23 Απριλίου 2010. Πριν από 8 ακριβώς χρόνια.
Η επέτειος απώλειας της εθνικής Μας κυριαρχίας.
Η 23η Απριλίου του 2010 θα μείνει βαθιά χαραγμένη στην εθνική μας μνήμη, σαν άγαρμπο αποτύπωμα στην ιστορική διαδρομή της Ελλάδας...
Και μετά βεβαιότητας θα τη μνημονεύουν οι γενιές που έρχονται, ως το tipping point της απώλειας της εθνικής αξιοπρέπειας, μαζί με την απώλεια της εθνικής αυτοτέλειας, αυτοδιάθεσης και κυριαρχίας.
Στο εμβληματικό Καστελόριζο, ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε την απόφαση της κυβέρνησής του να σύρει την Ελλάδα στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου.
Έτσι.
Χωρίς διαπραγμάτευση και διάθεση για στρατηγικά ισοδύναμα.
Και αφού προηγουμένως επί μήνες, μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, υπήρξε μια μάλλον συνειδητή προσπάθεια απόλυτης απαξίωσης του brand name της Ελλάδας και εκ των πραγμάτων της αμαχητί παράδοσής της στους δανειστές.
Ήταν ο “Τιτανικός” του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, η “διεφθαρμένη χώρα” που ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου ισχυριζόταν ενώπιον των Ευρωπαίων ηγετών ότι κυβερνάει.
Και, όπως αναμενόταν, η χώρα κατέρρευσε, ανοίγοντας τις πύλες της κολάσεως συνολικά για την ευρωζώνη, με ένα μεγάλο παιχνίδι στο οποίο πρωταγωνίστησαν διεθνείς κερδοσκόποι και η ανεπαρκής εθνική πολιτική ηγεσία.
Η Ιστορία θα γράψει ότι η υπογραφή της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, φέρει το επώνυμο του τελευταίου των Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός.
Του πολιτικού που ξεγέλασε, τόσο εκκωφαντικά, την ελληνική κοινωνία, με το αλησμόνητο “λεφτά υπάρχουν”, των εκλογών του 2009.
Φυσικά, ο Οίκος των Παπανδρέου αλλά και συνολικά το ΠΑΣΟΚ, πλήρωσαν βαρύ τίμημα για τον εθνικό ακρωτηριασμό.
Ο Γιώργος Παπανδρέου αντικαταστάθηκε “στον αέρα” από την πρωθυπουργία και την ηγεσία του Κινήματος που ίδρυσε ο πατέρας του, ενώ το ΠΑΣΟΚ, κυρίαρχο κόμμα στην ελληνική πολιτική ζωή στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, κατάντησε… συμπλήρωμα κυβερνήσεων συνεργασίας.
Η ουσία βέβαια δεν αλλάζει.
Το βράδυ της 22ας Απριλίου, πριν από 8 χρόνια δηλαδή, ήταν η τελευταία νύχτα που οι Έλληνες μπορούσαν να ονειρεύονται.
Μέχρι τότε ξέραμε ότι, τουλάχιστον για τα όνειρα δεν είχε εφευρεθεί φορολογικός μηχανισμός.
Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία δεν ωρίμασε, όπως θα έπρεπε, από αυτή την περιπέτεια.
Πίστευε (... και ίσως πολλοί ακόμη το πιστεύουν) πως ζήσαμε έναν εφιάλτη, μια παρένθεση στα χρόνια της ανεμελιάς και πως πολύ σύντομα όλα θα επιστρέψουν στην προτέρα κατάσταση.
Και αυτή η ανωριμότητα της ελληνικής κοινωνίας ήταν αυτή που επέτρεψε και σε άλλους "αγύρτες" της πολιτικής να την ξεγελάσουν, στη συνέχεια, ακόμη πιο εκκωφαντικά.....
Σαν σήμερα, λοιπόν, ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε την μ@λακοπερήφανη του διακήρυξη από το Καστελόριζο για την υπαγωγή μας στα μνημόνια.
Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα στις 23 Απριλίου του 2010, από τον "εκλεγμένο" ηγέτη της, ξεπέρασε τις προσδοκίες ακόμη και των πιο ηλιθίων και άπληστων ψηφοφόρων του.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, γνωστός και ως ΓΑΠ (αγγλιστί GAP), ήταν για μεγάλο διάστημα αγαπημένο παιδί των media, έκανε την προεκλογική του εκστρατεία με τα μανίκια σηκωμένα δίπλα σε απεργούς, με το σύνθημα "λεφτά υπάρχουν", με τη δέσμευση να μη βάλει τη χώρα του στο ΔΝΤ, γιατί αυτό θα σήμαινε καταστροφή για τη χώρα.
Τις προεκλογικές του δεσμεύσεις τις αντέστρεψε εντελώς ξεκινώντας μια πορεία εφιάλτη για τη χώρα.
Τα επόμενα χρόνια χάθηκαν εργασιακά δικαιώματα, ανθρώπινες ζωές, ανθρώπινο δυναμικό, εκατοντάδες δις, τεράστιο μέρος του ΑΕΠ, συντάξεις και μισθοί, δουλειές, σπίτια, νοικοκυριά, αξιοπρέπειες, όνειρα και η εθνική κυριαρχία.
Ούτε σε πόλεμο τέτοια ζημιά.
Μα ο Παπανδρέου το 'χε πει καθαρά και ξάστερα όταν βρισκόταν ακόμη στο τιμόνι του μελλοντικού ναυαγίου του: βρισκόμαστε σε πόλεμο.
Και ο άμαχος Έλληνας βρέθηκε ξανά στη μοίρα του μετανάστη.
Ακόμη και μέσα στη χώρα του.
Πολίτης τρίτης κατηγορίας. Θύμα. Κυνηγημένος.
Και οι ευθύνες του Γιώργου Παπανδρέου είναι βαριές γι’αυτό τον πόλεμο στον οποίο ενέπλεξε όλους τους Έλληνες, χωρίς να τους ρωτήσει.
Και έχει αποδειχτεί ιστορικά πια, ότι οι “ύπουλες” διεργασίες του ξεκίνησαν μία εβδομάδα μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβριο του 2009, και κατέληξαν στην προσφυγή της Ελλάδας στο σκληρό μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που οδήγησε σε εξαθλίωση τον ελληνικό λαό.
Είναι πια απόλυτα επιβεβαιωμένο ότι ο Παπανδρέου προετοίμαζε συστηματικά το έδαφος παράδοσης της χώρας στο ΔΝΤ, αλλά το πλέον σημαντικό είναι ότι ο ίδιος και ο στενός κύκλος των συνεργατών του αντιλήφθηκαν πολύ αργά –γύρω στο Μάρτιο του 2010– ότι, λόγω της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, η προσφυγή στο Ταμείο ήταν σχεδόν απαγορευτική.
Παρ’όλα αυτά αυτοί συνέχισαν την υλοποίηση των προειλημμένων αποφάσεών τους.
Και όταν κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος, θέλησαν αργότερα να αποστασιοποιηθούν από αυτή την καταστροφική πορεία της χώρας προς τον όλεθρο και να αποποιηθούν τις ευθύνες τους, ο ΓΑΠ, σε κάθε ευκαιρία, υπενθύμιζε ότι οι αποφάσεις ήταν “συλλογικές”, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να «ενοχοποιήσει» όλα τα μέλη του Υπουργικού του Συμβουλίου και όλα τα στελέχη του κόμματος.
Κι ας μην κρυβόμαστε πίσω απ' το δάχτυλό μας.
Ποιος υπουργός και ποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ θα τολμούσε να αντισταθεί στον κ. Παπανδρέου, ο οποίος είχε εκλεγεί από το 44% του ελληνικού λαού, με στόχο –όπως υποσχόταν προεκλογικά– να αλλάξει τα πάντα;
Δυστυχώς, ο τότε πρωθυπουργός επέλεξε να αλλάξει τα πάντα μέσω ξένων μηχανισμών και δανειστών, επειδή ΔΕΝ τόλμησε να αναλάβει το πολιτικό κόστος και να κάνει τις αλλαγές που του ζητούσαν οι Ευρωπαίοι.
Όσο και να προκαλεί εντύπωση, αμέσως μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, η ΕΕ αλλά και το ΔΝΤ προειδοποίησαν την ελληνική κυβέρνηση ότι πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα, διότι η ελληνική οικονομία είχε πάρει «ασταμάτητο κατήφορο».
Είναι προκλητική η θέση του κ. Παπανδρέου ότι η προσφυγή στο Ταμείο έσωσε την Ελλάδα, διότι η αλήθεια είναι άλλη: Έσυρε τη χώρα ξυπόλητη στ' αγκάθια, διότι έχασε οχτώ μήνες να αναζητεί τρόπους και μεθόδους για να τη «δέσει» στο μηχανισμό, αντί στο διάστημα αυτό να πάρει μέτρα, τα οποία θα ήταν πολύ πιο ανώδυνα απ' αυτά που επέβαλαν οι δανειστές.
Και δεν ισχύει ούτε στο ένα εκατοστό αυτό που αναφέρει στη δήλωσή του ο κ. Παπανδρέου, ότι, δηλαδή, «ολόκληρο το Υπουργικό Συμβούλιο, πρωτοστατούντος του πρωθυπουργού, θέλησε, όλοι θελήσαμε, να αποφύγουμε την ένταξή μας στο μηχανισμό στήριξης. Και αγωνιστήκαμε σκληρά γι' αυτό. Όμως, αυτή η απόφαση [Σ.Σ.: εννοεί το μηχανισμό] αποτέλεσε την καλύτερη επιλογή, την πατριωτική επιλογή υπό τις κρατούσες τότε συνθήκες».
Η επιλογή στην οποία αναφέρεται ο κ. Παπανδρέου ήταν η αρχική απόφασή του.
Και η μεθόδευση έγινε με τρόπο ώστε να μην έχει η χώρα άλλη επιλογή...
Γι’αυτό το λέω και το ξαναλέω
Ο άνθρωπος αυτός έπρεπε σήμερα να είναι σιδηροδέσμιος σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Σε λευκό κελί, χωρίς καν δικαίωμα προαυλισμού…
Και βέβαια θα έπρεπε να επιβληθεί, δια Νόμου, αναγκαστική στείρωση στην οικογένεια Παπανδρέου (όπως και στην οικογένεια Καραμανλή και Μητσοτακη) και όχι στα ταλαίπωρα αδέσποτα σκυλιά, ώστε να εξαλειφθεί κάποια στιγμή αυτή η φάρα από τη χώρα ….
Αλλά δυστυχώς, πολύ φοβάμαι ότι ο ελληνικός λαός δεν θα ξεμπερδέψει εύκολα από την ιστορία του Καστελόριζου.
Μετά από 8 χρόνια, πριν λίγες μέρες, το ίδιο μέρος, του ακριτικού Καστελόριζου, επέλεξε και ο Αλέξης, ο άξιος διάδοχος του ΓΑΠ, για να στήσει το σκηνικό της συνεχούς εξαπάτησης.
Και είδαμε όλοι μας ένα ειδυλλιακό μέρος, με τις βάρκες να κουνιούνται και τον Αλέξη να μας μιλά για την αποφασιστικότητά του να μην παραχωρήσει σπιθαμή γης, για τον… ηρωϊκό πιλότο που τον θυμήθηκε μία εβδομάδα μετά και για το τέλος του μνημονίου που θα το γιορτάσει στο Καστελόριζο για να σβήσει την κακή ανάμνηση του «παιδιού της Αλλαγής».
Μα πόσο κουτόχορτο μπορεί να αντέξει αυτός ο τόπος;
Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα ο ελληνικός λαός δεν έχει καταλάβει απολύτως τίποτα, καθώς είναι τυφλωμένος από τη χυδαιότητα 35 και πλέον ετών που ως κύρια χαρακτηριστικά είχε τον λαϊκισμό, τη δημαγωγία, το ψέμα, τις υποσχέσεις και βέβαια την… τσάμπα μαγκιά.
Το μεγάλο στοίχημα για να μπορέσει αυτή εδώ η χώρα να σταθεί στα πόδια της είναι η δημιουργία οικονομικά καταρτισμένων και ώριμων πολιτών.
Η οικονομική παιδεία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο για την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης και του ομαδικού πνεύματος, ώστε οι πολίτες να λειτουργούν σαν παραγωγικά μέλη μιας αλληλλεξαρτημένης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που θα βελτιώνει συνεχώς το επίπεδο ευημερίας της και θα… παράγει εγκεφάλους οι οποίοι θα δουλεύουν και θα επιλέγουν τους καλύτερους για να τους κατευθύνουν και να τους διοικήσουν. Δηλαδή, μιλάμε ίσως για το… όγδοο θαύμα του κόσμου, καθώς αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο!
Σήμερα, ο οικονομικός αναλφαβητισμός (financial illiteracy) στη χώρα μας, αποτελεί οξύ κοινωνικό πρόβλημα, που σε συνδυασμό με το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο μεγάλου αριθμού πολιτών και την περιορισμένη τους σκέψη, τους καθιστά μια μάζα εύπιστων πολιτών, που άγονται και φέρονται από “αγύρτες” της πολιτικής.
Και δυστυχώς, το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο όταν αναλφάβητοι πολίτες ψηφίζουν και αναθέτουν τις τύχες όλων μας, σε οικονομικά αναλφάβητους πολιτικούς, που ταυτόχρονα είναι λαϊκιστές, δημαγωγοί και αισχροί ψεύτες…
Η επέτειος απώλειας της εθνικής Μας κυριαρχίας.
Η 23η Απριλίου του 2010 θα μείνει βαθιά χαραγμένη στην εθνική μας μνήμη, σαν άγαρμπο αποτύπωμα στην ιστορική διαδρομή της Ελλάδας...
Και μετά βεβαιότητας θα τη μνημονεύουν οι γενιές που έρχονται, ως το tipping point της απώλειας της εθνικής αξιοπρέπειας, μαζί με την απώλεια της εθνικής αυτοτέλειας, αυτοδιάθεσης και κυριαρχίας.
Στο εμβληματικό Καστελόριζο, ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε την απόφαση της κυβέρνησής του να σύρει την Ελλάδα στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου.
Έτσι.
Χωρίς διαπραγμάτευση και διάθεση για στρατηγικά ισοδύναμα.
Και αφού προηγουμένως επί μήνες, μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, υπήρξε μια μάλλον συνειδητή προσπάθεια απόλυτης απαξίωσης του brand name της Ελλάδας και εκ των πραγμάτων της αμαχητί παράδοσής της στους δανειστές.
Ήταν ο “Τιτανικός” του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, η “διεφθαρμένη χώρα” που ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου ισχυριζόταν ενώπιον των Ευρωπαίων ηγετών ότι κυβερνάει.
Και, όπως αναμενόταν, η χώρα κατέρρευσε, ανοίγοντας τις πύλες της κολάσεως συνολικά για την ευρωζώνη, με ένα μεγάλο παιχνίδι στο οποίο πρωταγωνίστησαν διεθνείς κερδοσκόποι και η ανεπαρκής εθνική πολιτική ηγεσία.
Η Ιστορία θα γράψει ότι η υπογραφή της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας, φέρει το επώνυμο του τελευταίου των Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός.
Του πολιτικού που ξεγέλασε, τόσο εκκωφαντικά, την ελληνική κοινωνία, με το αλησμόνητο “λεφτά υπάρχουν”, των εκλογών του 2009.
Φυσικά, ο Οίκος των Παπανδρέου αλλά και συνολικά το ΠΑΣΟΚ, πλήρωσαν βαρύ τίμημα για τον εθνικό ακρωτηριασμό.
Ο Γιώργος Παπανδρέου αντικαταστάθηκε “στον αέρα” από την πρωθυπουργία και την ηγεσία του Κινήματος που ίδρυσε ο πατέρας του, ενώ το ΠΑΣΟΚ, κυρίαρχο κόμμα στην ελληνική πολιτική ζωή στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, κατάντησε… συμπλήρωμα κυβερνήσεων συνεργασίας.
Η ουσία βέβαια δεν αλλάζει.
Το βράδυ της 22ας Απριλίου, πριν από 8 χρόνια δηλαδή, ήταν η τελευταία νύχτα που οι Έλληνες μπορούσαν να ονειρεύονται.
Μέχρι τότε ξέραμε ότι, τουλάχιστον για τα όνειρα δεν είχε εφευρεθεί φορολογικός μηχανισμός.
Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία δεν ωρίμασε, όπως θα έπρεπε, από αυτή την περιπέτεια.
Πίστευε (... και ίσως πολλοί ακόμη το πιστεύουν) πως ζήσαμε έναν εφιάλτη, μια παρένθεση στα χρόνια της ανεμελιάς και πως πολύ σύντομα όλα θα επιστρέψουν στην προτέρα κατάσταση.
Και αυτή η ανωριμότητα της ελληνικής κοινωνίας ήταν αυτή που επέτρεψε και σε άλλους "αγύρτες" της πολιτικής να την ξεγελάσουν, στη συνέχεια, ακόμη πιο εκκωφαντικά.....
Σαν σήμερα, λοιπόν, ο Γιώργος Παπανδρέου έκανε την μ@λακοπερήφανη του διακήρυξη από το Καστελόριζο για την υπαγωγή μας στα μνημόνια.
Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα στις 23 Απριλίου του 2010, από τον "εκλεγμένο" ηγέτη της, ξεπέρασε τις προσδοκίες ακόμη και των πιο ηλιθίων και άπληστων ψηφοφόρων του.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, γνωστός και ως ΓΑΠ (αγγλιστί GAP), ήταν για μεγάλο διάστημα αγαπημένο παιδί των media, έκανε την προεκλογική του εκστρατεία με τα μανίκια σηκωμένα δίπλα σε απεργούς, με το σύνθημα "λεφτά υπάρχουν", με τη δέσμευση να μη βάλει τη χώρα του στο ΔΝΤ, γιατί αυτό θα σήμαινε καταστροφή για τη χώρα.
Τις προεκλογικές του δεσμεύσεις τις αντέστρεψε εντελώς ξεκινώντας μια πορεία εφιάλτη για τη χώρα.
Τα επόμενα χρόνια χάθηκαν εργασιακά δικαιώματα, ανθρώπινες ζωές, ανθρώπινο δυναμικό, εκατοντάδες δις, τεράστιο μέρος του ΑΕΠ, συντάξεις και μισθοί, δουλειές, σπίτια, νοικοκυριά, αξιοπρέπειες, όνειρα και η εθνική κυριαρχία.
Ούτε σε πόλεμο τέτοια ζημιά.
Μα ο Παπανδρέου το 'χε πει καθαρά και ξάστερα όταν βρισκόταν ακόμη στο τιμόνι του μελλοντικού ναυαγίου του: βρισκόμαστε σε πόλεμο.
Και ο άμαχος Έλληνας βρέθηκε ξανά στη μοίρα του μετανάστη.
Ακόμη και μέσα στη χώρα του.
Πολίτης τρίτης κατηγορίας. Θύμα. Κυνηγημένος.
Και οι ευθύνες του Γιώργου Παπανδρέου είναι βαριές γι’αυτό τον πόλεμο στον οποίο ενέπλεξε όλους τους Έλληνες, χωρίς να τους ρωτήσει.
Και έχει αποδειχτεί ιστορικά πια, ότι οι “ύπουλες” διεργασίες του ξεκίνησαν μία εβδομάδα μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβριο του 2009, και κατέληξαν στην προσφυγή της Ελλάδας στο σκληρό μηχανισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που οδήγησε σε εξαθλίωση τον ελληνικό λαό.
Είναι πια απόλυτα επιβεβαιωμένο ότι ο Παπανδρέου προετοίμαζε συστηματικά το έδαφος παράδοσης της χώρας στο ΔΝΤ, αλλά το πλέον σημαντικό είναι ότι ο ίδιος και ο στενός κύκλος των συνεργατών του αντιλήφθηκαν πολύ αργά –γύρω στο Μάρτιο του 2010– ότι, λόγω της συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, η προσφυγή στο Ταμείο ήταν σχεδόν απαγορευτική.
Παρ’όλα αυτά αυτοί συνέχισαν την υλοποίηση των προειλημμένων αποφάσεών τους.
Και όταν κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Ανδρέας Λοβέρδος, θέλησαν αργότερα να αποστασιοποιηθούν από αυτή την καταστροφική πορεία της χώρας προς τον όλεθρο και να αποποιηθούν τις ευθύνες τους, ο ΓΑΠ, σε κάθε ευκαιρία, υπενθύμιζε ότι οι αποφάσεις ήταν “συλλογικές”, σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να «ενοχοποιήσει» όλα τα μέλη του Υπουργικού του Συμβουλίου και όλα τα στελέχη του κόμματος.
Κι ας μην κρυβόμαστε πίσω απ' το δάχτυλό μας.
Ποιος υπουργός και ποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ θα τολμούσε να αντισταθεί στον κ. Παπανδρέου, ο οποίος είχε εκλεγεί από το 44% του ελληνικού λαού, με στόχο –όπως υποσχόταν προεκλογικά– να αλλάξει τα πάντα;
Δυστυχώς, ο τότε πρωθυπουργός επέλεξε να αλλάξει τα πάντα μέσω ξένων μηχανισμών και δανειστών, επειδή ΔΕΝ τόλμησε να αναλάβει το πολιτικό κόστος και να κάνει τις αλλαγές που του ζητούσαν οι Ευρωπαίοι.
Όσο και να προκαλεί εντύπωση, αμέσως μετά τις εκλογές του Οκτωβρίου του 2009, η ΕΕ αλλά και το ΔΝΤ προειδοποίησαν την ελληνική κυβέρνηση ότι πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα, διότι η ελληνική οικονομία είχε πάρει «ασταμάτητο κατήφορο».
Είναι προκλητική η θέση του κ. Παπανδρέου ότι η προσφυγή στο Ταμείο έσωσε την Ελλάδα, διότι η αλήθεια είναι άλλη: Έσυρε τη χώρα ξυπόλητη στ' αγκάθια, διότι έχασε οχτώ μήνες να αναζητεί τρόπους και μεθόδους για να τη «δέσει» στο μηχανισμό, αντί στο διάστημα αυτό να πάρει μέτρα, τα οποία θα ήταν πολύ πιο ανώδυνα απ' αυτά που επέβαλαν οι δανειστές.
Και δεν ισχύει ούτε στο ένα εκατοστό αυτό που αναφέρει στη δήλωσή του ο κ. Παπανδρέου, ότι, δηλαδή, «ολόκληρο το Υπουργικό Συμβούλιο, πρωτοστατούντος του πρωθυπουργού, θέλησε, όλοι θελήσαμε, να αποφύγουμε την ένταξή μας στο μηχανισμό στήριξης. Και αγωνιστήκαμε σκληρά γι' αυτό. Όμως, αυτή η απόφαση [Σ.Σ.: εννοεί το μηχανισμό] αποτέλεσε την καλύτερη επιλογή, την πατριωτική επιλογή υπό τις κρατούσες τότε συνθήκες».
Η επιλογή στην οποία αναφέρεται ο κ. Παπανδρέου ήταν η αρχική απόφασή του.
Και η μεθόδευση έγινε με τρόπο ώστε να μην έχει η χώρα άλλη επιλογή...
Γι’αυτό το λέω και το ξαναλέω
Ο άνθρωπος αυτός έπρεπε σήμερα να είναι σιδηροδέσμιος σε φυλακές υψίστης ασφαλείας. Σε λευκό κελί, χωρίς καν δικαίωμα προαυλισμού…
Και βέβαια θα έπρεπε να επιβληθεί, δια Νόμου, αναγκαστική στείρωση στην οικογένεια Παπανδρέου (όπως και στην οικογένεια Καραμανλή και Μητσοτακη) και όχι στα ταλαίπωρα αδέσποτα σκυλιά, ώστε να εξαλειφθεί κάποια στιγμή αυτή η φάρα από τη χώρα ….
Αλλά δυστυχώς, πολύ φοβάμαι ότι ο ελληνικός λαός δεν θα ξεμπερδέψει εύκολα από την ιστορία του Καστελόριζου.
Μετά από 8 χρόνια, πριν λίγες μέρες, το ίδιο μέρος, του ακριτικού Καστελόριζου, επέλεξε και ο Αλέξης, ο άξιος διάδοχος του ΓΑΠ, για να στήσει το σκηνικό της συνεχούς εξαπάτησης.
Και είδαμε όλοι μας ένα ειδυλλιακό μέρος, με τις βάρκες να κουνιούνται και τον Αλέξη να μας μιλά για την αποφασιστικότητά του να μην παραχωρήσει σπιθαμή γης, για τον… ηρωϊκό πιλότο που τον θυμήθηκε μία εβδομάδα μετά και για το τέλος του μνημονίου που θα το γιορτάσει στο Καστελόριζο για να σβήσει την κακή ανάμνηση του «παιδιού της Αλλαγής».
Μα πόσο κουτόχορτο μπορεί να αντέξει αυτός ο τόπος;
Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα ο ελληνικός λαός δεν έχει καταλάβει απολύτως τίποτα, καθώς είναι τυφλωμένος από τη χυδαιότητα 35 και πλέον ετών που ως κύρια χαρακτηριστικά είχε τον λαϊκισμό, τη δημαγωγία, το ψέμα, τις υποσχέσεις και βέβαια την… τσάμπα μαγκιά.
Το μεγάλο στοίχημα για να μπορέσει αυτή εδώ η χώρα να σταθεί στα πόδια της είναι η δημιουργία οικονομικά καταρτισμένων και ώριμων πολιτών.
Η οικονομική παιδεία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο για την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης και του ομαδικού πνεύματος, ώστε οι πολίτες να λειτουργούν σαν παραγωγικά μέλη μιας αλληλλεξαρτημένης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που θα βελτιώνει συνεχώς το επίπεδο ευημερίας της και θα… παράγει εγκεφάλους οι οποίοι θα δουλεύουν και θα επιλέγουν τους καλύτερους για να τους κατευθύνουν και να τους διοικήσουν. Δηλαδή, μιλάμε ίσως για το… όγδοο θαύμα του κόσμου, καθώς αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο!
Σήμερα, ο οικονομικός αναλφαβητισμός (financial illiteracy) στη χώρα μας, αποτελεί οξύ κοινωνικό πρόβλημα, που σε συνδυασμό με το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο μεγάλου αριθμού πολιτών και την περιορισμένη τους σκέψη, τους καθιστά μια μάζα εύπιστων πολιτών, που άγονται και φέρονται από “αγύρτες” της πολιτικής.
Και δυστυχώς, το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο όταν αναλφάβητοι πολίτες ψηφίζουν και αναθέτουν τις τύχες όλων μας, σε οικονομικά αναλφάβητους πολιτικούς, που ταυτόχρονα είναι λαϊκιστές, δημαγωγοί και αισχροί ψεύτες…
Δεν υπάρχουν σχόλια