«Πριν να βγούμε στο πάνελ, περνούσαμε όλοι από το
μακιγιάζ, να μας βάλουν λίγη πούδρα στο πρόσωπο για να μην γυαλίζουμε στο φακό.
Θυμάμαι την πρώτη φορά. Ήταν άλλοι τρεις, βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του
ΚΚΕ. Καθισμένοι στο σαλονάκι περιμένοντας τη σειρά τους να πουδραριστούν,
συζητούσαν. Πολιτικά, θα νομίζετε. Όχι! Συζητούσαν ήρεμα και χαλαρά, προσωπικά
θέματα, σαν παλιόφιλοι, που συναντιούνται και τα λένε τακτικά στο καφενείο: “Τι
έγινε, ρε συ, τελικά με κείνη την περίπτωση που μου έλεγες τις προάλλες;
Προχώρησε;”
Χάρηκα κι εγώ. Ευτυχώς, σκέφτηκα, έπεσα σε
πολιτικούς που έχουν καλές σχέσεις μεταξύ τους, άρα θα κάνουμε πολιτισμένο
διάλογο. Μπήκαμε στο πλατώ, καθίσαμε σεμνά στις καρέκλες μας, μας έβαλαν τα
μικρόφωνα, και το ευχάριστο κλίμα συνεχιζόταν - χα χα, χου χου, γελάκια,
πλακίτσες. Μέχρι που βγήκαμε στον αέρα. Τι μεταμόρφωση ήταν αυτή! Πώς τα
κολλητάρια μεταλλάχθηκαν εν ριπή οφθαλμού σε μαινάδες έτοιμες να κατασπαράξουν
η μία την άλλη;
- Σας καταγγέλλω γιατί εξαπατήσατε τον ελληνικό
λαό!
- Εμείς; Εσείς τον εξαπατήσατε! Δεν ντρέπεστε!
Φαινόταν ότι στο τσακ ήταν να αρπάξει ο ένας τον
άλλον από τον λαιμό. Κάτι προσπάθησα να πω κι εγώ για την υπερφορολόγηση, με
κατακεραύνωσαν όλοι μαζί ως ανάλγητο νεοφιλελεύθερο που δεν ξέρει ότι το κράτος
έχει έξοδα, και συνέχιζαν να σφάζονται on camera. Μέχρι που τέλειωσε η εκπομπή.
Και, ω του θαύματος, το ουράνιο (δημοκρατικό) τόξο ξαναβγήκε στον ορίζοντα του
studio: φιλαράκια ξανά. Χτυπήματα στην πλάτη, κατευόδια: «άντε ρε, να είσαι
καλά, τα ξαναλέμε.» Είχα πάθει σοκ. Έπαιζαν θέατρο. Εντελώς επαγγελματικά.
Εντελώς ξεδιάντροπα.
Αυτή είναι η πολιτική. Ένα θέατρο που ντοπάρει
τους θεατές, πείθοντάς τους πως το σενάριο είναι και η πραγματικότητα. Κι αυτοί
είναι οι πολιτικοί. Μια προνομιούχος συντεχνία, με συμπαγή αλληλοκάλυψη. Διότι
αλλοίμονο αν σπάσει το φράγμα. Θα πλημμυρίσουμε με τα άπλυτα και των μεν και
των δε. Δεν συμφέρει.»
Thanos Tzimeros, 11/9/2020
Δεν υπάρχουν σχόλια