Του Νίκου Γ. Μερτζάνη
Ήταν Μάρτιος του 2024, περίπου πριν από
έναν χρόνο, όταν στην ηλεκτρονική έκδοση του «Documento» δημοσιεύτηκε ρεπορτάζ
με τίτλο: «Τέμπη: Το πώς κάλυψαν τα ΜΜΕ το έγκλημα παίζει ρόλο για τη θέση
#107» – Τέσσερις φοιτητές δημοσιογραφίας μιλούν στο Documento».
Θα αναφέρω ορισμένα σημεία από το
δημοσίευμα αυτό όχι για να κουράσω τους αναγνώστες, αλλά για να δείξω την άποψη
της κοινής γνώμης για το επίπεδο της δημοσιογραφίας, των δημοσιογράφων και της
ελευθερίας του Τύπου πριν από έναν χρόνο. Να θυμίσω ότι η αλήθεια είναι το
ζητούμενο πάντα. Και τότε και τώρα.
Αντιγράφω, λοιπόν, από το συγκεκριμένο
δημοσίευμα: «Σε αυτήν τη δυστοπική συγκυρία για την κατάσταση της
δημοσιογραφίας στη χώρα φοιτήτριες και φοιτητές γεννημένοι το 2000, το 2002 και
το 2005, που αγαπούν και σπουδάζουν τη δημοσιογραφία, μιλούν εφ’ όλης της ύλης
και χωρίς μισόλογα στο “Documento” για την κατάσταση των ΜΜΕ, ενώ εξηγούν γιατί
θέλουν ακόμη να γίνουν δημοσιογράφοι, σε πείσμα των χαλεπών καιρών. Είναι όλοι
μέλη της γενιάς των πολλαπλών κρίσεων και συμφωνούν πως η κρίση της ενημέρωσης
στη χώρα μας συνδέεται άμεσα με την κρίση της δημοκρατίας».
Να πάμε και λίγο στα συμπεράσματα των
τεσσάρων φοιτητών; Σε αυτά που είπαν και στην επιχειρηματολογία που ανέπτυξαν
για να αποδείξουν το χαμηλό επίπεδο της δημοσιογραφίας στην Ελλάδα, γιατί δεν
πρέπει οι εξάρσεις κανονικότητας σε ένα τοπίο παραλογισμού να μας κάνουν
αισιόδοξους, αλλά να μας προβληματίζουν.
Και εξηγώ: Τις τελευταίες ημέρες, αρχής
γενομένης από την ημέρα της συνέντευξης του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη
στον τηλεοπτικό σταθμό Alpha και στον Αντώνη Σρόιτερ και ακολούθως σε
τηλεοπτικές εκπομπές, όπου τα κυβερνητικά στελέχη προσπάθησαν να αρθρώσουν ένα
νέο αφήγημα, έχοντας χάσει αυτό που παπαγάλιζαν επί δύο χρόνια για την τραγωδία
(ή έγκλημα ή δυστύχημα, μπορεί ο καθένας να χρησιμοποιήσει όποια λέξη προτιμά),
είδαν τους δημοσιογράφους που είχαν απέναντί τους να τους κάνουν «κανονικές
ερωτήσεις» και το «ρετάρισμα» ήταν ομαδικό. Αυτή η κανονικότητα στην
αντιμετώπιση υπουργών και βουλευτών της κυβερνητικής πλειοψηφίας είχε
αποτέλεσμα να αρχίσουν οι διθύραμβοι για τους δημοσιογράφους που απλά έκαναν τη
δουλειά τους αυτήν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Έλληνες είμαστε,
ενθουσιαζόμαστε εύκολα και ακολούθως απογοητευόμαστε το ίδιο εύκολα, αλλά να
υπάρχει κι ένα όριο.
Το ίδιο θέμα εξέταζε πριν από έναν χρόνο
το διαδικτυακό «Documento» όσον αφορά την ελλιπή (τουλάχιστον) κάλυψη από τα
ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους, για το ίδιο θέμα που σήμερα «δρέπουν δάφνες» οι
δημοσιογράφοι.
Τα Τέμπη
Επιστρέφω στα λεγόμενα των τεσσάρων σπουδαστών
δημοσιογραφίας, που μίλησαν πριν από έναν χρόνο στο «Documento» και παραθέτω
ορισμένα από αυτά, χωρίς να χρησιμοποιώ τα ονόματά τους: «Το πρόβλημα αυτό
ανέδειξαν θέματα όπως το έγκλημα των Τεμπών και η υπόθεση των υποκλοπών.
Θυμηθείτε πώς τα κάλυψε η πλειονότητα των ελληνικών μέσων ενημέρωσης. Δεν τα
ανέδειξαν ως θέματα, ενώ στο εξωτερικό ήταν πρώτες ειδήσεις και τα δύο για
μεγάλο διάστημα».
«Η Μ.Ν., σχολιάζοντας την κατάσταση των
ΜΜΕ στη χώρα, τη θεωρεί “αποκαρδιωτική αλλά και αναμενόμενη, καθώς συμβαδίζει
άψογα με τα πρότυπα απονομής δικαιοσύνης και (α)διαφάνειας της πολιτικής
εξουσίας. Από την τηλεόραση μέχρι και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τη
βιαιότητα της είδησης πλέον την ξεπερνά ο τρόπος προσέγγισης και παρουσίασης
από τους δημοσιογράφους. Η απογοήτευση και η οργή είναι αναπόφευκτες απέναντι
στα διάφορα ‘pass’ και στην υποβάθμιση της νοημοσύνης του λαού, απέναντι στη
δαιμονοποίηση του φοιτητικού κινήματος, τη συγκάλυψη ή διακωμώδηση εγκλημάτων
έμφυλης βίας κ.ά.”.»
Και συνεχίζω με τα συμπεράσματα των
φοιτητών, όπως δημοσιεύθηκαν πέρυσι, για το είδος της δημοσιογραφίας που
έχουμε, τις τελευταίες θέσεις στην παγκόσμια κατάταξη και τι φταίει: «Για τους
φοιτητές και μελλοντικούς δημοσιογράφους οι λόγοι που κατέταξαν την Ελλάδα στην
107η θέση και τώρα στην 88η είναι απλοί, με πρώτο την κάλυψη του δυστυχήματος
των Τεμπών: “Όταν δεν αναδεικνύεται μια τραγική είδηση όπως το έγκλημα στα
Τέμπη, διότι στόχος σου είναι η συγκάλυψη ενός σφάλματος με ονοματεπώνυμο και
πολιτική θέση, κι όταν δεν υπηρετείς τη δημοσιογραφική δεοντολογία, φτάνεις στο
χάλι μας”».
Αυτές οι απόψεις κυριαρχούσαν έως πριν από
λίγες ημέρες. Όλα άλλαξαν μετά τις δυναμικές και μαζικές κινητοποιήσεις στις
πλατείες όλης της Ελλάδας. Οι αποκαλύψεις και οι «αποκαλύψεις» (καθώς πολλές
από αυτές είχαν ήδη αποκαλυφθεί από ΜΜΕ και δημοσιογράφους που έκαναν τη
δουλειά τους και τα προηγούμενα χρόνια), άρχισαν να διαδέχονται η μία την άλλη.
Η ελπίδα που εκφράζω είναι να συνεχιστεί η κανονικότητα στην ελληνική
δημοσιογραφία…
Δεν υπάρχουν σχόλια