ΎΒΡΙΣ-ΆΤΙΣ-ΝΕΜΕΣΙΣ-ΤΗΣΙΣ (ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΧΑΡΗ ΚΑΤΣΙΒΑΡΔΑ)

 

Η εθνική τραγωδία δεν απαλύνεται με ευχολόγια, ή με συνθήματα, δήθεν πεζοδρομίου, όπως η πολύφερνη κατ’ επίφαση «δημοκρατική», μεταπολίτευση, έχει συνηθίσει καθότι εν προκειμένω ομιλούμε, ματά συντριβή καρδίας απλούστερα δια την ανθρώπινη ζωή, την ύπατη και ύψιστη αξία του Πολιτισμού, δίκην της προστασίας της οποίας έχουν τα πάντα οικοδομηθεί.

Τούτο δε το λέγω, εις τον αντίποδα, άνευ να διακατέχομαι εκ διαθέσεως αρνήσεως περί των εν γένει κινητοποιήσεων, ως μία δυναμική μορφή και μείζονα έκφανση ουσιαστικής διαμαρτυρίας και απτής αποδείξεως ότι το σύστημα ανθίσταται και κοχλάζει συλλήβδην αλλά δια τον ελλοχεύοντα κίνδυνο ότι ενδεχομένως ο τρόπος αυτός αντιμετώπισης ενός τοσούτον ερριζωμένου πολιτικού προβλήματος, δηλονότι επιτάσσεται εκ των περιστάσεων να επιλυθεί αμμελητί, χαίνει και χρονίζει ανεπούλωτο, ένεκεν και συνεπεία σωρείας αγκυλώσεων και εξυπηρετήσεως σωρείας ιδιοτελών σκοπιμοτήτων.

Είναι λοιπόν πρόδηλο, ότι τα συλλαλητήρια και οι κινητοποιήσεις δεν εξαρκούν αμιγώς ως μέσα ικανά και πρόσφορα, ούτως ώστε να παράξουν το ουσιαστικό αποτέλεσμα ακριβώς, δια τον λόγον ότι κηδεμονεύονται υπό του κατεστημένου και οι ως άνω εκδηλώσεις, απλώς επενεργούν ισχνά εις το συλλογικό υποσυνείδητο ως κύμβαλο αλαλάζον, δηλαδή ως μία συλλογική πλην μην συνεχόμενη και λίαν ασύνδετη δράση εναντίωσης προς τον σιδηρούν σύστημα το οποίο επιχαίρει τέτοιους είδους θνησιγενείς και άπαξ λαμβάνουσες χώρα διαδηλώσεις.

Εν άλλοις λόγοις, απεδείχθη, την παρελθούσα Τετάρτη 08-03-2023, ότι η εθνική τραγωδία, απετέλεσε απλώς την θρυαλλίδα εκρήξεως ενός κινήματος αντιδράσεως όχι με πρόθεση ενότητας η κεντρικό πρόταγμα την παύση τέτοιου είδους φαινομένου εις το μέλλον ή ενδεχομένως την άρση και παράλειψη αυτών καθώς και την άμεση παραδειγματική τιμωρία των εμπλεκομένων, ακριβώς  δια να σεισθεί και να κλονισθεί το σύστημα, αλλά ευκαιριακής προβολής των σφέτερων, ακαίρων και ατόπων αιτημάτων των, εξ αφορμής της μνήμης των αδίκως δολοφονηθέντων συμπολιτών μας.

Είναι λοιπόν κατάδηλο, ότι καταστήκαμε κοινωνοί εικόνων απείρου κάλλους, όπως εν τοιαύτη περιπτώσει, των προσφιλών δικαιωματιστών,  των υποστηρικτών της παγκοσμιοποιήσεως, των πρεσβευτών των διαφόρων κοινωνικών κινημάτων, των φερομένων αναρχικών αλλά ασφαλώς και την πρωτοκαθεδρία των κοινοβουλευτικών κομμάτων, τα οποία σφετερίστηκαν τις ως άνω κινητοποιήσεις, προβάλλοντας ως αίτημα το «ταξικό μίσος», συνθήματα κατά του έθνους, με αποτέλεσμα οι εκδηλώσεις αυτές «μνήμης» να μετασχηματιστούν στυγνώς εις παρελκυστικό κέλευσμα και έναυσμα απλώς ασκουμένης φαιάς και μελαίνης προπαγάνδας, των εκάστοτε ιδεοληψιών.

Η αποθαρρυντική κατάσταση καθίσταται η βεβήλωση και ο βανδαλισμός ιστορικών μνημείων, η καταστροφή εμπορικών ιδιωτικών καταστημάτων, αλλά κυρίαρχη θέση διαδραμάτισε ανυπερθέτως η λεηλασία της τιμητικής μαρμάρινης επιγραφής, εις τον τόπο του μέχρι τούδε ανεξιχνίαστου εγκλήματος στυγνής δολοφονίας των προσώπων της τότε Marfin, εν έτει 2010, από τους «προστατευόμενους» του βαθέους Κράτους, ανεπίτρεπτο γεγονός το οποίο μόνον υπερεκχειλίζοντα αποτροπιασμό μας κομίζει μακράν.

Τα ως άνω στοιχεία συνάγονται αιτιωδώς εκ των γεγονότων, αποδεικνύοντας πανηγυρικά και αιτιωδώς ότι η Ελλάς έχει βυθιστεί εις το χάος των ανθελλήνων και των εμμίσθων, τελούντων πασιδήλως, εν διατεταγμένη υπηρεσία, εγκαθέτων προσώπων σκοτεινών διευθυντηρίων, προκειμένου να εξυπηρετηθούν συγκεκριμένος εσμός των συμφερόντων του κατεστημένου.

Οσάκις κανείς αντιμετωπίζει τέτοιου είδους φαινόμενα αντιλαμβάνεται το ατελέσφορο του εγχειρήματος και την αλυσιτέλεια, ότι  ο λαός αυτός, ίνα εξοβελίσει την ενδημούσα λοιμική «του διαίρει και βασίλευε» καθώς και την παθογένεια του ριζικού ανθελληνισμού απαιτείται ακόμη αιώνες, καθότι η κοινωνία συσκοτισμένη και συγχυσμένη, άγεται και φέρεται από το πολιτικό κατεστημένο, απλώς μεταλλαγμένου υπό το χρώμα άλλου μανδύα, πρόκειται δια το αλλοτριομορφοδίαιτο κατεστημένο, το οποίο παραλλάσσεται ευέλικτα και κατά το δοκούν, ακριβώς δια να υπονομεύσει οιαδήποτε υγιή κίνηση και πράξη αντιδράσεως προς μία αδαή κοινωνία η οποία αρέσκεται να αντιδρά, προεχόντως και κυρίως, ως ευνουχισμένη υδαρή μάζα.

Εν κατακλείδι, οσάκις, τα πολιτικά κόμματα ιδιοποιούνται τον ανθρώπινο πόνο, διώκοντας οιαδήποτε ακηδεμόνευτη και ελεύθερη φωνή ουσιαστικής αντίστασης, η κατάσταση καθίσταται απολύτως ελεγχόμενη καθόλα άνευρη  και αμέσως ευθυγραμμιζόμενη με το πολιτικό κατεστημένο, το αυτό συνέβη λίαν προσφάτως,, με την σιδηρά επιβολή του απάνθρωπου και αντισυνταγματικού υποχρεωτικού εμβολιασμού, επί ποινή περιθωριοποιήσεως και εκτοπισμού εκ της κοινωνίας των αντιφρονούντων δια του στίγματος του κοινωνικού μιάσματος, ανεξαρτήτως του λόγου, ότι μετέπειτα το σύστημα αναδιπλώθηκε ένεκεν και συνεπεία των ραγδαίων εξελίξεων.

Συνελόντι ειπείν, Πόλις εάλω, καθότι οι δολοφονημένοι συλύονται από τους ψευδεπίγραφους δημοκράτες, οι οποίοι προσβάλλουν τραχέως την μνήμη των κυθυβρίζοντας τους τεθνεώτες κεκοιμημένους αδελφούς μας, κατά τρόπο ανίερο και ανόσιο εν ονόματι της Δημοκρατίας, ως εκ τούτου, δια των σεσημασμών πορειών, επετεύχθη απλώς μία οπή επί του ύδατος άνευ ετέρου τινός. Η ρήξη δέον όπως καταστεί ευθεία και πολιτικά βαθεία έξωθεν από τις βακτηρίες και θεραπαινίδες του σηψαιμικού κατεστημένου το οποίο ενεργεί παρασκηνιακά ως εκπυρσοκροτητής μίας κοινωνικής βαλβίδας εκτονώσεως καθότι εν Ελλάδι το κράτος δρα εν ταυτώ και ως παρακράτος και τανάπαλιν.

Η πανθομολογούμενη εθνική τραγωδία και η συνεπακόλουθη ανείπωτη θλίψη η οποία συνεπέφερε η στυγνή και εν τη κυριολεξία δολοφονία των συμπολιτών μας, ένεκεν και συνεπεία, των δια παραλείψεως χρόνιων οφειλομένων ενεργειών διαχρονικώς, υπό των διαφόρων κυβερνήσεων, επιβεβαιώνει, το γεγονός ότι το ανάλγητο ανθελληνικό Κράτος επιτίθεται κατά των πολιτών και του έθνους.

Το ιδιόμορφο μόρφωμα, του Ελλαδικού Κράτους, συνιστά ένα οιονεί καρκίνωμα, το οποίο ουδόλως σέβεται τον Ελληνικό λαό, δρα ως λάφυρο των εξωεθνικών δυνάμεων, το οποίοι διοικείται από εγχώριους έξωθεν εντεταλμένους μισθοφόρους, οι οποίοι διαχέουν και εφαρμόζουν εις όλο το μήκος και πλάτος της Πολιτείας και της Κοινωνίας την Βούλησή τους.

Η Ελλάς δεν ανήκει δυστυχώς εις τους Έλληνες, έχει περιαχθεί εις χείρας τρίτων, υπαίτιων δια τις διάφορες προδοσίες του Ελληνικού έθνους και την εγκατάσταση κερκοπορτών και δουρείων ίππων ως προς την εξέλιξη του έθνους μας.

Παρά ταύτα, ενώ εισέτι όζει η δεδικαιολογημένη αγανάκτηση των κοινωνίας και η οσμή της νωπότητας του αδικοχαμένου αίματος των συμπολιτών μας, η σιδηρά πολιτεία δια των πραιτοριανών της σκυλέυει, συλύει και προσβάλλει την μνήμη των τεθνεώτων βεβηλώνοντας τα σκηνώματά τους, δια της αποστολής κατευθυντήριων γραμμών και οδηγιών ιδίως ως προς τα Μ.Μ.Ε, υπό του ΕΣΡ, να προσέχουν την εκφορά του λόγου τους, ως προς την διαχείριση του ακανθώδους ζητήματος των αμαξοστοιχειών, επί τω τέλει να περιφρουρηθεί δήθεν η μνήμη των νεκρών.

Η ως άνω σύσταση συνιστά μία υποκριτική μεθόδευση, επιμελώς δρομολογημένη, άνωθεν, προκειμένου να αποσοβηθεί η διάχυση των ευθυνών προς την παρούσα κυβέρνηση ούτως ώστε να αποφευχθεί η υπέρμετρή εκλογική φθορά και η αφτιασίδωτη και ανεπιτήδευτη αποκάλυψη της πάσης αληθείας, διότι εις αντίστοιχα έτερες περιπτώσεις όπου οι δημοσιογράφοι εγκαθιστούν τηλεοπτικά δικαστήρια διαπομπεύοντας προσωπικότητας δια της δόλιας διασποράς ψευδών ειδήσεων, καταλύοντας παν ψήγμα νομιμότητας, ουδείς κανείς ενδιαφέρθηκε από τους σημερινούς αυτόκλητους διαπρύσιους αστυνόμους της ελευθερίας του λόγου, διότι ούτως, διευκολύνεται, κατά το δοκούν και κατά περίσταση, ολοτρόπως το σύστημα.

