ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ ΗΤΑΝ ΕΝΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ.. (ΑΡΘΡΟ)

 

Γράφει ο Γιάννης Τσογγίδης

πρώην πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Κιλκίς.

Θα αρχίσω με μία διευκρίνιση, όχι γιατί περιμένω από την Αριστερά πιστοποιητικά νομιμοφροσύνης στη δημοκρατία που αυτοί πιστεύουν, αλλά για να τα έχω καλά με τον εαυτό μου και με τους καλόπιστους συνομιλητές μου. Ο καθένας διαγράφει την πορεία του σ’ αυτήν τη ζωή.

Την ιδεολογία μου δεν την κληρονόμησα από την οικογένειά μου, αλλά την έχτισα λιθαράκι-λιθαράκι από την παιδική μου ηλικία με αποκορύφωση στα φοιτητικά μου χρόνια (μεγάλο σχολείο το Μετσόβιο Πολυτεχνείο εκείνα τα χρόνια) και την εν συνεχεία τριβή μου με την πολιτική και τους κάθε λογής ανθρώπους και είναι δικό μου δημιούργημα με ορόσημο το δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης σε μία αστική δημοκρατία. Αυτό που κληρονόμησα από την οικογένειά μου ήταν μόνο η αρνητική μας στάση απέναντι στην εφτάχρονη δικτατορία την οποία ποτέ δεν αποδεχθήκαμε και το είχα εξηγήσει σε περυσινή μου ανάρτηση τέτοιες ημέρες και επιμένω και σήμερα προφανώς.

Η ιστορία των γεγονότων του Πολυτεχνείου έχει αφετηρία τις αντιδράσεις στην Νομική Σχολή Αθηνών νωρίτερα που κλιμακούμενες αργότερα απλώθηκαν στα παραδοσιακά κτίρια του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου στην οδό Πατησίων με αποκορύφωμα τα επεισόδια κάποιων 3 – 4 ημερών μέχρι τις 17 Νοεμβρίου του 1973 και ακολούθησε η καταστολή.

Αμέσως μετά έγινε το αντιπραξικόπημα Ιωαννίδη και η ανατροπή των πρώην συνεργατών και συνεργών του, ακόμη πιο σκληρό από το προηγούμενο καθεστώς. Μάλιστα, όλως τυχαίως, την ημέρα που έγινε η ανατροπή της προηγούμενης κατάστασης (που υποσχέθηκε μερικό εκδημοκρατισμό της χώρας βάζοντας το Μαρκεζίνη υπηρεσιακό πρωθυπουργό) από τον Ιωαννίδη ζητήσαμε από τη Γυμνασιάρχη να πάμε εκδρομή, αυτή το αρνήθηκε και δύο από τα τρία τμήματα της ΣΤ’ τάξεως του Γυμνασίου Αρρένων έφυγαν μόνοι τους και πήγαν στο Λόφο του Αγίου Γεωργίου. Πλάκωσε αμέσως η Ασφάλεια ψάχνοντας να δει αν ήταν τυχαία παιδική ανταρσία των μαθητών ή συνδέονταν με όσα πολύ σοβαρά γεγονότα έγιναν στην Αθήνα.

Στις πρώτες ημέρες του ερχόμενου Μαϊου του 1974 κάναμε την πολυήμερη εκδρομή των τελειοφοίτων με το εξατάξιο Γυμνάσιο Αρρένων Κιλκίς και ευρισκόμενοι στην Αθήνα περάσαμε έξω από το Πολυτεχνείο όπου υπήρχαν ακόμη τα απομεινάρια των γεγονότων με ριγμένη την κεντρική πύλη, τσαλακωμένα κάγκελα κλπ.

Αμέσως μετά τον Ιούλιο συντελέσθηκε η τραγωδία της Κύπρου με συνέπεια να πέσει η δικτατορία και να επανέλθει η δημοκρατία στην Ελλάδα αρκετά ώριμη και με στερεές βάσεις χάρη στους περισσότερους πολιτικούς με προεξάρχοντα τον Κων/νο Καραμανλή.

Το έφερε έτσι η μοίρα και η συνειδητή επιλογή μου να εισαχθώ μετά από 2 – 3 μήνες στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο σε πολιτική κατάσταση δημοκρατίας στη χώρα. Ένα 18χρονο παιδί από την επαρχία (βέβαια στα 16 μου το 1972 πήγα για ένα μήνα στο Λονδίνο με υποτροφία από το Ινστιτούτο Αγγλικών που φοιτούσα και είχα σημαντικές παραστάσεις) βρέθηκα ξαφνικά σε ένα κλίμα στους χώρους του Πολυτεχνείου, όπου η Αριστερά κυριολεκτικά «αλώνιζε» κάτι που δε μπορούσα να το διανοηθώ και να το κατανοήσω! «Πλέρια λαοκρατία»! Μια άλλη μορφή δικτατορίας! Δεν τολμούσες ούτε το όνομά σου να πεις, αν δεν ήσουν μαζί τους. Περνώντας καθημερινά τις πύλες του Πολυτεχνείου για να πάω για μάθημα (ήμουν από τους λίγους τακτικούς που πραγματικά σπούδαζαν) δε με τραβούσαν τα πόδιά μου, νόμιζα ότι μπαίνω σε εχθρικό ναρκοπέδιο. Ένιωθα εντελώς ξένος. Η πιο συντηρητική από τις μεγάλες παρατάξεις ήταν το σπουδαστικό της ΚΝΕ, η περίφημη Πανσπουδαστική και από εκεί και μετά αριστεροί διαφόρων κατηγοριών και αποκλίσεων, μαρξιστές-λενινιστές, αριστεριστές, μαοϊκοί, αναρχικοί, μηδενιστές, χωρίς τελειωμό! ΟΙ 50 ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ! Οι καθηγητές έγιναν σκουπίδια και τα γραφεία τους «μπάτε σκύλοι αλέστε». Δε μπορούσαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και του κύρους τους το 90% από αυτούς και έμοιαζαν με θλιβερά ανδρείκελα! Ούτε λόγος για τα κτίρια και τα κάγκελα της περίφραξης του Πολυτεχνείου που ήταν βουτηγμένα μέσα στη ρύπανση από συνθήματα στους τοίχους, από αφίσες κάθε είδους και από πανό κρεμασμένα όπως οι μπουγάδες.

Στα αμφιθέατρα γινόταν επί πολλούς μήνες η περίφημη αποχουντοποίηση, δηλαδή σπουδαστές και φοιτητές δίκαζαν ενώπιον συνελεύσεων 300 – 400 – 500 συναδέλφων τους όσους σπουδαστές και φοιτητές, αλλά και καθηγητές, είχαν την υποψία ή ενδείξεις για συνεργασία με το δικτατορικό καθεστώς. Κανονικά λαϊκά δικαστήρια λες και ήμασταν στην περίοδο της μπολσεβίκικης επανάστασης, να βλέπεις νέους ανθρώπους σαν άγγελους με τη ρομφαία, το λιγότερο να κάνουν bullying και να ασκούν λεκτική βία και μερικές φορές σωματική σε συνομήλικούς τους, λαοκρατία και οχλοκρατία, ένα πραγματικό χάος.

Τότε πήρα την απόφαση ότι είμαι απέναντι σε όλα αυτά και εντάχθηκα στις γραμμές της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ. Στην Σχολή μας επί 250 – 300 σπουδαστών κατεβαίναμε στις φοιτητικές εκλογές 3 υποψήφιοι και παίρναμε 4 ψήφους και δεν καταλαβαίναμε και τίποτε.

Και ω του θαύματος μερικοί από τους τότε «επαναστάτες» αριστεριστές έγιναν αργότερα ως μηχανικοί κατέχοντες διευθυντικές θέσεις από τους πιο στυγνούς καταπιεστές των εργαζομένων.

Τις δε ημέρες εορτασμού της επετείου του Πολυτεχνείου γινόταν ένας χαμός με υπερβολές απίστευτες, με πανηγυράκια για την κάθε λογής Αριστερά που στο φινάλε ένα μέρος από όλα αυτά έχοντάς τα ζήσει από κοντά ήταν ένας μύθος. Από επαναστατικά τραγούδια μέχρι μαλλί της γριάς! Και θλίβομαι μέχρι σήμερα που βλέπω όλες τις υπερβολές που γίνονται και στα σχολεία όλων των βαθμίδων με δραματοποιημένα παραμύθια και άλλα φολκλορικά. Για όλους αυτούς για να ξανακερδίσουν το ηθικό πλεονέκτημα των ιδεών στον ελληνικό λαό και την πιθανή καταγραφή της ιστορίας ένας μύθος ήταν απαραίτητος για την συσπείρωση. Το είπε και ο Μίκης Θεοδωράκης κάποια στιγμή πριν περίπου 30 χρόνια ότι κάποιες δυνάμεις της Αριστεράς χρειάζονται αίμα για να χτίσουν το μύθο τους.

