε λίγες μέρες λοιπόν τελειώνει και το Τριώδιο.

Αποφεύγοντας τις κοινοτυπίες «Βρε πότε ήταν Χριστούγεννα και πότε τελειώνουν οι Απόκριες» ή «πότε βγάλαμε τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και κρεμάσαμε τις μουτσούνες», ας θυμηθούμε τι είναι το Τριώδιο. Γι’ αυτό θα δανειστώ τα όσα αναφέρει στην ιστοσελίδα της η Ελληνίδα σεφ κυρία Αργυρώ Μπαρμπαρήγου: «Οι περισσότεροι από εμάς έχουν συνδέσει το τριώδιο με τις αποκριές και τα καρναβαλικά έθιμα, λόγω της σύνδεσης, που έχουν κάνει οι άνθρωποι και το ξεφάντωμα πριν από τη μεγάλη Νηστεία της Σαρακοστής. Η άλλη του όμως διάσταση, είναι βαθιά θρησκευτική και σηματοδοτεί την εισαγωγή στη διαδικασία του εξαγνισμού του ανθρώπου μέσω της σαρανταήμερης νηστείας που ξεκινάει αμέσως μετά τις απόκριες. Για την Ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση, η περίοδος του Τριωδίου είναι μια κινητή περίοδος, η οποία διαιρείται σε τρεις μικρότερες, δηλαδή Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου μέχρι Κυριακή της Τυροφάγου, Καθαρά Δευτέρα μέχρι το Σάββατο Του Λαζάρου και Κυριακή των Βαΐων το βράδυ μέχρι το Μεγάλο Σάββατο πριν την Ανάσταση».

Εμείς σήμερα θα ασχοληθούμε με το «αποκριάτικο ξεφάντωμα».

Οι Αποκριές λοιπόν τελειώνουν και αν βρεθεί έστω και ένας να ισχυριστεί ότι πήρε χαμπάρι ότι είχαμε Απόκριες, κερδίζει δέκα αναλύεις για το Ουκρανικό.

Όμως τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι.

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο κόσμος καταλάβαινε ότι είχαμε Αποκριές και τούδινε και… καταλάβαινε.

Σε παλαιότερο σημείωμα μας, είχαμε θυμηθεί τις παλιές (όχι και τόσο) απόκριες.

Είχαμε  θυμηθεί τους μεγάλους χορούς που σήμαιναν συναγερμό στην κοσμική, και όχι μόνο, Αθήνα. Τέτοιοι χοροί, ήταν ο χορός των εκφωνητών του ΕΙΡ (Εθνικό Ίδρυμα Ραδιοφωνίας παππού ή και προπάππου της σημερινής ΕΡΤ), στον οποίο εμφανίζονταν οι κορυφαίοι του καλλιτεχνικού κόσμου. Μάλιστα ο χορός αυτός, μεταδιδόταν απευθείας από το ραδιόφωνο. Σήμερα στην εποχή της τηλεοράσεως και χορών μη υπαρχόντων, βολευόμαστε με το… survivor.

Λαμπρός χορός ήταν και αυτός των ηθοποιών, με ευρύτατη και εκεί συμμετοχή του συνόλου σχεδόν του καλλιτεχνικού και μη κόσμου. 

Ακόμα ο κακός χαμός γινόταν στην Πλάκα, που αποτελούσε το επίκεντρο ενός άναρχου γλεντιού, αφού δεν υπήρχε κάποια κεντρική εκδήλωση (παραδείγματος χάρη κάποια καρναβαλική παρέλαση ή κάτι άλλο), αλλά ο κόσμος πήγαινε πέρα δώθε, πετούσε ο ένας στον άλλο χαρτοπόλεμο και σερπαντίνες και αλληλοχτυπιόνταν με κάτι πλαστικά ρόπαλα.

Μία χρονιά, θαρρώ ήταν το 1968, απόκριες, βρεθήκαμε μία παρέα στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια όπου έπαιζε ΑΕΚ-Παναθηναϊκός. Το τέλος του παιχνιδιού, βρήκε νικήτρια την ΑΕΚ και με σύμφωνη γνώμη ανακριτού και εισαγγελέως, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε το μεθύσι (άλλου είδους τώρα) της νίκης στην Πλάκα. Μπαίνουμε λοιπόν στο λεωφορείο Νέα Φιλαδέλφεια – Αθήνα παστωνόμαστε σαν  σαρδέλες Καλλονής και κραυγάζοντας συνθήματα υπέρ της ΑΕΚ, φτάνουμε κάποτε στο τέρμα, που τότε ήταν στην πλατεία Λαυρίου, στην αρχή της οδού «3ης Σεπτεμβρίου». Να σημειωθεί ότι τότε μπορούσες άνετα να κυκλοφορήσεις την περιοχή αυτή και δεν χρειαζόταν διαβατήριο ή άλλο ταξιδιωτικό έγγραφο, ή συνοδεία διμοιρίας καταδρομών, όπως τώρα.

Τότε λοιπόν, κάποιος έριξε την ιδέα: «Ρε δεν πάμε στην Πλάκα».  Η απόσταση ήταν, για τα δεδομένα της τότε ηλικίας μας, ασήμαντη και όλοι βρήκαμε την ιδέα λαμπρή.

Απολαύσαμε εκεί όσα προαναφέραμε (χαρτοπόλεμος, σερπαντίνες, ρόπαλα) και πάλι κάποιος έριξε άλλη ιδέα: «Ρε δεν πάμε για κανένα ουζάκι;». Όπερ και εγένετο.

Τα ουζάκια λοιπόν ετσακίσθησαν στο πατάρι ενός μικρού καφενείου στην οδό Θεμιστοκλέους, ιδιοκτησίας ενός πατριώτη μέλους της παρέας.

Τα αποτελέσματα της ασύστολης ουζοποσίας; Τρεις μέρες τάβλα!

Για να αντιληφθούμε το επόμενο επεισόδιο, θα πρέπει να πούμε για τους μη στρατιωτικούς φίλους μας, ότι τότε, μιλάμε για το 1968, όλα τα μέλη της παρέας περνούσαν διαφορά στρατιωτικά σχολεία, όπου ένα από τα κύρια αντικείμενα ήταν η σύνταξη «Διαταγής Επιχειρήσεων» ή «Διαταγής των 5 παραγράφων». Μία παράγραφος λοιπόν αναφέρονταν στη Διοικητική Μέριμνα (ΔΜ), δηλαδή στον τρόπο τροφοδοσίας του στρατού από Καύσιμα, Πυρομαχικά  και λοιπά. Στην παράγραφο αυτή, σημειωνόταν πάντα η φράση «Υπ’ όψιν». Αυτό σήμαινε ότι δεν εξεταζόταν τη συγκεκριμένη στιγμή, το σύστημα Δ.Μ. Η φράση αυτή λοιπόν ήταν κάτι σαν σλόγκαν.

Τελευταίο Σάββατο των Απόκρεω λοιπόν και η παρέα είχε τη φαεινή ιδέα να πάει να διασκεδάσει σε κάποιο κέντρο, κάπου στα Μεσόγεια στη Μητρόπολη δηλαδή του κοψιδιού.

Ήτανε μια από τις ατυχέστερες ιδέες που είχε ποτέ προταθεί. Και να γιατί.

Ξεκινήσαμε από το Κορωπί, κατοικία μέλους της παρέας, από όπου άρχισε και η έρευνα για την εξεύρεση ευπρεπούς κέντρου. Γρήγορα όμως ο επιθετικός προσδιορισμός «ευπρεπούς» διεγράφη και έμεινε μόνο το «κέντρο». Τούτο συνέβη διότι οποιοδήποτε κέντρο ή οτιδήποτε τέλος πάντων νόμιζε ότι ήταν κέντρο, ήταν φίσκα. Επόμενο αυτού ήταν  να αρχίσει να εκδηλώνεται μια υφέρπουσα γκρίνια κυρίως από τον θηλυκό πληθυσμό της παρέας, με φράσεις του στυλ «ποιανού ιδέα ήταν αυτή να πάρουμε τους δρόμους χρονιάρα μέρα;» ή «δεν καθόμαστε στο σπιτάκι μας να ψήσουμε 3 κιλά μπριζόλες να το φχαριστηθούμε;» και άλλα τέτοια όμορφα που όσο αθώα και να φαίνονται, μοιάζουν με θρυαλλίδα που πλησιάζει σε αποθήκη 5Χ10 μέτρων τίγκα στον δυναμίτη, με σίγουρη κατάληξη να ξεκινήσει  τρικούβερτος καυγάς. 

Εκεί λοιπόν που οι συνθήκες ωρίμαζαν για την έκρηξη του 3ου Παγκοσμίου Πολέμου, να μέσα στα χωράφια, κάπου εκεί μεταξύ Καλυβίων, Κερατέας και Αναβύσσου,  ξεπροβάλει  η «Κοσμική ταβέρνα», έτσι έγραφε τουλάχιστον, «Το μεθυσμένο παγώνι». Και ενώ είναι το κρύο τσουχτερό, που έλεγε και ο μακαρίτης ο Έλληνας Χαλιντέϊ  Χρηστάκης, Φεβρουάριος γαρ, πλησιάζουμε και ρωτάμε με δισταγμό τον σεκιουριτά. Δεν τους λέγαμε έτσι τότε ούτε ήταν κάτι άσβερκοι τύποι όπως οι σημερινοί. Ένα ανθρωπάκι του Θεού ήτανε, που το είχαν βάλει να ενημερώνει την πελατεία αν υπάρχουν ή όχι τραπέζια. Και όντως το ανθρωπάκι μας ενημέρωσε ότι πράγματι υπήρχαν τραπέζια. Ανταλλάξαμε ματιές ικανοποιήσεως άμα δε και καχυποψίας, διότι πώς γίνεται κύριε όλα να είναι γεμάτα κι΄ εσύ να έχεις άδεια; Άρα κάτι δεν πάει καλά.

Τέλος πάντων μπήκαμε στο κατάστημα, όπου ένα ευγενέστατος μετρ, λέμε τώρα, της ιδίας κατηγορίας με τον θυρωρό ήταν, μας οδήγησε στο τραπέζι. Ζητήσαμε να αφήσουμε κάπου τα παλτά μας αλλά ο μετρ μας είπε με σημασία «δεν πειράζει κρατείστε τα μήπως μπερδευτούν με τόσο κόσμο». Και πράγματι ο κόσμος είχε φισκάρει το μαγαζί.

Το κέφι είχε αρχίζει να ανάβει και σ’ αυτό συνέτεινε η ορχήστρα, η οποία δεν ήταν ακριβώς η μπάντα  του Αντρέ Ριέ, αλλά βοηθούντος και το ακράτου (πού μάλλον δεν ήταν και πολύ άκρατος) οίνου είχε βάλει φωτιά στα τόπια. Βέβαια οι μουσικοί που μάλλον ήταν η πρώτη ή η δεύτερη φορά που έπιαναν όργανο στα χέρια τους μπέρδευαν το «ρε» με το «ντο» και την Γερακίνα με τον Μάγκα που βγήκε για σεργιάνι, αλλά αυτά ήταν μάλλον ασήμαντες λεπτομέρειες αφού είπαμε ο οίνος κ.λπ.

Σε κάποια στιγμή ήρθε ο σερβιτόρος, πήρε παραγγελία και μετά κάνα τριάρι τέταρτα,  ήρθε φέρνοντας άλλα αντ’ άλλων. Αι κυρίαι πήγαν να διαμαρτυρηθούν,  αλλά ήδη ο σερβιτόρος είχε γίνει μπουχός και άντε βρέστον μέσα στον κακό χαμό. 

Αρχίσαμε να προσπαθούμε να φάμε τις μπριζόλες πού ήταν μάλλον Polished Calf Skin (γυαλιστερό δέρμα από μοσχάρι), αλλά σε λίγο παραιτηθήκαμε διότι ήταν μάταιο. Και εκεί που «διασκεδάζαμε» άρχισαν να έρχονται κάποιες ριπές ψυχρού ανέμου. Τι είχε συμβεί;  Το σχεδόν καραγιαπί, είχε μετατραπεί για τις ανάγκες των ημερών σε «κανονικό οίκημα» με την βοήθεια καδρονιών και πεπιεσμένου χαρτονιού. Ο αέρας όμως άρχισε να ξεκολλάει τα χαρτόνια και να μπαίνει θριαμβευτικά στην «Κοσμική ταβέρνα». Το κρύο πλέον ήταν τουλάχιστον ενοχλητικό και όσο περνούσε η ώρα και ο αέρας θριάμβευε, τόσο τα πράγματα αγρίευαν, αλλά και επιβεβαιωνόταν ο μετρ που επέμενε να κρατήσουμε τα παλτά μας. Τότε ήταν που ένας φίλος από την παρέα είπε:

·        Διασκέδαση υπ’ όψιν…

Όλα αυτά όμως πέρασαν ανεπιστρεπτί. Πάνε τα πάρτι, πάνε οι διασκεδάσεις.

Μία εικόνα εκείνου του χθες, μπορούμε να πάρουμε από ταινίες του παλιού Ελληνικού Κινηματογράφου, όπως «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης»,  «Γάμος αλά Ελληνικά»,  «Αγάπη μου παλιόγρια»,  «Η Ψεύτρα»,  «Η καφετζού» και σε δυο-τρεις ακόμα όπως «Η θεία μου η χίπισσα»,  «Μία τρελή τρελή οικογένεια» (προς το βενατσιάνικο καρναβάλι αυτή…), «Η οικογένεια Χωραφά» (με σκηνές από το Πατρινό καρναβάλι) και ίσως σε 2-3 ακόμη.

Τι να κάνουμε; Ο κόσμος προοδεύει, δυστυχώς όμως με τα πόδια ψηλά και το κεφάλι κάτω όπως έλεγε και ο συμπαθέστατος  στρατηγός Χαρίλαος Μπάρδας (Ορέστης Μακρής) στην σύζυγό του Ευτέρπη (Ελένη Ζαφειρίου) στην «Θεία απ’ το Σικάγο».

Καλές Απόκριες φίλοι μου

Σήμερα συνεχίζουμε με τον Πέτρο Ρούσο. Στέλεχος όχι Α΄ Εθνικής αλλά τις κουτσουκέλες του τις έκανε

Το Κομματικό πρόσωπο του κομμουνιστή

«Το μέλος μας καλλιεργεί το συντροφικό κομματικό ήθος. Είναι κομματικά και ηθικά απρόσβλητος»  Ν. Ζαχαριάδης

Πέτρος Ρούσσος (Πολυχρονίδης)

Ό Ρούσσος, πού το πραγματικό του όνομα είναι Πέτρος Πολυχρονίδης, είναι ο γνωστός «Υπουργός των εξωτερικών» της «Προσωρινής Κυβέρνησης» και αναπληρωματικό μέλος τού Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής τού Κ.Κ.Ε. Εκείνους πού δεν ξέρουν καλά τον Πέτρο και τα οικογενειακά του, τούς πληροφορούμε ότι είναι ό άνδρας της Χρύσας Χατζηβασιλείου, που ήταν, ως την 5η Ολομέλεια (31 Ιανουαρίου 1949), μέλος τού Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής τού Κ.Κ.Ε., άλλα με την απόφαση της 5ης Ολομέλειας «απαλλάχτηκε από κάθε κομματική δουλειά», όπως και ο «στρατηγός» Μάρκος γιατί είναι «βαρεία άρρωστη»!… 

Ό Ρούσσος είναι ένας από τούς πιο παλιούς Κομμουνιστές. Το 1923 ήταν μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας. Το 1925 εργάστηκε σαν «διερμηνεύς» στην Ρωσική Πρεσβεία, οπού το 1928 προσελήφθη για «δαχτυλογράφος» και ή γυναίκα του Χρύσα Χατζηβασιλείου. Το 1929 έφυγε στη Ρωσία για σπουδές, γιατί σαν υπάλληλος της πρεσβείας είχε συλληφθεί, άλλα δεν κρατήθηκε από την αστυνομία, πράγμα, πού θεωρήθηκε τότε ύποπτο, στην αρχή.