Είναι πρόδηλο ότι η δημοκρατία εν τη Πατρίδι μας, πνέει τα λοίσθια, καθότι η ελευθερία του λόγου στραγγαλίζεται και συνακολούθως επιβάλλεται ένα απέραντο ιδεολογικό απαρτχάιντι, δια του οποίο η ελευθέρα έκφραση ή διάδοση των ιδεών και των απόψεων, λογοκρίνεται ιταμώς, υπό την απειλή εξοντωτικών οικονομικών προστίμων.

Ορούμε δηλαδή την ύπαρξη ενός εκβιαστικού συστήματος, το οποίο υπό ένα θεσμικό μανδύα, δημοκρατίας, δρα ως μαφιόζικη σέκτα, η οποία εκβιάζει στυγνά, εν ονόματι της ελευθερίας, τους δημοσιογράφους, να σιωπήσουν, αποκρύπτοντας την αλήθεια, εκβιάζοντας τους με επιβολή ποινών.

Εις αυτό το μήκος κύματος, κινούνται θεσμικά και άλλοι φορείς οι οποίοι υπό την απειλή πειθαρχικών ποινών καλούν τους Δικηγόρους να μην πράξουν τούτο εις το οποίο έχουν δώσει όρκο, δηλαδή να ερευνήσουν εις βάθος την υπόθεση, διότι κάποιοι οχλούνται.

Τα ως άνω παρακμιακά φαινόμενα συνάδουν σε χώρες του Τρίτου Κόσμου, αποικιακού χαρακτήρα, καθώς και σε στυγνές δικτατορίες όπως η Βόρεια Κορέα και όχι σε έθνη κράτη Συντεταγμένα τα οποία ασπάζονται τον πολιτικό φιλελευθερισμό και την Δημοκρατία.

Η ύβρης όμως τοιαύτη κατά των τεθνεώτων εξ υπαιτιότητας της πολιτείας και η εργαλειποίηση των θεσμών, δια να μην δικαιωθούν οι ψυχές των συμπολιτών μας, δια της απολύψεως της αλήθειας θα επιφέρει την άτη και νομοτελειακά θα αγάγει το διεφθαρμένο τούτο σηψαιμικό σύστημα εις την πλήρη αποσύνθεσή του και διάλυσή του εξ ων συνετέθη, συνεπιφέροντας την νέμεση και τη τήσιν.

Η ανείπωτη αυτή τραγωδία και οι οιμωγές των αδικοχαμένων νέων μας και εν γένει συναθρώπων μας, ουδαμώς θα εξαγνίζει ή θα εξιλεώσει τα αιματοβαμμένα χέρια των δολοφόνων του συστήματος, αλλά ούτε και θα του επιτρέψει να εξακολουθήσουν να επιτύχουν το δαιμονικό ανθρωποβόρο, ανθελληνικό έργο της κατά του έθνους, της αλήθειας και εν γένει της Πολιτείας.

Ο ολετήρας της Νέας Τάξης πραγμάτων θα προσκρούσει εις την εθνική αντίσταση κατά της σύγχρονης τυραννίας, δεν ορρωδούμε προ ουδενός, εγείρουμε το λάβαρο της επανάστασης κραυγάζοντας εκ βαθέων της ψυχής μας, το γε νυν έχον, νυν εν παντί και πάντοτε και υπέρ πάντων ο αγών, πάλαι τε και επ’ εσχάτων, άχρι εσχάτων διότι : «Πιστεύω ότι το ωραιότερο άσμα κάθε πραγματικού αγωνιστή είναι ο επιθανάτιος ρόγχος μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα της τυραννίας.» -Αλέκος Παναγούλης, Απολογία στο έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών, 7.11.1968-

Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς

Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω