Το τελευταίο διάστημα έχει βγει στο φως της δημοσιότητας ότι το
υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων έχει παραχωρήσει χορτολιβαδικές
εκτάσεις πολλών χιλιάδων στρεμμάτων ανά την Ελλάδα σε ιδιώτες επενδυτές για την
εγκατάσταση μεγάλων φωτοβολταϊκών πάρκων. Οι παραχωρήσεις αυτές αφαιρούν από το
δυναμικό των βοσκήσιμων εκτάσεων της χώρας πλήττοντας καίρια την κτηνοτροφία
ενώ ταυτόχρονα μειώνουν και τις εν δυνάμει καλλιεργήσιμες εκτάσεις, μη δίνοντας
τη δυνατότητα περαιτέρω ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής.
Η πρακτική αυτή της σημερινής κυβέρνησης
περιορίζει τον αναγκαίο ζωτικό χώρο για την ανάπτυξη του πρωτογενή τομέα, προς
όφελος συγκεκριμένων μεγαλοεπενδυτικών συμφερόντων. Σε καμία περίπτωση βέβαια
δεν θα πρέπει να είμαστε αντίθετοι στην αναγκαία πράσινη στροφή της οικονομίας
η οποία απαιτεί η ενέργεια να παράγετε μέσω ανανεώσιμων πηγών. Αυτό όμως θα
πρέπει να γίνεται στη βάση ενός οργανωμένου σχεδίου, σε προκαθορισμένες ζώνες
και προφανώς όχι σε βάρος της κτηνοτροφικής και της αγροτικής δραστηριότητας
δεσμεύοντας χορτολιβαδικές εκτάσεις και παραγωγικά αγροτεμάχια ή ακόμη και σε
κάποιες περιπτώσεις καταστρέφοντας βιότοπους.
Επιπλέον, είναι πολύ σημαντικό να επισημάνουμε ότι
η υλοποίηση ενός γιγαντιαίου φωτοβολταϊκού πάρκου από έναν ιδιώτη επενδυτή δεν
είναι επένδυση προστιθέμενης αξίας, δεν δημιουργεί θέσεις εργασίας και δεν
προάγει την ενεργειακή δημοκρατία. Πρόκειται για επένδυση στα πλαίσια ενός
νεοφιλελεύθερου σχεδιασμού με στόχο τη μεταφορά πλούτου προς μια οικονομική
ολιγαρχία. Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις χρησιμοποιείται και το παραπλανητικό
επιχείρημα ότι το ρεύμα που θα παράγεται θα είναι υψηλής τάσης και θα
διοχετεύεται απευθείας στο δίκτυο υψηλής και συνεπώς δεν θα επιβαρύνει τα
τοπικά δίκτυα . Το ζητούμενο όμως δεν είναι η ενέργεια να παράγεται από λίγους
και να διοχετεύεται στο δίκτυο υψηλής τάσης αλλά να παράγεται από πολλούς και
να καταναλώνεται τοπικά μέσω της εξάπλωσης των δικτύων μέσης και χαμηλής τάσης.
Η παραγωγή ενέργειας από πολλούς πέραν του ότι
είναι ενεργειακά πιο αποδοτική, οδηγεί και στη δίκαιη διανομή του νέου
παραγόμενου πλούτου από τη χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, εξασφαλίζοντας
ότι η πράσινη μετάβαση της οικονομίας γίνεται με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης.
Κλασικό παράδειγμα παραγωγής ενέργειας από πολλούς είναι η εγκατάσταση
φωτοβολταϊκών στις στέγες. Συνεπώς, η ενεργειακή μετάβαση και οι νέες
επενδύσεις στην ενέργεια δεν πρέπει να αφορούν μόνο τους μεγάλους και ισχυρούς
αλλά μπορεί και πρέπει να γίνουν με την ευρεία συμμετοχή των πολιτών.
Εν κατακλείδι, η πράσινη ενεργειακή μετάβαση είναι
προφανώς μία σύγχρονη αναγκαιότητα για την εξάλειψη των παθογενειών του
σημερινού ενεργειακού μοντέλου που είναι πρωτίστως η ατμοσφαιρική ρύπανση και η
ενεργειακή φτώχεια και ανισότητα. Θα πρέπει όμως να γίνεται με τρόπο που να
θεμελιώνει την ενεργειακή δημοκρατία στη βάση της κοινωνικής δικαιοσύνης ενώ
ταυτόχρονα να διασφαλίζει ότι οι σχεδιαζόμενες επενδύσεις δεν θα βλάπτουν την
αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή ούτε και θα εμποδίζουν την περαιτέρω εξάπλωση της
ενώ θα προστατεύουν το περιβάλλον και τη βιοποικιλότητα της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια