Αχ Πατρίδα μου πονεμένη…
Εκατό χρόνια πέρασαν από
τότε που σε βίασαν, σε ξερίζωσαν, σε έσφαξαν και προσπάθησαν να σε αφανίσουν.
Εκατό χρόνια πέρασαν από τότε που ορέχτηκαν τη σάρκα σου, τον τόπο σου, την
περιουσία σου. Εκατό χρόνια πέρασαν από τότε που ο Πόντος έχασε τους λεβέντες
του και τις λεβεντογέννες μάνες του.
Εκατό χρόνια πέρασαν από
τότε που οι μανάδες πήραν αγκαλιά τα παιδιά τους και ξεκίνησαν το μακρύ δρόμο
της προσφυγιάς για να σωθούν από το σπαθί, την μοχθηρία και την κακία του
κατακτητή. Αυτού του τιποτένιου, χωρίς ιστορία, χωρίς μόρφωση που ο φθόνος για
τον Έλληνα Πόντιο τον οδήγησε σε αυτή τη γενοκτονία.
Φυσικά δεν ήταν η πρώτη φορά
που προσπάθησες να μας κυριεύσεις, να μας ταπεινώσεις.Το έχεις τάμα μάλλον να
μας δεις να σβήνουμε εσύ και ορισμένοι φίλοι σου που ζουν και ζούσαν και στο
δικό μου τόπο.
Πολλές ήταν όμως και οι
φορές που έφαγες τα μούτρα σου, γιατί πολύ απλά ο Έλληνας Πόντιος, Θρακιώτης
Σαρακατσάνος, Πελλοπονήσιος, νησιώτης,
Ηπειρώτης Στερεολλαδίτης πολεμούσε για να υπερασπιστεί την πατρίδα του, τα
ιδανικά του, τη ζωή του, τα παιδιά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια