ΔΗΜΟΤΙΚΟΣ ΘΕΡΙΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ "ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΖΩΗΡΟΣ"

ΔΗΜΟΣΚΙΛΚΙΣ – ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΙΑΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣΠΡΟΝΟΙΑΣ

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ ΖΩΗΣ

Οι προβολές στον Δημοτικό Θερινό Κινηματογράφο “Δημήτριος Ζωηρός” συνεχίζονται. Η εβδομάδα ξεκινάει την Τρίτη 17 Ιουλίου ,στις 21.30 με την Γαλλική ταινία  “120 Χτύποι το Λεπτό”.

Σκηνοθεσία:Robin Campillo

Σενάριο:Robin Campillo, Philippe Mangeot

Πρωταγωνιστούν:Nahuel Pérez Biscayart, Arnaud Valois, Adèle Haenel

Χώρα: Γαλλία

Διάρκεια: 140'

Έτος : 2017

Είδος Ταινίας: Δραματική

Βραβεία: κέρδισε το Μέγα Βραβείο του διαγωνιστικού τμήματος από την κριτική επιτροπή του Φεστιβάλ  Καννών, το βραβείο FIPRESCI

Κατάλληλο για 18 ετών και άνω

Σύνοψη:

Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και με τη μάστιγα του AIDS να εξαπλώνεται, ο νεαρός Νατάν γίνεται μέλος της ακτιβιστικής οργάνωσης Act Up. Εκεί, ανάμεσα στις συνεχείς ενέργειες διαμαρτυρίας κι ενημέρωσης, θα γνωρίσει τον μαχητικό και ασυμβίβαστο Σον.

athinorama.gr

Κριτική του Χρήστου Μήτση

Πρόκειται για εκείνα τα –σπάνια– δράματα που θίγουν αληθινά κι επίκαιρα κοινωνικά θέματα, αναδεικνύοντάς τα χωρίς παραβολές και αλληγορίες αλλά και χωρίς τον παραμικρό διδακτισμό. Ιστορίες που μιλούν για συγκεκριμένους ανθρώπους και ταυτόχρονα για όλους μας, για συγκεκριμένα προβλήματα (μεταναστευτικό, ρατσισμός, ανεργία, καταπίεση μειονοτήτων...), που όμως μεταμορφώνονται σε διαχρονικά διλήμματα ζωής μπροστά στην κάμερα.

Σε ένα πρώτο επίπεδο, λοιπόν, η τρίτη σκηνοθετική προσπάθεια του μοντέρ και σεναριογράφου («Ελεύθερος Ωραρίου», «Ανάμεσα στους Τοίχους») Ρομπέν Καμπιγιό είναι η λεπτομερής καταγραφή της καθημερινότητας της ακτιβιστικής οργάνωσης Act Up στο Παρίσι των αρχών του ’90. Αναλυτική παρουσίαση των συνελεύσεων των μελών της κι εξαντλητική ακρίβεια στον τρόπο εργασίας και δράσης τους: ναι, ο αληθινός ακτιβισμός είναι αφοσίωση σε ιδέες, αλλά ταυτόχρονα λογιστική, νούμερα (διόλου τυχαίο το 120 του τίτλου), γραφειοκρατία...

Ο Καμπιγιό όμως δεν σταματάει εκεί. Εισάγοντας διακριτικά στοιχεία αποστασιοποίησης και ονειρικής φαντασίας –όπως ένας διάλογος στο αμφιθέατρο χωρίς «αληθινό» περιβάλλοντα ήχο ή οι σκηνές χορού στο μπαρ με τα αιωρούμενα σωματίδια–, προχωράει ένα βήμα πέρα από τον (κοινωνικό, αλά Νταρντέν) ρεαλισμό και αρχίζει να αφηγείται μια ερωτική ιστορία που γεννιέται «στο πεδίο της μάχης». Αυτήν του νεοφερμένου στην οργάνωση Νατάν και του θαρραλέου, ασυμβίβαστου Σον, οι οποίοι θα φτάσουν μαζί, περνώντας διά πυρός και σιδήρου, στο τέλος της διαδρομής. Μιας διαδρομής γεμάτης χαρές και απογοητεύσεις, πολιτικές νίκες και συναισθηματικά τραύματα, στιγμές απόλυτης ηδονής και ώρες αβάσταχτης πίκρας.

Το «120 Χτύποι το Λεπτό» δεν είναι η φωτογραφία μιας εποχής, αλλά οι οπτικοποιημένες αναμνήσεις που έχει αφήσει πίσω της. Είναι ένα χρονικό γεγονότων κι ένα ντοκιμαντέρ συναισθημάτων, μια κραυγή καταγγελίας κι ένα δοκίμιο πάνω στη μεταμόρφωση – των σωμάτων, των ιδεών μα και της ίδιας της ταινίας, που αλλάζει σταδιακά ύφος και σημείο εστίασης. Έτσι αυτό που ξεκινά ως στρατευμένη δήλωση εξελίσσεται σε κάτι πολύ πιο περίπλοκο πολιτικά, φιλοσοφικά και κινηματογραφικά, με τον Καμπιγιό, ο οποίος μας αιφνιδιάζει διαρκώς διηγηματικά, να καταφέρνει να συνδυάσει υποδειγματικά το πραγματικό με το φαντασιακό και τον κρότο του πρωτοσέλιδου με τον ψίθυρο της κάθε άγνωστης, μικρής ανθρώπινης ιστορίας.