ΦΛΩΡΙΝΑ. Η ΠΟΛΗ ΤΟΥ… ΜΙΣΟΥΣ

 

Ο Μακαριστός και πραγματικός Εθνάρχης  Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, σε μία ιστορική ομιλία του στις 3 Ιουνίου του 2006, είχε πει: «Η Μακεδονία, θα σώσει την Ελλάδα, γιατί κάποια Ελλάδα αποφάσισε να αυτοκτονήσει. Και η Μακεδονία είναι αυτή, που κρατάει ψηλά τα λάβαρα. Με την ιστορική μνήμη καθάρια. Χωρίς σκοπιμότητες, χωρίς υπολογισμούς, χωρίς έξωθεν εντολές, χωρίς υπαγορεύσεις. Γι’ αυτό καλό θα ήταν, όλοι οι Έλληνες, να έρχονται από καιρού εις καιρό στην Μακεδονία. Και να προσέχουνε πού πατάνε. Γιατί σε κάθε βήμα, μπορεί να πατήσεις χώμα ιερό. Μπορεί να πατήσεις έναν τάφο. Μπορεί να πατήσεις ένα λείψανο».

·        Γράφει ο Χρήστος Μπολώσης

Και είχε δίκιο ο μέγας Ιεράρχης. Η Δυτική Μακεδονία ήταν η κοιτίδα του Μακεδονικού Αγώνα. Από εκεί, με την Μάχη του Σαρανταπόρου,  ξεκίνησε η μεγαλειώδης εξόρμηση του Ελληνικού Στρατού κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους 1912 -13. Εκεί οι σκληρές μάχες της περιόδου 1946-1949 (Συμμοριτόπολεμος).

Σ’ αυτή την ευλογημένη και δοξασμένη γη, βρέθηκε η Ένωση Αποστράτων Αξιωματικών Στρατού (ΕΑΑΣ), για να τελέσει στη Φλώρινα το μνημόσυνο των πεσόντων σ’ εκείνη τη δραματική μάχη. 

Πολλοί προοδευτικοί της κακιάς ώρας, λένε ότι η ΕΑΑΣ, διοργανώνει «γιορτές μίσους». Ο δίσκος όμως του μνημοσύνου, άλλα λέει: «Υπέρ πεσόντων». Ας μας πουν αυτοί μία γιορτή «αγάπης» δικιά τους, που να αναφέρεται στους μαχητές και των δύο πλευρών. Βέβαια υπάρχει μια μικρή (;) διαφορά μεταξύ των δύο πλευρών. Η μια πολεμούσε για την κατάληψη  της εξουσίας και την πρόσδεση της Ελλάδος στο Σοβιετικό άρμα, ενώ η άλλη, η από δώθε, υπακούουσα στις εντολές της νομίμου κυβερνήσεως του κεντρώου πρωθυπουργού Θεμιστοκλή Σοφούλη, αγωνιζόταν,  και το πέτυχε τελικώς, να εδραιωθεί το δημοκρατικό πολίτευμα στη χώρα μας. Λεπτομέρειες…

Αυτά όσον αφορά την ιστορία. Την αληθινή ιστορία και όχι την «ιστορία για αγρίους»…

Ας μιλήσουμε όμως για  την Φλώρινα, η οποία βρίσκεται στην βόρεια εσχατιά της Ελλάδος, σε απόσταση περίπου 550 χιλιόμετρα από την Αθήνα, αν πας μέσω Λαμίας και δια της νέας Εθνικής οδού, Τρίκαλα, Γρεβενά, Κοζάνη, Φλώρινα. Η απόσταση ανεβαίνει στα 628 χιλιόμετρα, αν θελήσεις να κινηθείς μέσω Εθνικής Οδού στο δρομολόγιο  Αθήνα – Λαμία – Λάρισα – Βέροια – Κοζάνη – Φλώρινα.

Μπαίνοντας λοιπόν στην Φλώρινα, όπως σε όλες τις πόλεις της Βορείου Ελλάδος, αισθάνεσαι την ιστορία να ζωντανεύει. Την «ακούς». Την «βλέπεις». 

Και την βλέπεις (χωρίς εισαγωγικά τώρα) σε κάθε σου βήμα.  Την βλέπεις στα αγάλματα και τις προτομές των ηρώων της ιστορίας  μας. Εδώ οι Μακεδονομάχοι ο Φλωρινιώτης Λάκης Πύρζας, υπαρχηγός του Παύλου Μελά, ο Καπεταν Κώττας, ο Ίων Δραγούμης, ο Καπετάν Σούλιος, ο κρητικός Ιωάννης Καραβίτης, ο Στέφανος Γρηγορίου και βέβαια η μεγάλη μορφή της Χριστιανοσύνης που άφησε έντονο το αποτύπωμά του στην ακριτική πόλη, ο μακαριστός μητροπολίτης Αυγουστίνος Καντιώτης. Ακόμη το άγαλμα του Αριστοτέλη αλλά και η προτομή του Στρατηγού Νικόλαου Παπαδόπουλου του θρυλικού «Παππού» όπως τον αποκαλούσαν οι στρατιώτες του λόγω του χαρακτηριστικού μουστακιού του. Ο Παπαδόπουλος ήταν διοικητής της ΙΙ Μεραρχίας κατά την Μάχη της Φλώρινας. Και βέβαια ο Μακεδονομάχος και συγγραφέας Γιώργος Μόδης. Όλοι αυτοί και ίσως μερικοί άλλοι, που ίσως τους ξεχνάω ζωντανεύουν και μαζί τους ζωντανεύει και η ιστορία.  Σύγχρονη και λίγο παλιότερη. 

Μαζί με τις προτομές και τους ανδριάντες, είναι και ένα άλλο στοιχείο που κρατά ζωντανή της ιστορία μας. Τα ονόματα των οδών. Και εδώ ονόματα ηρώων, που είτε έδωσαν τη ζωή τους για την Πατρίδα, είτε τα φώτα τους για την Ελευθερία 

Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι η Φλώρινα δεν είναι μία σύγχρονη πόλη. Κάθε άλλο. Οι χιλιάδες φοιτητές που σπουδάζουν εκεί, φροντίζουν ώστε η περιοχή γύρω από τον Σακουλέβα, το γραφικό φλωρινιώτικο ποτάμι, να διατηρεί την ζωντάνια της και την μοντέρνα πλευρά της. 

Εδώ να αναφέρουμε κάτι σημαντικό, αλλά και ενδεικτικό του πώς βλέπουν την ιστορία και την συμφιλίωση οι δύο πλευρές.

Στο στρατιωτικό νεκροταφείο υπάρχει μία απλή και απέριττη μαρμάρινη  στήλη στην οποία αναγράφεται: «Αιωνία η μνήμη  των υπέρ πίστεως και πατρίδος πεσόντων». Αυτό μόνο. Λίγο πιο εκεί είναι το φαραωνικών διαστάσεων μνημείο που έχει στήσει το ΚΚΕ και στο οποίο υπάρχουν με μεγάλα γράμματα οι λέξεις «ΔΣΕ» και «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας» και στο βάθρο υπάρχει η επιγραφή: «Είναι αυτοί που νίκησαν τον θάνατο. Τιμή και δόξα στους μαχητές και τις μαχήτριες του ΔΣΕ» Υπογραφή:  ΚΕ/ΚΚΕ. Είναι φανερό ποιοί επιδιώκουν την λήθη και ποιοι καλλιεργούν το μίσος.

Και ενώ αυτά συμβαίνουν στη Φλώρινα, περί τα 57 χιλιόμετρα Δυτικά της, στις πλαγιές του όρους Βέρνον (Βίτσι), υπάρχει το χωριό Νυμφαίο (παλαιότερα Νιβέστα ή και Νέβεσκα), για το οποίο διαβάζουμε στην ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια Βικιπαίδεια: «Είναι ορεινός οικισμός (υψόμ. 1.350) που έχει χαρακτηρισθεί από το 1978 ως ‘’διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός’’. Υπάγεται στο Δήμο Αμυνταίου της Περιφερειακής Ενότητας Φλώρινας. Βρίσκεται στο νότιο άκρο του νομού Φλώρινας, στις ανατολικές κλιτύες του όρους Βέρνου, σε απόσταση 57 χλμ. από την πόλη της Φλώρινας μέσω του αυτοκινητοδρόμου 27 και του οδικού άξονα Ξινού Νερού.

Οι ταξιδιωτικοί οδηγοί το παρουσιάζουν ως ένα από τα δέκα ομορφότερα χωριά της Ευρώπης, ενώ στον παγκόσμιο διαγωνισμό της U.N.E.S.C.O. διεκδίκησε το Διεθνές Βραβείο Μελίνα Μερκούρη για την άριστη διαχείριση πολιτιστικού αποθέματος και φυσικού περιβάλλοντος. Ο οικισμός έχει μόνιμο πληθυσμό 132 κατοίκων σύμφωνα με την απογραφή του 2011».

Το γραφικό Νυμφαίο, οφείλει εν πολλοίς την σημερινή φήμη του στους Νικόλαο Μέρτζο και Γιάννη Μπουτάρη οι οποίοι, ως πρόεδροι της Κοινότητος (ο ένας παρέδωσε στον άλλο) ανέδειξαν την ομορφιά του και την ιστορία του.

    Στο σχετικό  ενημερωτικό πολύπτυχο διαβάζουμε:

«Κτισμένος σε υψόμετρο 1.350 μέτρα στις μικρές πλαγιές ενός οροπεδίου στο ανατολικό Βίτσι των Νυμφαίο είναι σήμερα ένας διατηρητέος παραδοσιακός οικισμός και αναγνωρισμένος ιστορικός τόπος. Θεωρείται μάλιστα ένας από τους 10 πιο όμορφους οικισμούς της Ευρώπης.

Η ιστορική παράδοση θέλει να συνοικίζεται τον 14ο μετά Χριστό αιώνα από Βλάχους οδίτες, λατινόφωνους δηλαδή φύλακες των σημαντικών οδικών διαβάσεων και αγωγιάτες στην περιοχή της Μακεδονίας, από τα χρόνια της ρωμαϊκής και έπειτα βυζαντινής αυτοκρατορίας. Κύρια μέσα βιοπορισμού για τους Νιβεστιάνους ήταν αρχικά η κτηνοτροφία και οι ληστρικές επιδρομές «κάτω» στα κτήματα του κάμπου, που είχαν αναγκαστεί να εγκαταλείψουν ότνα ήλθαν στα χέρια του Οθωμανού μπέη.

Τον 17ο αιώνα, οικισμός υποδέχθηκε πολλούς πρόσφυγες από τα βλαχόφωνα γειτονικά χωριά ύστερα από σφοδρές επιδρομές των Αλβανών, ιδιαίτερα από την Νικολίτσα και την Μοσχόπολη. Η εμπορική πείρα των Μοσχοπολιτών, η ενασχόληση με τις τέχνες και τα γράμματα και ιδιαίτερα η τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας που ανθούσε σ’ αυτά τα χωριά θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη του Νυμφαίου. Από ποιμενο-κτηνοτροφικός οικισμός, το Νυμφαίο θα αναδειχθεί σε ένα σημαντικό ορεινό βιοτεχνικό και εμπορικό κέντρο τριών χιλιάδων κατοίκων στα χρόνια της ακμής του (18ος – αρχές 20ου αιώνα)

Αξιοποιώντας τα προνόμια που τους είχαν δοθεί, την οχυρή τοποθεσία αλλά και τον πολυπράγμονα και αεικίνητο το χαρακτήρα τους ή την Νυμφαιώτες, δημιούργησαν μία ενωμένη απέναντι σε κάθε κίνδυνο κοινότητα (παρά τη διακρίσεις της) και ανέπτυξαν έναν ανθηρό πυρήνα αργυροχρυσοχόων και εμπόρων που ανοίχτηκε και συνδέθηκε με το δίκτυο των μεγαλύτερων εμπορικών δρόμων, σε Δύση και Ανατολή. Έτσι το Νυμφαίο ανέδειξε μέχρι και βαθύπλουτους εμπόρους του καπνού και του αιγυπτιακού βαμβακιού, ευεργέτες του τόπου τους, που κινούνταν σε όλες τις μεγάλες διεθνείς αγορές.

Σε αυτήν αέναη αδιάκοπη κίνηση των κατοίκων του, αλλά και στην επιστροφή τους πάντα στην πατρογονική εστία, που τροφοδοτούσαν διαρκώς με πλούτο και νέες  ιδέες των Νυμφαίο εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο κεφαλοχώρι, διοικητική έδρα και πρότυπο οικισμό, με αστικά χαρακτηριστικά».

Συνεχίζοντας, το φυλλάδιο αναφέρεται στους νεότερους χρόνους και την μεταμόρφωση του Νυμφαίου σε τουριστικό προορισμό,  ο οποίος έχει πλέον κηρυχθεί διατηρητέος. 

Αξιοσημείωτο είναι τι γεγονός, ότι στο Νυμφαίο έχει την έδρα του ο «Αρκτούρος», μία ΜΚΟ, που ιδρύθηκε το 1992 με στόχο την προστασία της άγριας πανίδας  και του φυσικού περιβάλλοντος.

Κοντά στα άλλα καμάρια του Νυμφαίου (Σπίτι του Νυμφαίου, Νίκειος Σχολή κ.λπ.) εξέχουσα θέση κατέχει ο Ιερός  Ναός του Αγίου Νικολάου, ο ο[οίος λειτουργεί συνεχώς από το1385. Βέβαια από τότε ο Ναός υπέστη πολλές αλλαγές, αλλά και καταστροφές, με πιο πρόσφατη αυτή της  νύχτας της 30ης Απριλίου του 1947, όταν οι «απελευθερωτές του ΔΣΕ» μετά από τριήμερη μάχη, πυρπόλησαν τον Ναό  και οι υπερασπιστές του, επτά χωροφύλακες και ένας στρατιώτης, έγιναν ολοκαύτωμα. Μνημείο αυτών υψώθηκε δίπλα στο κωδωνοστάσιο. Όμως χάρη στις προσπάθειες των κατοίκων αλλά και στις γενναίες συνδρομές ευπόρων Νυμφαιωτών  και όχι μόνον, ο Ι. Ναός, ανέκτησε την παλιά του αίγλη.

Αξιοσημείωτες είναι οι παραστάσεις ηρώων της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας,  που κοσμούν τον Νάρθηκα του Ναού

Σήμερα στον Ναό του Αγίου Νικολάου Νυμφαίου, ιερουργεί ένας φλογερός παπάς, ένας Παπαφλέσσας των καιρών μας, ο παπά- Γιάννης, ο οποίος αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να διατηρήσει την εκκλησία του στο ύψος που της αρμόζει.

…………………………………………………………………………………………………………………..

Φεύγοντας από τον νομό Φλώρινας, νοιώθεις γεμάτη την ψυχή σου με Ελλάδα και είσαι  βέβαιος ότι ετούτος ο Τόπος «Προόρισται να ζήσει και θα ζήσει».

·        Να συνεχίσουμε όμως και στις προσωπικότητες του ΚΚΕ, που μάλλον διαφωνούν με την τελευταία πρόταση

«Τά Κομμουνιστικά Κόμματα μεταχειρίζονται όλη τους την Επιρροή νά άποτραβήξουν άπό τόν άναρχιστικό τερρορισμό. Ή Επαναστατική τους συνείδησις αντιτίθεται τελείως σε αναρχικές πράξεις.

Ή πολίτικη δολοφονία είναι τό όπλο των πολιτικών μονάδων πού έχουν χάσει κάθε Επαφή μέ τις μάζες».

Γιώργης Δημητρώφ. (Βλέπε άρθρο του στον «Ριζοσπάστη» της 21ης Μαρτίου του 1925, σελίδα 3, στήλη) 

«’Η σημασία της κομμουνιστικής ηθικής σ’ αυτό ακριβώς βρίσκεται, ότι νεκρώνει τό θηριώδικο στον άνθρωπο, ξεριζώνει τά υπολείμματα άπ’ τά παληά ήθη, άντιπαραθέτει στό αστικό ψέμα καί στην ύποκρισία τή σοσιαλιστική τιμιότητα καί εύθύτητα, στον εγωισμό καί στον ατομικισμό την όμαδικότητα καί τη φιλία, στη μισανθρωπία τόν ανθρωπισμό, μπάζει στή καθημερινή χρήση των μαζών τό σοσιαλιστικόν κανόνα «όλοι για τόν ένα, ό ένας για όλους».

Α. Ι. Ζης, από το άρθρο του «Για την κομμουνιστική ηθική», ελληνική μετάφραση, σελ. 391, στήλη β΄. 

        Βασίλης  Μπατζώτας ή Φάνης

Στις αρχές τού 1944, εφθασε στην Αθήνα ένα παλιό στέλεχος τού Κ.Κ.Ε. Ερχόταν από τη Θεσσαλονίκη. Ώνομάζετο Δήμος Μαραγκός. Η καταγωγή του ήταν από την περιφέρεια τής Μεσσηνίας. Από τη Θεσσαλονίκη ήρθε εδώ με κομματικό σημείωμα, πού έλεγε ότι ήταν μέλος του Κομματικού Γραφείου περιοχής Μακεδονίας—Θράκης τού Κ.Κ.Ε. Συνδέθηκε μέ την Κομματική Όργάνωση Αθηνών (ΚΟΑ) καί αυτή τον τοποθέτησε προσωρινά στην 5η Κομματική Αχτίδα, ή οποία περιελάμβανε τις συνοικίες Καλλιθέας, Χαροκόπου, Π. Σφαγείων, Νέας Σμύρνης, Τζιτζιφιών, Παλαιού Φαλήρου, Γλυφάδας, Βούλας, Βουλιαγμένης κ.λπ.

Ό Μαραγκός είδε τον υπεύθυνο της Κομμουνιστικής Οργάνωσης Αθηνών (ΚΟΑ) Βασίλη Μπαρτζώτα, ο όποιος τού ανέθεσε την καθοδήγηση των «εξωκομματικών οργανώσεων» της περιφέρειας της 5ης Αχτίδας. Ό Μαραγκός ήρθε σε  επαφή με πολύ κόσμο έαμικό, πού, όταν θα διαβάσει αυτά πού γράφουμε, θα θυμηθεί πολλά γεγονότα από την εποχή εκείνη.

Όταν ο Μαραγκός «μπήκε στη δουλειά», είδε ότι στην 5η Αχτίδα δεν πήγαιναν καθόλου καλά τα πράγματα και προσπάθησε να διορθώσει τα «κακώς κείμενα». Δεν μπορούσε να καταλάβει, όπως έλεγε, γιατί να γίνονται τόσες εκτελέσεις από ανεύθυνα πρόσωπα στα Νταμάρια τού Χαροκόπου, πού «εξέθεταν» το Κόμμα. Επίσης παραξενευότανε, γιατί δεν έπαιρνε ποτέ απάντηση στις διαμαρτυρίες του, πού έκανε στην «Επιτροπή Πύλης» για διάφορα «στραβά», πού έβλεπε καί γιατί ή «πάρα-πάνω Καθοδήγηση» δεν κατέβαινε ποτέ στην Καλλιθέα να ζητήσει να δει μόνη της την εκεί κατάσταση.

