«ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ – ΩΡΑ ΕΥΘΥΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ»

 

Συγκλονισμένη η κοινή γνώμη παρακολουθεί ένα οικογενειακό δράμα που ο ανθρώπινος νους αδυνατεί να χωρέσει. Ένας σύζυγος και πατέρας, δολοφόνος της μόλις 20 χρονών συζύγου και μητέρας του παιδιού του. Μιας μητέρας που θα μεγάλωνε κι αυτή μαζί με το παιδί της. Μια οικογένεια κατεστραμμένη. Βύθισε σε βαρύ πένθος γονείς και αγαπημένους. Αφαίρεσε από το ίδιο του το παιδί τη γονική προστασία και θαλπωρή, κληροδοτώντας ένα ασήκωτο βάρος και αλλάζοντας για πάντα τη ζωή του.

Το 60% των ανθρωποκτονιών με θύματα τις γυναίκες προκαλούνται από το στενό οικογενειακό περιβάλλον (τον σύζυγο, τον σύντροφο ή άλλο μέλος της οικογένειας). Μία παγκόσμια μάστιγα.

•      50.000 είναι περίπου οι γυναίκες στον κόσμο, που χάνουν τη ζωή τους μ’ αυτόν τον τρόπο.  

•      50 γυναίκες χάνουν τη ζωή τους κάθε εβδομάδα εξαιτίας της ενδοοικογενειακής βίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

•      Την 5ετία 2013-2018 δολοφονήθηκαν στη χώρα μας 69 γυναίκες σε περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας.

•      1 στις 3 γυναίκες στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει υποστεί σωματική βία από την ηλικία των 15 ετών και άνω.

•      1 στις 2 γυναίκες έχει βιώσει ψυχολογική βία από τον σύντροφό της.

•      1 στις 8 γυναίκες έχει υποστεί οικονομική βία από τον σύντροφό της.

Από τα χειρότερα είδη βίας είναι η ενδοοικογενειακή, καθώς το οικογενειακό περιβάλλον - που κανονικά αποτελεί ζώνη ασφάλειας και προστασίας - μετατρέπεται σε χώρο βασανισμού και φρικαλεότητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη σωματική, διανοητική και ψυχική κατάσταση των θυμάτων. 

Η γυναικοκτονία, δηλαδή η δολοφονία γυναικών και νεαρών κοριτσιών λόγω του φύλου τους, αποτελεί τη χειρότερη μορφή βίας σε βάρος των γυναικών.

Στην περίπτωση της Καρολάιν και της κάθε Καρολάιν που δεν τυγχάνει ανάλογης  δημοσιότητας, υπάρχει ένα ακόμα μεγάλο θύμα, το παιδί. Κι εδώ τίθεται το θέμα του ρόλου της Πολιτείας. Πώς προστατεύει και τι προνοεί για τα παιδιά που ξαφνικά, χάνουν όχι μόνο μητέρα αλλά και πατέρα; Πώς διασφαλίζεται το μέλλον, η ψυχική ισορροπία και ανάπτυξη των παιδιών, που λόγω ενός βίαιου και απροσδόκητου γεγονότος μένουν πεντάρφανα αλλάζει συθέμελα η ζωή τους; Έχουν ανάγκη την οικονομική και νομική υποστήριξη, την κάλυψη ψυχολογικών και ιατρικών αναγκών, τη βοήθεια για την εκπαίδευση και τη χορήγηση υποτροφιών, τη βοήθεια αργότερα στην αγορά εργασίας.

Μήπως ήρθε η ώρα να αναλάβει η Πολιτεία τις ευθύνες της;