Ό,ΤΙ ΠΙΑΝΕΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΤΟ ΣΑΠΙΖΕΙ…

 

Του Γιώργου Χατζηδημητρίου

Το 1966, ο σπουδαίος Γερμανός λογοτέχνης Πέτερ Χάντκε (γνωστότερος και από τον ίδιο είναι ο τίτλος του βιβλίου του, «Η αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι») έβαλε τέσσερις ηθοποιούς σε μια θεατρική παράσταση να βρίζουν το κοινό. Μετά την πρεμιέρα, όπως μας «θυμίζει» ο πρόωρα χαμένος Δημήτρης Ελευθεράκης, συγγραφέας και συντελεστές κατέληξαν στα κρατητήρια. Ωστόσο, το πρωτοποριακό έργο αποτέλεσε μια σπουδαία στιγμή στην ιστορία του θεάτρου.

Η στάση που τηρούν οι υπουργοί του Κ. Μητσοτάκη και ο ίδιος απέναντι στον «εχθρό λαό» δεν έχει ασφαλώς καμία σχέση με την τέχνη του Χάντκε. Ούτε φυσικά τους περιμένει η φυλακή (ακόμα…) για το γεγονός ότι επιτίθενται χυδαία εναντίον των γονιών των θυμάτων και του λαού, που θα κατέβουν αύριο στους δρόμους για να διαδηλώσουν ειρηνικά και άοπλα (το ακούς, Χρυσοχοΐδη;) την οργή τους που, δύο χρόνια τώρα, το Μαξίμου σε αγαστή σύμπνοια με τη νομοθετική και τη δικαστική εξουσία κακοποιεί χωρίς έλεος την αλήθεια. 

Άνθρωποι που βγάζουν μεροκάματο και «υπηρετούν» στα υπόγεια του Μαξίμου βαφτίζουν «τρολ» και «ψεκασμένους» χαροκαμένους γονείς, και «εύθυμες χήρες» τις μανάδες των παιδιών. Οι Ηρακλείς του Μητσοτακικού Στέμματος που του σκάβουν ύπουλα τον λάκκο, Βορίδης και Γεωργιάδης, και τον βγάζουν μεθοδικά στη «σέντρα», δείχνοντας ότι «αυτός είναι ο στόχος» και άρα ο βασικός υπαίτιος του εγκλήματος, τραβώντας την ουρά τους απέξω, λένε ότι κανένας συγγενής αδικοχαμένου στο Μάτι δεν έκανε τέτοια πράγματα, λες και είναι ίδια τα μεγέθη. Οι κολαούζοι τους, που ξέρουν ότι τους βλέπουμε γιατί έχουν ακόμα στην τσέπη τα λαδωμένα λεφτά του Πέτσα, γράφουν ότι η Καρυστιανού το παράκανε κι ότι έχασε την επιμέλεια των παιδιών της, ισχυρίζονται ότι το έγκλημα είναι «μικρό» θέμα σε σχέση με «τις αλλαγές στον πλανήτη» (αν έχαναν τα δικά τους βλαστάρια, προφανώς θα είχαν διαφορετική άποψη για τη βαρύτητα των πραγμάτων, αλλά, βλέπεις, είναι τα παιδιά του κοσμάκη κάτω απ΄ τα κρύα μάρμαρα…), ασεβείς, ασπόνδυλα θρασίμια, τοξικοί και αδίστακτοι, με πρώτο τον Μητσοτάκη, που συνδέει τη σταθερότητα της πατρίδας με τη στοιχειώδη αμφισβήτηση των ακραίων επιλογών του και μεταθέτει πανικόβλητος το δικό του πρόβλημα σε έναν άγονο στίβο κομματικών καβγάδων, επιτιμώντας την αντιπολίτευση με ύφος βλοσυρό, για να τα ακούει ο άφρων λαουτζίκος και να φοβάται που θέλει πορείες και αλήθειες από τον ηγεμόνα, ο οποίος βυθίζει τη χώρα στα σκοτεινά νερά, γιατί δεν έχει κανένα πρόβλημα να το κάνει – ο βούρκος είναι ο φυσικός του(ς) βιότοπος…

«Τι κίνητρα είχαμε να συγκαλύψουμε;» αναρωτιέται τσιρίζοντας ο Γεωργιάδης, η μεγαλύτερη κουβαρίστρα της Μεταπολίτευσης. Το «να σώσετε το τομάρι σας» είναι ικανοποιητική απάντηση; 

«Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα» μας απείλησε χθες από το υπουργικό ο Μητσοτάκης, που έχει καταλύσει στη χώρα κάθε δημοκρατική Αρχή, δείχνοντας ότι τα χαρτιά του λιγοστεύουν. Θυμίζει τον Νίκο Καββαδία, που λέει κάπου στη «Βάρδια» για ένα κάθαρμα λοστρόμο, «αυτός ό,τι πιάνει στα χέρια του δεν το χαλάει. Το σαπίζει…».