Κατά την άποψή μου η ιστορία με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου είναι το μέγιστο 30% αληθινή και όλο το υπόλοιπο 70% είναι ένα παραμύθι με δράκους και μάγισσες. Ακόμη και οι νεκροί που επικαλούνται είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ήταν στην πραγματικότητα τόσοι. Δυστυχώς δε μπόρεσα ποτέ να διαβάσω το πόρισμα του εισαγγελέα Τσεβά για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, αλλά γνωρίζω ότι μιλάει για 17 νεκρούς όλους έξω από το Πολυτεχνείο. Και δε μπορεί να το καπηλεύεται η Αριστερά όλο αυτό, αφού στα γεγονότα συμμετείχαν και πολλοί από όλο το φάσμα του αστικού χώρου και μάλιστα εξέχουσες προσωπικότητες που δεν συμφωνούσαν με τη δικτατορία και τους συνταγματάρχες. Είδα πριν 5 ημέρες Κουτσούμπα-Βαρουφάκη στη Βουλή να κόπτονται για το Πολυτεχνείο σαν να ήταν ιδιοκτησία τους και έφριξα! Προσπαθούν να καπηλεύονται όποια γεγονότα τους βολεύουν για το παραμύθι τους και ανερυθρίαστα υποστηρίζουν ότι το Πολυτεχνείο ανήκει στην Αριστερά προσπαθώντας να δείξουν την κατασκευασμένη ιδεολογικά ηγεμονία της Αριστεράς που έχει πεθάνει παγκοσμίως και στην Ελλάδα προσπαθούν να την κρατήσουν με μουμιοποίηση. Αν έτσι θέλουν να το καπηλεύονται, να το έχουν και να το χαίρονται! Σε λίγα χρόνια θα ξεφτίσει εντελώς.

Και το πιο σπουδαίο, ούτε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου έριξαν τη δικτατορία, απλώς προκάλεσαν μία μικρο-ρωγμή. Μάλιστα ακολούθησε μία πιο στυγνή δικτατορία με τον Ιωαννίδη για 8 μήνες περίπου. Κάποιοι αρκετοί από όλο το πολιτικό φάσμα μάλιστα υποστήριζαν (το Κ.Κ.Ε. το κατήγγειλε επίσημα ότι τα γεγονότα του Πολυτεχνείου προκλήθηκαν από προβοκάτορες) για να ρίξει η πιο σκληρή χουντική φράξια τους πιο soft για να μην προχωρήσει σε μερικό υποτιθέμενο εκδημοκρατισμό του πολιτικού συστήματος.

Η πτώση της δικτατορίας σε μία νύχτα έγινε με την προδοσία και την τραγωδία της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974 για την οποία θρηνεί όλος ο ελληνισμός μέχρι σήμερα. Όλα τα άλλα είναι νάχαμε να λέγαμε. Κάποτε αυτό το παραμύθι με τα γεγονότα του Πολυτεχνείου πρέπει να σταματήσει και να μπει στις πραγματικές του διαστάσεις. Το σύνθημα «ψωμί-παιδεία-ελευθερία» έγινε μέσα στα πανεπιστήμια ειδικά εκείνα τα χρόνια «καλοπερασιά – αμορφωσιά - ανελευθερία». Οι πολλοί από τους πρωταγωνιστές εκείνων των γεγονότων βολεύτηκαν αργότερα σε περίοπτες θέσεις χτίζοντας καριέρες, είτε πολιτικές, είτε πανεπιστημιακές, είτε κοινωνικές, είτε ιδιωτικές. Και οι λίγοι αγνοί από όλους τους πολιτικούς χώρους που πίστεψαν σ’ αυτήν την εξέγερση έμειναν σεμνά στο περιθώριο. Οι επόμενες γενιές ρίχνουν πολλές ευθύνες για όσα τραβάνε σήμερα στη γενιά του Πολυτεχνείου, βεβαίως αιτιάσεις με τις οποίες εγώ δεν συμφωνώ σε κάποιο ικανό βαθμό γιατί αδικούν αρκετούς.

Σήμερα στα 64 μου είχα υποχρέωση να γράψω αυτό το κείμενο για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά παραλλαγμένα, ως μία μικρή προσωπική συμβολή στην ιστορική μνήμη και αλήθεια, γιατί πιστεύω ότι κάποτε αυτός ο τόπος και οι νέες γενιές πρέπει να ζουν με αλήθειες και όχι με αριστερούς μύθους, όπου εκεί πάνω κάποιοι κερδοσκοπούν και καιροσκοπούν πολιτικά μέχρι σήμερα. Ήμουν κι εγώ εκεί και έζησα τα «μεθεόρτια», έστω και με λίγους μήνες διαφορά. Κανένας δε μπορεί να μου αλλάξει την άποψη που σχημάτισα...