Η διαφθορά της δικαιοσύνης καθίσταται
παροιμιώδης δια το γεγονός ότι επιστρατεύει κατά το δοκούν και επιλεκτικά την
ευαισθησία της δια να συγκαλύψει τις πομπές της καθώς και την καθολική υποταγή της, εις την εκάστοτε
καθεστωτική κρατική εξουσία της πολύφερνης εκασταχού εκτελεστικής εξουσίας.
Η υπερεκχειλίζουσα υποκρισία της «ακηλίδωτης» δικαιοσύνης προκαλεί θυμηδία δια
των στεντόρειων δήθεν δηλώσεων της όπου τα όργανά της (η ένωση Εισαγγελέων και
Δικαστών έσπευσαν) σπεύδουν δήθεν να
προασπίσουν το κύρος της, αντικρούοντας την επιχειρηματολογία της κοινής γνώμης
περί της άνωθεν υπαγόρευση της
ετυμηγορίας των αποφάσεων προς την δικαιοσύνη, όπως εν προκειμένω όπου
υπεδείχθη η αναστολή την εκτέλεση της ποινής του καταδικασθέντος εις 12ετή
κάθεριξη, σκηνοθέτη κ Λιγνάδη, άχρι της
εκδικάσεως της εφέσεως.
Εν τοιαύτη περιπτώσει να διαχωρίσουμε
με σαφήνεια και υπευθυνότητα τα εξής :
ότι εις τον αντίποδα αποκηρύττω τον
δημαγωγικό λαϊκισμό της μάζας περί δίκαιης δίκης η οποία επιλεκτικά εθίγη δια
της αποφάσεως αυτής αλλά, (περί των ηθοποιών ο λόγος) κατέστησαν γηθοσύνως και
εκουσίως μέρος της προπαγανδιστικής εκστρατείας της πανδημίας, υπό τις
ερπύστριες της οποίας συνομολόγησαν προς
την καταστρατήγηση των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών της ανθρώπινης
αξίας.
Εν άλλοις λόγοις, η δικαιοσύνη
απονέμεται βάσει του θετικού δικαίου και δεν διολισθαίνει προς λαϊκό
δικαστήριο, εν τοιαύτη περιπτώσει το μείζον καθίσταται η μεροληπτική
μεταχείριση του εν λόγω δικτυωμένου σκηνοθέτου, με υψηλά ιστάμενα πρόσωπα του
πολιτικού κατεστημένου, υπό των δικαστών, όπου εξ αντιδιαστολής, εις ετέραν
περίπτωση, εάν επρόκειτο αντιστοίχως δια έναν απλό δράστη (εγκληματία του
κοινού ποινικού δικαίου) άνευ δημοφιλούς συνηγόρου υπερασπίσεως, η δικαιοσύνη
θα επιδείκνυε τα ίδια αντανακλαστικά;
Πολύ φοβούμαι πώς όχι, διότι η
διεφθαρμένηςδικαιοσύνη εν Ελλάδι, παρεκτός φωτεινών εξαιρέσεων, υπόκειται εις
τις άνωθεν εντολές, γεγονός το οποίο βιώσαμε εκ του σύνεγγυς και κατ’
εξακολούθησιν δια των αλλεπάλληλων αποφάσεων των Δικαστηρίων περί της στανικής
και αναγκαστικής εν ταυτώ επιβολής του υποχρεωτικού εμβολιασμού προς τους
υγειονομικούς.
Άρα λοιπόν, καθίσταται βέβαιη κατά την
υποκειμενική μου γνώμη, η ωμή άνωθεν παρέμβαση προς την έκβαση της επίμαχης
δίκης, διότι εις μία αντίστοιχη περίπτωση μετά αυτά περιστατικά και με άλλους όμως άσημους δράστες και μη δημοφιλείς,
συνηγόρους το Δικαστήριο θα αποφάσιζε παντελώς διαφορετικά.
Η πρακτική των δύο μέτρων και των δύο
σταθμών συνιστά αδιαμφισβήτητο γεγονός, τούτο δε το διαπιστώνει κανείς εκ της
καθημερινής δικαστηριακής πρακτικής όπου οι δικαστές διυλίζουν τον κώνωπα και
καταπίνουν την κάμηλο, εξαντλώντας την ως κύμβαλα αλαλάζοντας της δικαιοσύνης,
την αυστηρότητα εις τους καθημερινούς πολίτες επιδιδόμενοι εις δήθεν μαθήματα
φληναφηματολογικής ηθικιστικής ρητορικής, προς τους καθημαγμένους πολίτες, πλην
όμως δια ακανθώδη ζητήματα όπου εμπλέκεται
« η μαφία» των κομμάτων, οι «σκληροτράχηλοι» δικαστές και Εισαγγελείς
ποιούνται την νήσσαν, ευθυγραμμιζόμενοι με τις άνωθεν εντολές απομπολώντας
στυγνώς και ιταμώς πάν ψήγμα ηθικής και δικαίου.
Η στυγνή κομματοκρατία εις τους
δικαστές και ο κομματικός συνδικαλισμός διαβρώνει την ανεξαρτησία της
δικαιοσύνης και πυροδοτεί έτι περαιτέρω το ήδη τεταμένο κλίμα εις τους κόλπους
της κοινωνίας όταν δήθεν αυτοαναγορεύεται ως άμεμπτη εν είδει «αθώας περιστεράς»
και με δακρύβρεκτες ανακοινώσεις διατείνεται περί της περιφρουρήσεως των θεσμών
και της δικαιοσύνης.
Γέλωτα δε προκαλεί το ύφος των δικαστών
περί της προάσπισης του Συντάγματος και των ατομικών δικαιωμάτων των πολιτών
όταν σιώπησαν δια την ανοσιούργημα του υποχρεωτικού εμβολιασμού και την
αναστολή χιλιάδων υγειονομικών, ή δια τις βίαιες προσαγωγές και συλλήψεις των,
επειδή ασκούσαν το σύννομο δικαίωμα του συναθροίζεσθαι ποιώντας ειρηνικές
πορείες διαμαρτυρίας και συλλαλητήρια προς σκοπό διαμαρτυρίες δια την κατάφωρη
παραβίαση των θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών τους.
Εν κατακλείδι η όζουσα σήψη της
δικαιοσύνης και το υφιστάμενο διάτρητο
πολιτικό σύστημα, υποδηλώνει ευθέως το εκ βαθέων έλλειμα της δημοκρατίας
αναδεικνύοντας τους πρωταίτιους, ήτοι τους ηθικούς αυτουργούς της κατάλυσης των
θεσμών, της χειραγώγησης της δικαιοσύνης και της ποδοπάτησης του Συντάγματος.
Συνελόντι οι πραξικοπηματίες των
θεσμών, οι οποία ασκούν ωμή θεσμική βία, διαδραματίζουν τον ρόλο πολιτικών και
δικαστών, κατά τούτο συνάγεται αιτιωδώς, ότι δυστυχώς ο τόπος δεν έχει καμία ελπίδα, λόγω της
παρακμιακής αποσυνθέσεως και της δυσώδους οσμής πολυοργανικής ανεπάρκειας εις
την στυγνή και ιδιότυπη βδελυρή δικτατορία εις την οποία ζώμεν.
Χαράλαμπος Β Κατσιβαρδάς
Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
Δεν υπάρχουν σχόλια