ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ

Της Αιμιλίας Γουλτίδου

ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ
Έχω πάρει το σχήμα των ματιών της, τον έμφυτο αλτρουισμό της, το γέλιο της. Δυστυχώς δεν πήρα τα υπέροχα, στιλπνά μαλλιά της, τη μαγειρική της δεινότητα, την ικανότητα της να σιωπά όταν πρέπει.
Η μαμά μου…
Έγινε μαμά όντας παιδί και η ίδια. Και παρόλα αυτά αφιερώθηκε στο ρόλο της με όλο της το είναι. Η μαμά μου είναι η προσωποποίηση της αυταπάρνησης. Αντάλλαξε τον ύπνο της με μαύρους κύκλους, το μαλλί κομμωτηρίου με μία αλογοουρά, το χαλαρωτικό μπάνιο με ένα σύντομο ντουζ, τις επώνυμες τσάντες με τις σακούλες του σούπερ μάρκετ. Ωστόσο αν τη ρωτήσεις μέχρι και σήμερα , δε θα άλλαζε τίποτα στη ζωή της και δεν τη νοιάζει και καθόλου τι άφησε πίσω προκειμένου να παίρνει κάθε μέρα αγάπη από την οικογένειά της. 
Το μόνιμο μέλημά της ήταν και είναι να είμαστε καλά. «Μαμά – κλώσσα» τη λέω και την πειράζω. Αν μπορούσε να απλώσει τόσο τις φτερούγες της ώστε να μας καλύπτει όπου κι αν βρισκόμαστε, θα το έκανε. Χορταίνει όταν εμείς τρώμε, ζεσταίνεται αν είμαστε καλά ντυμένοι, είναι ευτυχισμένη αν μας βλέπει να χαμογελάμε. Δεν το χει με τα λόγια, ούτε με τις αγκαλιές. Δεν της βγαίνει εύκολα το «σ’ αγαπώ». Το βλέπουμε όμως κάθε μέρα, κάθε στιγμή μέσα στα κεχριμπαρένια μάτια της, που όταν ήμουνα μικρή έπαιρνα όρκο πως κάποιος έσταξε μέσα τους δυο σταγόνες μέλι.
Δεν ξέρω τι έχω κάνει για να αξίζω τέτοια μαμά (αλλά θυμάμαι σίγουρα τι έχω κάνει για να μην την αξίζω…) Αυτή τη σκέψη κάνω κάθε μέρα όταν γυρνώντας από τη δουλειά με περιμένει έχοντας ήδη στρώσει το τραπέζι για φαγητό. Πάντα κάθεται απέναντί μου , με κοιτάει μες τα μάτια και με ρωτά «πως ήταν η μέρα σου σήμερα?» κι αν τύχει και της πω πως κάποιος με στεναχώρησε , το βλέμμα της αλλάζει , συννεφιάζει, τη βλέπω που "ψηλώνει" και αν τον είχε μπροστά της «θα του δειχνε που τόλμησε να στεναχωρήσει το κοριτσάκι της». Κάθε μέρα λέω ότι θα της δώσω μία μεγάλη τρίλεπτη αγκαλιά για να τη μυρίσω και να της πω ευχαριστώ και κάθε μέρα κάτι μου αποσπά την προσοχή και δεν το κάνω.
Ακόμη και σήμερα που είμαι και γω μαμά , η μαμά μου είναι ο άνθρωπος που έχει κάνει περισσότερα για μένα από ό,τι εγώ για κείνη. Εγώ, ολόκληρη μουλάρα, είμαι για κείνη το κοριτσάκι της, που δουλεύει σκληρά, που διαβάζει ασταμάτητα, το «όμορφο» ακόμη και τις μέρες που είμαι τόσο ατημέλητη που αν με πετύχεις στο δρόμο δεν αποκλείεται να μου δώσεις και ελεημοσύνη. Είναι πάντα πρόθυμη να μου φροντίσει τα παιδιά, να με βοηθήσει πριν καν το ζητήσω στην πρώτη δική μου υπόνοια ότι δεν προλαβαίνω να κάνω κάτι. Χωρίς γκρίνια. Χωρίς αντάλλαγμα. Σιγά την είδηση θα μου πείτε. Δεν ισχύει για όλες τις μαμάδες αυτό? Μπάαααα…! Δε νομίζω…..
Η σχέση μαμάς και κόρης έχει αναλυθεί όσο λίγες , συνήθως από τη σκοτεινή, ανταγωνιστική πλευρά της. Υπάρχουν χιλιάδες μάνες που υστεριάζουν με το παραμικρό, που έχουν απωθημένα για πράγματα που δεν έκαναν οι ίδιες, που δηλητηριάζουν τις κόρες τους για τις επιλογές τους, που μπορούν κάλλιστα να ντουμπλάρουν τη Μαίρη Αρώνη ως άλλες Πασταφλόρες (ήτοι, βρίσκονται στην κοσμάρα τους).
Εγώ όμως από μάνα στάθηκα τυχερή. Διότι αν κοιτάξω πίσω, όχι μόνο είναι ο άνθρωπος που δε με έχει απογοητεύσει ΠΟΤΕ, όχι μόνο με έχει καλύψει και ξελασπώσει κάθε μα κάθε φορά που τη χρειάστηκα, αλλά γιατί υπήρξε αυτό που μία μάνα οφείλει να είναι στα μάτια των παιδιών της. Πιο ώριμη από μένα.
Σπάνια την έχω δει να λυγίζει, να απελπίζεται , να καταρρέει. Υπομένει ό,τι της δίνει η ζωή με απαράμιλλη στωικότητα και σοφία. Πάντα με προστατεύει από τις κακές ειδήσεις, δεν κουτσομπολεύει, δεν παραπονιέται, δε μιζεριάζει.
Θα μπορούσα να σταθώ σε εκατοντάδες μικρές, γλυκές λεπτομέρειες που την κάνουν τόσο ξεχωριστή. Όπως πχ την εμμονή της να καθόμαστε στις ίδιες θέσεις στο τραπέζι όταν τρώμε όλοι μαζί ή την ικανότητα της να στρώνει τα κρεβάτια καλύτερα και από καμαριέρα του ΜΕΤ Hotel. Δε θα περιγράψω όλες εκείνες τις εκατοντάδες άγραφες λεπτομέρειες που σου μεταδίδει σιωπηλά η μαμά σου και που χρόνια αργότερα μεταμορφώνονται σε δικές σου ικανότητες. Δε θα πω καν για την απεριόριστη φροντίδα, την καθημερινή τηλεφωνική της επαφή, ούτε καν για τη δική μου παραδοχή ότι αποκλείεται να αγγίξω ποτέ το δικό της επίπεδο αγιοσύνης να μη λέω κακίες για κανέναν και να βοηθώ όποιον έχει ανάγκη…
Οι κόρες μου είναι το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη ποτέ. Αλλά αν κρίνω από το πόσο εύκολα χάνω την υπομονή μου στις υστερίες τους ή από το πόσο θολώνω στη σκέψη ότι θα’ ρθει κάποτε η μέρα που θα ακούσω το «άσε μας ρε μάνα» ή την πόρτα να βροντά και μία από τις κόρες μου να το σκάει με κάποιον που δεν της αξίζει, πολύ φοβάμαι ότι θα γίνω μία παρανοϊκή μαμά που θα υστεριάζει πριν από κάθε έξοδο της κόρης της όταν γίνει 16…
Τις κοιτάζω και αναρωτιέμαι… Θα νιώσουν άραγε ποτέ ευγνωμοσύνη όπως νιώθω εγώ για τη μαμά μου? Η’ μια μέρα θα λένε πως ήμουν μία μάνα μάλλον αναίσθητη που έλειπε όλη μέρα στο γραφείο? Που δε θυσίασε το μεταπτυχιακό, τα μαθήματα φωτογραφίας ή τις εξόδους με τις φίλες της. Που ήθελε να αποδείξει ότι μπορείς να τα κάνεις όλα, και μητρότητα και facebook και pinterest και instagram.
Aναρωτιέμαι.
Θα γίνω ποτέ για τις κόρες μου η μάνα που είχα? Θα βάζω στην άκρη τις καθυστερημένες φιλοδοξίες μου σε μία εποχή που όλοι λίγο πολύ αναβάλλουμε την ενηλικίωση μας ως εκεί που δεν πάει? 
Πρέπει να προσπαθήσω σκληρά. Θα είναι ίσως το μοναδικό ίχνος ανταγωνισμού που θα μπορούσε κανείς να καταλογίσει ανάμεσά μας. Το να τη φτάσω.
Έχω διαβάσει πολλά κείμενα αφιερωμένα σε μάνες που δε βρίσκονται πια στη ζωή, άρθρα γραμμένα από κόρες που δεν πρόλαβαν να τους πουν ένα ευχαριστώ κι ένα σ’ αγαπώ όσο είχαν καιρό. Νιώθω τυχερή γιατί έχω προλάβει. Προτείνω να κάνετε και σεις το ίδιο.
Σ’ αγαπώ μαμά.