Άρχισε να πιστεύει πώς φταίει ή «Γραμματεία» της 5ης Αχτίδας, καί άνοιξε μιά άγρια πολεμική εναντίον της. Στις συνεδριάσεις της αχτίδας, πού έπαιρνε και αυτός, μέρος «εκριτικάριζε» αυστηρά τον: υπευθύνους και επέμενε πάντα ότι έπρεπε να αλλάξουν τακτική. Ή «Γραμματεία» πάντα, δικαιολογούσε τον εαυτό της και απέδιδε στον Μαραγκό τάσεις «τροτσκιστικές» στις προφορικές εκθέσεις, πού έκανε στην υπεύθυνη της «Επιτροπής Πόλης» για την 5η Αχτίδα, τότε,  Καίτη Ζεύγου. Οι εκθέσεις αυτές έφταναν στον τότε Γραμματέα της ΚΟΑ Φάνη (Βασίλη Μπαρτζώτα). Ύστερα από πολλά διαβήματα του αποφασίστηκε να ζητηθεί από τον ίδιο τον Μαραγκό να εκθέσει τις απόψεις του. Πράγματι, έγινε μια συνάντηση τού Μαραγκού με τον Μπαρτζώτα καί τή Ζεύγου, όπου ό Μαραγκός τούς εξήγησε τί ακριβώς γινότανε στην 5η Αχτίδα και πόσο ζημίωναν το Κόμμα ορισμένα «στραβά» πού γινότανε εκεί.

Ό Μπαρτζώτας καί ή Ζεύγου τον άκουσαν και τον άφησαν να πιστέψει πώς σύντομα τα πράγματα θα «έμπαιναν στη θέση τους». Ό Μαραγκός παρόλο, πού ήταν αρκετά έξυπνος δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι, αντί να μπουν τα πράγματα στη θέση τους, θα έμπαινε αυτός στον τάφο.

Παρά τις υποσχέσεις τού Μπαρτζώτα και της Ζεύγου ή κατάσταση, όχι μόνον δεν εδιωρθώνετο, αλλά αντιθέτως χειροτέρευε μέρα τη μέρα σε σημείο πού ή ζωή, ή περιουσία και ή τιμή των κατοίκων των συνοικιών, πού «περιελάμβανε» ή 5η Αχτίδα βρισκόταν στα χέρια τού πρώτου τυχόντος κλέφτη και φονιά, πού «μπήκε» στην οργάνωση και έγινε «Οπλατζής».

Ήταν πλέον φανερό πώς το Κόμμα ολόκληρο και όχι ή Αχτίδα ήταν υπεύθυνο για τα εγκλήματα και τις λεηλασίες, πού, αντί να λιγοστεύουν, επολλαπλασιάζοντο. Ό Μαραγκός άρχισε να το καταλαβαίνει πια καλά αυτό. Όταν, από τότε, συναντούσε κανένα άγνωστό του «σύντροφο» κατεφέρετο εναντίον τού Μπαρτζώτα και των άλλων ήγετικών στελεχών.

’Όπως ήταν επόμενο, ό Μπαρτζώτας έμαθε τί έλεγε ό Μαραγκός εναντίον του και αποφάσισε νά τον «σωφρονίσει» και έδωσε τις κατάλληλες οδηγίες στον κατάλληλο άνθρωπο. Αυτός ήταν ό Κώστας Φαρμάκης, που τότε ήταν υπεύθυνος της ΟΠΛΑ (Οργάνωση Προστασίας Λαϊκού Αγώνα !…) Αθηνών. Πήρε την εντολή από τον Μπαρτζώτα να «τακτοποιήσει τη δουλειά τού Μαραγκού» με τον «καλλίτερο τρόπου.

Επλησίαζε ή Απελευθέρωση και ή Καλλιθέα ΕΛΑΣοκρατείτο. Ό Μαραγκός σαν «κάτι» να κατάλαβε και άρχισε να παίρνει μέτρα. Περνούσε ολόκληρο 24ωρο και δεν έβγαινε έξω από το σπίτι της αρραβωνιαστικιάς του, ’Όλγας, πού καθόταν στην οδό Δήμητρας, στην Καλλιθέα. Δεν ήταν βέβαια δύσκολο για την ΟΠΛΑ να τον «σωφρονίσει» και μέσα στο σπίτι της αρραβωνιαστικιάς του, άλλα δεν συνέφερε αυτό. Έπρεπε ο Μαραγκός να βρεθεί έξω από το σπίτι και ή ευκαιρία αυτή δεν άργησε. Λίγες μέρες μετά την απελευθέρωση της Αθήνας, όταν πλέον ό Μαραγκός είχε ησυχάσει, το Κόμμα τού παρήγγειλε πως τον ήθελε να τον ερωτήσει σχετικά με αυτά, πού είχε καταγγείλει. Ό απεσταλμένος «σύντροφος» τον πήρε και βγήκαν έξω από την Νέα Σμύρνη. Ό Μαραγκός ύστερα από αυτήν την «κομματική συνεργασία» δεν ξαναγύρισε στο σπίτι του. Μετά τρεις ήμερες αναζητήσεων ή αρραβωνιαστικιά του βρήκε το πτώμα του επάνω σε μια ράχη των λόφων, πού είναι πιο πέρα από το δασύλλιο της Νέας Σμύρνης.

Κανείς από τότε δεν ετόλμησε να ομολογήσει τούς πραγματικούς δολοφόνους τού άτυχου Μαραγκού. Ή αρραβωνιαστικιά του «πείστηκε» από τούς επιτήδειους τού Κόμματος ότι, όχι μόνον ό αρραβωνιαστικός της δολοφονήθηκε από τούς «Χίτες», άλλα και ότι και ή ίδια κινδύνευε από τους ίδιους «δολοφόνους» της X. Γι’ αυτό τη συμβούλευσαν να πάρει τα μάτια της, να κλείσει βαθειά τον πόνο της για το χαμό τού Δήμου της και να πάει στην Πατρίδα της, το Κιλκίς.

Ό Δήμος Μαραγκός έπεσε θύμα της… «άντιτρομοκρατικής» πολιτικής των ηγετών τού Κ.Κ.Ε. και συγκεκριμένως τον Βασίλη Μπαρτζώτα ή Φάνη, πού «αγωνιζότανε», «προστάτευε». και ήταν «υπεύθυνος» για την «τιμή», τη «ζωή» και τήν «λευτεριά» τού λαού της Αθήνας.

Ό Δήμος Μαραγκός όμως δεν είναι ούτε το πρώτο, ούτε το τελευταίο θύμα της εγκληματικής δράσης τού ανθρώπου, πού ή εγκληματικότητά  του τον ανέδειξε σε «υποστράτηγο» τού «Δημοκρατικού Στρατού» με την υπευθυνότητα τού Πολιτικού Επιτρόπου τού «Γενικού Αρχηγείου» του. Είναι ό άνθρωπος, πού καθοδήγησε όλους τούς εγκληματίες τού συμμοριτισμού και έφερε τις εγκληματικές καταστροφές στη χώρα μας και σκόρπισε το θάνατο σε χωριά και σε πόλεις της Ελλάδος και έκανε να μαυροφορέσουν χιλιάδες μαννάδες, γυναίκες και αδελφές τιμίων εργατών και αγροτών της χώρας μας.

Από το εξαιρετικό μπλογκ: Ρουκουμούκου. Κάτι ήξερε και ο Βολταίρος…

Σωστός…

Πφ! Ξενοφοβικοί

Το αποκηρύσσω μετά βδελυγμίας

Τιμή στους ήρωες του Πολυτεχνείου (το αποκηρύσσω κι΄ αυτό)

Αγάπες και λουλούδια, ζωή παραμυθένια…

(κι’ αυτό το αποκηρύσσω)

Μανία με την καθαριότητα αυτή η γυναίκα

Το αποκηρύσσω

Το αποκηρύσσω

Τους βγάζω το καπέλο!