Στη Ρωσία σπούδασε Μαρξισμό στη σχολή «Κούτβ» της Μόσχας (Κομμουνιστικό Πανεπιστήμιο των εργαζομένων της Ανατολής). Εξοπλισμένος, αφού τελείωσε τις σπουδές του, εκεί, θεωρητικά, ξαναγύρισε στην Ελλάδα.

Το 1937 συνελήφθη μαζί με τη γυναίκα του, στη Θεσσαλονίκη, ύστερα από τις «αποκαλύψεις» της Δόμνας Κολοζώφ-Ίωχννίδη, πού τις έκανε αυτή στην ασφάλεια Θεσσαλονίκης, και στάλθηκε εξορία στη Φολέγανδρο. Από κει, κατόρθωσε να δραπετεύσει, άλλα συνελήφθη και πάλι, σύντομα, στο Βόλο, και στάλθηκε ξανά στη Φολέγανδρο. Από την Φολέγανδρο τον μετέφεραν στην Ακροναυπλία, οπού τότε το Υπουργείο Ασφαλείας συγκέντρωνε τα στελέχη τού Κ.Κ.Ε. Είναι αλήθεια ότι ή ζωή της Ακροναυπλίας δεν έμοιαζε καθόλου με την ζωή της εξορίας, εκείνον τον καιρό. Πολλοί από τούς φυλακισμένους τότε στην Ακροναυπλία «φρόντισαν» να πάνε σε τόπους εξορίας, άλλα «λίγοι» τα «κατάφερναν». Μεταξύ των τελευταίων είναι και ο Ρούσσος, ό όποιος «κατόρθωσε» να σταλεί στην Κίμωλο, όπου κρατείτο και η γυναίκα του Χρύσα Χατζηβασιλείου. Στην Κίμωλο, ό Ρούσσος όχι μόνον πέρασε καλά, όλο το διάστημα της 4ης Αύγουστου, άλλα και κατόπιν , βρέθηκε εύκολα ελεύθερος και ανέβηκε στα ύπατα αξιώματα της κομματικής ιεραρχίας. Σήμερα (σ.σ. 1949) πάλι από μακριά δίνει εντολές στα μέλη του Κ.Κ.Ε. να τα «δώσουν όλα για τον αγώνα» και σαν «Υπουργός» των «Εξωτερικών» της «Π.Δ.Κ.» μοιράζει με απλοχεριά τμήματα ολόκληρα της Ελλάδας, σαν να είναι μαύρο χαβιάρι απ’ αυτό, πού τον ταΐζουν τα αφεντικά του στη Μόσχα. Σε κείνους πού θα θελήσουν να υπερασπιστούν την «κομμουνιστική» και την «κομματική» υπόληψη τού Ρούσσου, βάζουμε μερικά ερωτήματα. Με κριτήριο την «κομμουνιστική ηθική», δικαιολογείται να προσπαθεί να φύγει από την Ακροναυπλία αυτός, πού δεν είναι πια ό τυχαίος νεολαίος, άλλα ό ηγέτης τού Κ.Κ.Ε. για να πάει κοντά στη γυναίκα του, στην Κίμωλο, και για να το πετύχει αυτό δικαιολογείται να χρησιμοποιήσει τις αδελφές του και τη μάννα του, στέλνοντάς τες στον τότε Υπουργό της Ασφαλείας Μανιαδάκη, όπως έκαμε και ό Μ. Πορφυρογένης, πού και αυτός είναι σήμερα, «Υπουργός» της «Π.Δ.Κ» και μάλιστα της… «Δικαιοσύνης» και ηγετικό στέλεχος του Κ.Κ.Ε.; Τί ήταν άραγε εκείνο. πού έκαμε τον Μανιαδάκη να δεχθεί, ενώ είχε μεταφέρει τον Ρούσσο από τη Φολέγανδρο, σαν επικίνδυνο απόδρασης, στην Ακροναυπλία, να τον βγάλει από τις φυλακές της Ακροναυπλίας και να τον ξαναστείλει στην Κίμωλο; Γιατί ο Μανιαδάκης να μεταφέρει από την Ακροναυπλία μονάχα τον Π. Ρούσσο και τον Πορφυρογένη στην Κίμωλο, οι όποιοι είναι ανώτατα στελέχη του Κ.Κ.Ε. και συνεπώς, «ύποπτοι αποδράσεως» και δεν μετέφερε άλλους, πού ήταν απλά μέλη και μάλιστα άρρωστοι στις εξορίες και στα σανατόρια :

Όσοι έκαμαν την εποχή εκείνη στην Ακροναυπλία θα θυμούνται καλά τη συζήτηση πού έγινε εκεί, τότε, και θα θυμούνται εκείνο το χαρακτηριστικό, πού λεγόταν για τον Ρούσσο,  ότι έκαμε «μίση δήλωση».

Στην Μακρόνησο, τώρα, υπάρχουν μερικοί πού ξέρουν τα γεγονότα, πού αναφέρουμε και καλό θα είναι, «χάριν της ιστορίας», να ρωτηθούν από τα απλά μέλη και τούς συμπαθούντες τού Κ.Κ.Ε. σχετικά με τον Ρούσσο και την διαγωγή του την εποχή εκείνη. Μεταξύ αυτών, ας ερωτηθεί και ό Τάσος Κουλαμπάς. Επίσης στο Τρικέρη ας ερωτηθεί ή Κουλά Γεωργίου Σιάντου, πού «κάτι» ξέρει σχετικώς και έπειτα από τις απαντήσεις, πού θα πάρουν, ας βγάλουν μόνοι τους αβίαστα τα συμπεράσματα. 

Τελικά ρωτάμε!

Ποιος από τα στελέχη και μέλη τού Κ.Κ.Ε. θα δεχόταν να παραμείνει στο Κόμμα τη στιγμή, πού θα έβλεπε να διαγράφεται ή γυναίκα του, σαν «οππορτουνίστρια», γιατί αντιτάχτηκε στο διαμελισμό της Ελλάδας, στην  5η Ολομέλεια της Κ.Ε. τού Κ.Κ.Ε και πριν ακόμη απ’ αυτήν, για να διατηρήσει την εύνοια των ηγεμόνων και εξουσιαστών στο Π .Γ. της Κ.Ε. τού Κ.Κ.Ε. και για να διατηρήσει τούς τίτλους του στην ιεραρχία τού Κ.Κ.Ε. και τον τίτλο τού υπουργού της ψευτοκυβέρνησης τού συμμοριτισμού ;

Και όμως έφθασε και έως εδώ ο Ρούσσος, να προδώσει και τη γυναίκα του, που χάρις σ’ αυτήν αναδείχτηκε, για να διατηρήσει όλα αυτά. Αυτός είναι ο «Υπουργός» και το αναπληρωματικό μέλος τού Πολιτικού Γραφείου της Κ.Ε. τού Κ.Κ.Ε., Πέτρος Ρούσσος. Μισοδηλωσίας ή κάτι χειρότερο, και συγχρόνως υποτακτικός και δούλος και πράκτορας τού Κρεμλίνου, πού πασχίζει να «ξεσκλαβώσει» τα φυλακισμένα και εξόριστα μέλη τού Κ.Κ.Ε. και τον ελληνικό λαό από τον «άμερικανοαγγλικό ιμπεριαλισμό» και τον ελληνικό «μοναρχοφασισμό» . Και γι’ αυτά περιοδεύει τις Πρωτεύουσες των δορυφόρων της Μόσχας συμποσιαζόμενος και ευωχούμενος με τις «προσωπικότητες», τις άντάξιές του. Σαν τον Πορφυρογένη, Κόκκαλη, “Άννα Πάουκερ. κ.λπ. ωσότου βρει την τύχη τού συναδέλφου του «Υπουργού» των Εξωτερικών της Ουγγαρίας Ράϊκ, πού τού την εύχονται τα άπειρα θύματά του γρήγορη.

Αφιερωμένο εξαιρετικά…

Πώς βγάζουμε νοκ άουτ τους μετεωρολόγους

Ντροπής πράγματα…

«Φεύγω με πίκρα στα ξένα». Μαρινέλλα, Καζαντζίδης, Παπαγιαννοπούλου. Η Φουρέϊρα λείπει…

Ρε δεν λέτε που μας ενημερώνουνε κιόλας; Α, να μου χαθείτε

Προσφορά στην ιστορία της επιστήμης