Του Θάνου Τζήμερου
Το Ροπωτό
Τρικάλων, χτισμένο σε μια πλαγιά της Νότιας Πίνδου, με τριακόσιες κάποτε
οικογένειες και ανθηρή γεωργική και κτηνοτροφική οικονομία, είναι σήμερα ένα
χωριό - φάντασμα. Οι κάτοικοι το εγκατέλειψαν, γιατί το έδαφος στο οποίο ήταν
χτισμένο αποσαθρώθηκε και κατολίσθαινε. Το χωριό βούλιαζε. Το 2012 έφυγαν κι οι
τελευταίοι. Αν το Ροπωτό ήταν ένα αυτόνομο κράτος, του οποίου τα έσοδα
προέρχονταν από τους φόρους των κατοίκων του, ποιος έπρεπε να αποζημιώσει
ποιον; Πόσο λογικό θα ήταν να εξαγγείλει ο πρόεδρος της κοινότητας οικονομικές
ενισχύσεις για όλους, που θα τις χρηματοδοτούσαν... όλοι; Οι κάτοικοι του
Ροπωτού βλαστήμησαν την τύχη τους, μάζεψαν τα μπογαλάκια τους και αναζήτησαν
αλλού κατοικία.
Όπου
Ροπωτό, βάλτε Ελλάδα. Και όπου κατολίσθηση, βάλτε κορονοϊό. Μπορεί σε παγκόσμιο
επίπεδο να έχουμε πολλά να κουβεντιάσουμε για τις ευθύνες της Κίνας σ’ αυτή την
πανδημία, σε εθνικό επίπεδο, όμως, τα πράγματα είναι απλά: πρόκειται για φυσική
καταστροφή για την οποία δεν ευθύνεται κανείς. Ούτε η κυβέρνηση, ούτε η
αντιπολίτευση. Ούτε οι εργοδότες, ούτε οι εργοδοτούμενοι. Απλώς συνέβη. Και
έπληξε τους πάντες. Έχει κάποιος τη νομική ή την ηθική υποχρέωση να αποζημιώσει
τον άλλον; Όχι!
Μα δεν θα έπρεπε το κράτος να στηρίξει τους πολίτες και τις
επιχειρήσεις αυτή τη δύσκολη στιγμή; Και για κάτι τέτοιες δυσκολίες δεν το
φτιάξαμε το κράτος;
Ας το δούμε, αντικαθιστώντας τη λέξη κράτος με τον όρο "οι
φόροι όλων μας”. Κι ας ξεκινήσουμε από το δυσκολότερο: τη στήριξη των
επιχειρήσεων. Χρειάζονται χρήματα οι ελληνικές επιχειρήσεις για να
λειτουργήσουν; Βεβαίως. Αλλά χρειάζονται και πολλά άλλα, είτε υπάρχει κορονοϊός
είτε όχι. Το ποια είναι αυτά μας το λένε οι ίδιοι οι επιχειρηματίες εδώ: σταθερό φορολογικό σύστημα με χαμηλούς συντελεστές,
παραπλήσιους με αυτούς των ανταγωνιστικών χωρών, σαφή και σταθερή νομοθεσία,
πρόσβαση σε τραπεζικό δανεισμό, απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, εξάλειψη της
γραφειοκρατίας, πάταξη της διαφθοράς, απλοποίηση των αδειοδοτήσεων, ηλεκτρονική
διακυβέρνηση, φτηνότερη ενέργεια, μείωση ασφαλιστικών εισφορών, χωροταξικό
σχεδιασμό με καθορισμένες χρήσεις γης, γρήγορη απονομή δικαιοσύνης,
εκπαιδευτικό σύστημα συνδεδεμένο με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας.
Τι υπήρχε απ’
όλα αυτά προ κορονοϊού; Τίποτε! Στην ετήσια έκθεση Doing Business της
Παγκόσμιας Τράπεζας για το 2020, η χώρα μας είναι 79η βλέποντας την πλάτη της
Ρουάντας (38η), των Σκοπίων (17η) και της πρώην σοβιετικής Γεωργίας (7η). Στους
δείκτες "Enforcing Contracts" και "Registering Property"
που έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για σοβαρούς, μακροπρόθεσμους επενδυτές, είμαστε
στην 146η και 156η θέση αντίστοιχα επί 190 κρατών. Ο παγκόσμιος πάτος! Τι θα
αλλάξει μετά τον κορονοϊό; Εκτός από κάποιες δοσοληψίες με το Δημόσιο που θα
μπορούν πλέον να γίνονται διαδικτυακώς, τίποτε άλλο! Μάλιστα, ο κορονοϊός έδωσε
την ευκαιρία στον κρατισμό να επεκτείνει τις εξουσίες του προσδιορίζοντας ακόμα
και το περιθώριο μικτού κέρδους με το οποίο θα λειτουργεί μια επιχείρηση! (ΠΝΠ:
Απαγορεύεται οι επιχειρήσεις να έχουν μικτό περιθώριο κέρδους μεγαλύτερο από
αυτό που είχαν την 1/2/2020. Μικτό, όχι καθαρό, ε; Μια εποχή που το λειτουργικό
κόστος και το κόστος των μεταφορών έχουν αυξηθεί κατακόρυφα! Ποιες
επιχειρήσεις; Όλες! Η ΠΝΠ δεν αφήνει εξαιρέσεις: όσες "αφορούν την πώληση
οποιουδήποτε αγαθού ή υπηρεσίας που είναι απαραίτητο για την υγεία, τη
διατροφή, τη μετακίνηση και την ασφάλεια του καταναλωτή”. Πες μου μία που να
μην εμπίπτει σ΄ αυτές τις κατηγορίες.) Για "αντάλλαγμα”, το κράτος δημιουργεί
στους πολίτες "σύνδρομο Στοκχόλμης”: πρώτα τους ληστεύει, αναγκάζοντάς
τους να προπληρώσουν φόρο για εισοδήματα που είναι προφανές ότι δεν πρόκειται
να υπάρξουν, στραγγίζοντας έτσι τους ιδιώτες από τις οικονομίες τους και τις
επιχειρήσεις από το κεφάλαιο κίνησης, και μετά εμφανίζεται ως φιλόστοργος
πατερούλης, επιδοτώντας τους μεν και δανείζοντας τους δε. Από τα δικά τους
λεφτά! Και μάλιστα, εντόκως!
https://www.capital.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια